Alle inzendingen over lichtblauw

Haar hemd bestond uit zacht satijn als ‘t lichtblauwe van een lentelucht Om haar zweefde het requiemrefrein en erdoor soms een wanhoop zucht Haar gelaat bestond uit dodenbleek gelijk het winters witte sneeuwtapijt Niemand had behoefte aan een preek aan ‘t einde van haar zwaarste strijd Haar haar bestond uit zacht schoon als van de prachtigste…

Roze en lichtblauwe kaartjes en de witte zwart omrand. Geboorte en dood een vicieuze circel, een leven lang. Het gaat voorbij, alles gaat voorbij. Onverbiddelijke natuur maakt geen verschil in rang of stand.…

De wind speelt met een lichtblauw lint streelt glooiende plooien in zijige glans dat lieflijk deint als ‘t getij in haar dans waarmee ze golvend de zeeën bemint Zo lijkt het de jonge moeder althans die amper bewust waar zij zich bevindt haar starende blik aan ‘t beeld verbindt als houvast voor haar wank’le balans Schijnbaar stoïcijns…

Geruisloos gekleurd zweven voornamelijk lichtblauwe tinten als "een". Laatste sprankel leven trekken voorbij een vallen in bergachtige gebieden leefde temidden van verdrinken. Stijgend en dalend als dreigende stormvogels greep de echte vrijheid de prooidieren in de opkomende stilte, het eind van de machtige hemel.…

Z'n ogen zijn lichtblauw gelijk de hare. Het haar van allebei is glanzend blond. De aanblik van z'n mooie ogen maakt de reeds gestresste vrouw nog meer gespannen bij deze vent dan bij de meeste mannen. Ze trilt, als hij d'r volle lippen raakt. Ze voelt 'm lang. Tenslotte zijn ze klaar.…

Het onwapenende van twee lichtblauwe ogen miste zijn uitwerking niet, deden waarvoor ze als het ware waren aangenomen, nu en dan een lichte bries door blonde lokken maakten hem week en deden schijnbaar achteloos, maar feilloos hun vernietigende werk: het abstract nadenken was opgehouden en had plaatsgemaakt voor een blind en kritiekloos…

terwijl ik verlangen weer verberg achter mijn verfoeide rokershoest deze morgen echter verschijnt de dageraad opnieuw het draagt een verschoond lichtblauw gewaad zo wordt de tijd overbrugd en schildert weer vragende ogen, toekomstgericht ook gister lijdt, zo blijkt aan een vergankelijk gerucht…

Uit lichtblauwe ogen straalt een groet, Die noopt tot toeven onder 't lover, En als met onweerstaanbre tover Stroomt zachte ontroering door 't gemoed. Eén woord, waar schuchter 't hart in fluistert, Eén handdruk, die men nooit vergeet, De Liefde ontwaakt, voordat zij 't weet, En dan - een wolk, die 't al verduistert. 1882…

Je glimlacht als een toverfee achter jouw houten ezel, waarbij ik vol verbazing naar jouw slanke taille loer en de lichtblauwe bloes, die zoveel lekkers verbergt. Ik probeer de bewegingen van jouw opgestoken haar te ontrafelen en als een idolate zot ontdoe ik jouw elegante rok van pluizen, terwijl ik ondeugende plannen onderdruk.…

Ogen die lichtblauw knipperend op de wal blijven drijven. Omringd door ovale vensters met variabele plusminus lichtinvalcorrectie. Evenwichtig bruggenhoofd op de neus. Die vluchtig gericht ruikt wat beter niet geroken kan worden. Dat heeft grote voor- en luchtwegende nadelen.…

gif anti-depressivia Populair zijn Prozac en Remmeron schooltje gepekelde haringen in beton Gelijk snoekbaars glazen ogen verdoofd word de maatschappij van geest beroofd Iedereen in lijn op een lopende band ongelijken die wijken worden verbrand Zombies lopen zwaar zielloos op straat beter dan dat niets hen ontgaat Gevoelloos lichtblauwe…

aan de haven van verblijf vind ik zilte harmonieuze klanken alle vriendelijkheid waait hier rond langs het witte tij van zomerdagen ik reis op mijn moedertaal gekleurde vleugels echoën taferelen op hoogte ‘k leen een gevederde veer van de zeemeeuw schrijf een vers onder lichtblauwe wolken de hemel weet hoe waar voor nu op een gracieuze…

dauw bedekken de trillende rozenknoppen In de ruige wind, perken van waakzaamheid kanonnen voor Afweer cirkelen in de lucht wanneer de hongerige meeuwen Schreeuwen en we de dreigende nabijheid voelen, het charisma Van het zwijn van de folterende pijn geworteld in de Nacht om in boeien te slaan tussen de doden op te staan De wilde chichorei lichtblauw…

woorden mijn eigen warrige wereld in ik zie violen in mijn koffie dode hazen teksten typen klinkers dansen op de straat hoeden hoofden afhakken het leven gaat te vlug voor mij het volgen valt mij zwaar, als letters in hun handen wrijven fazanten met dakpannen gooien tandenborstels bruggen bouwen theelepels op de preekstoel staan lichtblauw…

Mijn wereld eindigt bij de populier die staat te wuiven waar de weg begint, tegen een stukje lichtblauw vloeipapier...…

bang de zon raakt je gezicht je ogen zijn gesloten de grootte van het strandlaken dwingt me tegen je aan geen bezwaar maar ik raak je lijf en hoe zeer ik je wil het brand zo hard heter als de zon hij laat je lippen fonkelen je glanzende huid glimmen glijdend langs de mijne je draait je naar me om het gebruinde gezicht kijkt met haar lichtblauwe…

Ijstransparantie van sculpturen glas deed alsof het glas niet gebroken was, een treurig lied vol jeugdherinnering, zoals een ijsculptuur romantisch zeggen wil, met grote lichtblauwe onschuldbloemen. Een kindsheid, kind zijn is soms niet echt, schaakblind aanleverd, diep ongerecht.…

In feite was zij toen al begonnen hem in stukken te hakken, maar hij zag het niet, door sirene Thelxepeia’s lichtblauwe ogen, door haar blonde haren en door tomeloze liefde verblind. Hij ging gestaag maar zeker verder, alsmaar verder en nietsvermoedend, zijn ondergang tegemoet.…

Romantisch symbool om emoties uit te drukken, tegen een lichtblauwe achtergrond van huwelijk. Wat heeft liefde een natuurlijke slaap gehouden. Liefde felgekleurd, brengt herinnering, suggereren van verlangen. Besef, dat doodgebloeide bloemen niet herleven.…

Je staat voor me zoals ik je het liefste zie Een zwartomlijnde lichtblauwe oogopslag met wimpers als spinnenpoten je verlangende ogen, ze stoten de eerste steen om Een domino-effect zo ongekend Ik sta ervan te trillen op m'n fundament 't Is alsof er binnenin me een gebouw in elkaar stort Alsof m'n tikkende hart met een tijdbom opgeblazen…

dag vraagt vannacht terug wat blijkbaar onomkeerbaar verloren is schemering sterft weifelend, ver beneden hemelse lichtbakens ten afscheid bereid...dans jij met mij gouden tijden willen jou niet laten sterven 's nachts zo dicht, zie ik het levendig voor ogen afgewend van het volle leven sta jij in al mijn dromen onder de hoge lichtblauwe…

helpen om samen te leren vliegen zonder los te laten om samen te klinken twee kamers van hetzelfde hart ik kom eraan liefste ik trek mijn zware vleugels aan en stijg en stijg en onderweg zal ik voor jou de sterren tellen en planeten water zal sprenkelen uit mijn tenen tien tenen bewaar ik voor jou en uit mijn hielen allebei spuit lichtblauw…

In de lichtblauwe lentedag met gouden sprenkeling (hamerslag van spattend zonneaambeeld) in de lege opening van de nog blinde lucht, die zich te bezinnen lag, lopen nu zuchten, een verzachting al van strengere wezens, tesamenval van wat strak uitstond en mindering van bangheid en overwintering.…