Alle inzendingen over nonchalant

ik weet dat jij er bent in dwarse universums die ik soms voor de kiezen krijg in schaduw en contrast van verre vroege kleuren woont de wereld van hiernaast waar jij ze vaak op hun aanwezigheid kunt betrappen als zij nonchalant hun gangetje gaan nog is er ook het heerlijk tijdloze mystiek fysieke waarvan ik wel de stof en voiles…

Wat ik het mooiste vind bij Adriaan is, naast de mooie vondsten in zijn versjes en mopjes overal - als taart met kersjes - zo ogenschijnlijk nonchalant ontstaan, hoe steeds een ander mens wordt aangesproken: met ‘Alleraardigste’ en dan diens naam. Ontwapenend! Ook leuk hoe hij bekwaam zijn commentaar in dichtvorm heeft gestoken.…

nonchalant stap je van de trein ik ren om bij je te zijn je ogen fonk'len helder, machtig deze dag, door jou, prachtig!…

de straat verloopt langs gevels en in stoep kaatst voetstappen om spoorloos anoniem te blijven breuken potten knikkers op in krijt verkleurt de kop in tekening heel nonchalant op het trottoir gedropt bomen werken zoetjesaan de tegels uit de stoep je struikelt als je ze niet ziet of trapt in hondenpoep blikken dromen aan de kant gepoetst…

ik zag je staan het groen in blauwe ogen liet je nietszeggend over ons gaan jij stond vooraan je rode haar was langer dan wat gangbaar was we zeiden dat je lachte wat ze prikten door met kleine vragen die je nonchalant terzijde schoof jouw ongeloof was olie op het vuur ik zag je weerstand breken hoorde wanhoop in je stem je lichaam…

waar zomer spreekt in contrasten bruin en wit was de lente in ontwaken al de lichte rode randjes pikant aan het maken het knoopje nog een sluiting verder waar nonchalant wit de schijn van openheid verbloemd en een aantrekkelijk palet voor de schilder heeft klaargezet pas onder donkergroen loof blikken ogen het sprankelen…

ik bewandel bedaard mijn pad maar met stiekem een tiental omwegen die mij behoeden voor incidenteel vergeten zo maak ik zaken vast aan geluiden en muziek neurie nonchalant een lang vergeten lied op de melodie van ik herken je niet soms ga ik visueel zet de zaak te kijk in lusthof of prieel verbind emoties als decor tot ik uiteindelijk…

Als een schaatser in de bocht Sla jij je benen over elkaar Op het ritme van een pendelklok Schommelen ze heen en weer Nonchalant maar o zo zelfbewust Kijk jij nu op mij neer Je stoel kraakt onder het gewicht Dat niet te tillen is Ik zit hulpeloos en monddood gemaakt Te wachten tot dit overgaat Tot ik werkelijk word herboren In dat nieuwe…

je keek ik voelde hoe zachte zijde langs mijn tepels gleed je lachte toen je zag hoe ik mijn schouders rechtte nonchalant liet zien hoe strak ik was ik zag je spanning komen je ogen dwaalden langs mijn ronde lijnen ik liet mijn knieën even vrij mijn tong was vochtig op je lippen je handen streelden mij ik vonkte op je huid…

de straat verloopt in gevels en in stoep kaatst eindeloos anoniem laat ongezien verblijven potten vangen knikkers op krijt verkleurt de kop in tekening heel nonchalant op het trottoir gedropt bomen werken zoetjesaan de tegels uit de stoep je schopt er tegenaan of trapt in hondenpoep blikken dromen aan de kant gepoetst in stille uren…

In dit geval zat het zo je zocht op internet en stuitte op een foto van iemand nonchalant geleund tegen de deurpost tussen tal van tulpen een bloemenkoopman, dacht je hij vroeg bij die foto of je een verhaal met hem durfde te schrijven om de beurt je deed het en dan na een aantal jaar loop je met diezelfde langs het strand verzeil…

je keek ik voelde hoe zacht zijde langs mijn tepels gleed je lachte toen je zag hoe ik mijn schouders rechtte nonchalant liet zien hoe strak ik was ik zag je spanning komen je ogen dwaalden langs mijn ronde lijnen ik liet mijn knieën even vrij mijn tong was vochtig op je lippen je handen streelden mij ik vonkte op je huid…

je keek, ik voelde hoe zachte zijde langs mijn tepels gleed je lachte toen je zag hoe ik mijn schouders rechtte nonchalant liet zien hoe strak ik was ik zag je spanning komen je ogen dwaalden langs mijn ronde lijnen ik liet mijn knieen even vrij mijn tong was vochtig op je lippen je handen streelden mij ik vonkte op je huid…

vertel de bomen maar dat je bent vreemd gegaan als pril en groen ontlokte je de zinnen stond nonchalant ineens het hele bos te minnen je flirtte met je blond je ogen waren dauw en vochtig als je mond de zon kleurde je haren jij bracht de wind niet tot bedaren je wakkerde hem aan spiralendsnel in kleine hozen je warmte raakte iedereen…

eigen melodieën fluiten al ga je daarvoor beter eerst naar buiten de lucht wordt anderen zo vaak te veel en als je bezig bent dan kijk je scheel eenmaal begonnen, ben je niet te stuiten je voelt je één met ploerten en schavuiten maar daarna loop je snel weer in 't gareel je hebt er bij die kort hun lippen tuiten een volgende schraapt nonchalant…

zie de honger in je ogen het dorsten in je blik je groet is nonchalant kust en flirt met anderen het glas steeds in de hand de stillen hebben thuis hun bloed op peil gebracht die strijd is daar allang gestreden kinderen en echtgenoot herinneren iets meer verleden de schonen willen kaatsen tegen wanden van geluk het vals gevoel van…

ik zie hoe lippen nippen aan het glas waar mijn emoties in gaan stikken je breekt het nonchalant neemt en passant mijn glimlach mee kijkt naar het zand dat strand is voor de zee wat je denkt golft langzaam bij me binnen in scherven kom ik eindelijk weer bij zinnen jouw vloed is op haar hoogste punt het strand is smal en ik…

Mooie Marie uit veel besproken wijk met botox opgevulde lippen nonchalant haar tas over haar schouder weet dat niemand aan haar kan tippen. Maar ach die arme, maar mooie Marie wordt moe van al die begerige blikken heren in confectie of in maatpak geven haar het gevoel te zullen stikken.…

(Resumé) Er werd met onomkeerbare Feiten gespeeld Bovendien verschrikkelijk Nonchalant gedaan 'k Vocht voor mijn leven Mijn liefde. Mijn werk 'k Streed lachend.…

Hij is, zoals hij daar onderuitgezakt In zijn stoel de blote benen uitgestrekt op een laag kantoormeubeltje, de armen nonchalant langs de rugleuning van de stoel bengelend, één beweging verwijderd van de volstrekte overbodigheid: de arm die vanuit de elleboog lui omhoog gaat, eindigend in een ten hemel wijzende wijsvinger, aldus een fris…

Maar … één punt en je bent des eilands koning, haast nonchalant bouw je een nietig dorpje, dit kleinigheidje telt voor jou het meest…

is het kastanje bruin of morgen blonde lokken je haar staat springerig omhoog ogen dagen uit tot gokken je blik is zelfbewust het nonchalante lachje woorden stellen me gerust je lichaam zegt ik mag je ik raak je met onzekerheid op de haargrens van verlangen ik kus je voorhoofd zacht mijn vingers langs je wangen je ziet in mij het kind…

'T klopt zoals je ziet: van alle kanten Haar haren, ademloos nonchalant- en om haar schouder hangt 't kalfsleder- Ongegeneerd verveelde hengsel van haar Prada-tas 'T tikt zoals je hoort: zo goed radertjes ratelen radiografisch charmant de wijzers wijzen volmaakt voltooid het verleden de weg naar ooit zoals het thuis tikte, tikt het hier nooit…

Dichten is liegen op een hoger plan van een lentemus een zwaluw maken als deze onschuldige het lijden kan, nonchalant de kosmos raken, nog met een uitgestoken vinger in de pap, en trek daarmee een smetteloos laken over de lappendekens van een laatste winterdag, achter de spiegel staat een droombeeld wat ik herken, de hemel drinkt het eerste…

als achterblijver sta ik de dood te dirigeren langs de balans van schaduw en inteeltige vruchten er is niets dat mij nog bindt tegen het besef, al spreek ik in eigen woord dat nonchalant zicht keert van roem naar duiker waar wallen over oevers zijn gelegd en tochtige streken zijn gedempt met daden zonder pragmatisme doch hoe ik…

betaalde er toch voor, dat was de prijs op deze zogenaamde zakenreis terwijl hij bezig was met zijn geneugten des levens zat zij thuis met altijd die van daarnevens die klep die vertelde hoe gelukkig ze wel moest zijn met zo’n trouwe man, hij dronk niet eens een druppel wijn haar wezen en zijn finaal verscheurd het was haar eerder gebeurd een nonchalante…

jij was de eerste die me zei dat ik bijzonder was, apart vooral mijn lach je handen waren warm en droog, wel nonchalant en altijd in de buurt, ze onderstreepten je betoog je vingers waren snel en langer dan ik dacht ze verleidden me toen ik je ogen voelen zag je maakte me nieuwsgierig naar mijn eigen wensen vond alles heel gewoon…

En Jan liep trots en nonchalant aan des borsten linkerkant en dacht wellicht heel zelfbewust: “Die borsten zijn door mij gekust!” Ook zij liep schijnbaar onbevangen en liet haar borsten vrolijk hangen. Ze zag hoe vele mensenogen ook mee, van links naar rechts, bewogen.…

Gij stápt met tóórnig ópgestreken zeilen, En kuif, parmantig in de hoogte stekend, Uw toorn tot harde stukjes grofheid brekend, Die al uw vrienden om hun oren keilen Als nonchalante en ongalante bijlen... - O, Schoonheids opperman, gij beukt uitstekend,...…

Na afloop loop ik rond Probeer een lachje, nonchalant Volgende week zal het wel beter gaan Veel beter… met het Vingerverband…