Alle inzendingen over passen is een woord

zal ik ooit nog in deze wereld passen mompelt de man als hij met kleding aan een haakje zoekend door de winkel loopt zolang er rust is in het hoofd dan gaat het wel terwijl alles nu bezet lijkt, hoe zei die arts dat ook weer (?)…

lief genoeg hij wil woorden die ronken ik zeg: de langste lange twinkelhaar lief de zachtste haar waarmee ik je omwikkel van top tot teen een glanzende haarhuid een doorzichtige haar want ik wil je zien dat vindt hij wel een heel lange haar hij wil woorden met waarheidswaarde ik zeg: een lange zachte woordendraad lief een fluisterdraad…

[Senryu] secondewijzer met afgemeten passen doet hij de ronde…

Een vrouw past een jurk waarom haar man weg is weet ze niet het passen van de jurk vrolijkt haar op een man passeert de winkel ziet haar draaien in de ruit de vrouw trekt de jurk uit hier daar ginds lopen jurken met vrouwen erin geen een past ------------------------- uit: 'Glazen jas', 2008.…

gevolgd door een chat een nieuw avontuur gevolgd door gesprekken, elkaar leren kennen slechtst in een seconde de kracht dat was hij, in een beweging recht naar mijn huis toe in zijn armen langzaam gelegen vertrouwd veilig, thuis voelde ik zijn kracht maar langzaam kwam de leegte krachtig en doorgaand een foutje niet bedoeld, een…

vraag ik mijzelf liefste wat doen we vandaag als de gordijnen opengaan klinkt er muziek van verpozingsaard dat ik van pure denkkracht braken wou de weg naar mijn bedluchtgemoed slaap ik in als het meisje uit het sprookje met de beren slaap ik in jouw niet schone bed dat hevig naar jou ruikt wat gek is want zo goed ken ik je niet maar…

de statistiek is decennialang de meetlat geweest voor leven en bestaan klein groot dik en dun intelligent of dom beoordelingen staan bol of krom synthese van wat zij te zeggen hebben kunnen we helaas niet geven is enkel op het lijf geschreven ieder is regelmatig door de stofkam gejaagd consultatie- bureaus hebben daar echt werk…

kom sint, geef mij dit jaar dé zin zo een waarvan mijn hart versneld gaat kloppen of desnoods even stil gaat staan de taal opnieuw me laat verrassen de woorden langzaam opengaan en ik me slechts hoef in te passen zo'n zin, zo'n klare zin…

in je hand de spelregels die niet bij je passen, te veel ogen, zeg je, en je gooit de dobbelsteen naar de nieuwe dag. in de kamer groeien geen woorden meer zal ik nu spelen om jouw goddelijk wezen om elke lenige ronding laat ik je winnen.…

Geloven, het is een woord. Ieder kent het goed. Maar een woord dat leeft, zolang het wordt gevoed. Velen hebben dit ervaren. Al was hun geloof ook nog zo groot, het is nu schriel en magertjes. Ja, op sterven na dood..…

vredig in een kalme wijk ontwaart zich onze oude school statig maar ook glorierijk sereen monumentaal symbool is de klok zo snel gegaan? unieke jaren zijn voorbij stil vervaagd uit mijn bestaan gezonken in het wassend tij yuppenschool in deftig zuid mijn plaats onder de zon nog heug ik mij het belgeluid als 't eerste uur begon stemmen…

En je geen plek kan vinden om op mij te passen Of misschien waar ik die van mij heb losgelaten (om nooit van weggeweest te zijn?) En eindelijk plek heb om op mezelf te passen?…

wonderlijk hoe soms de woorden de wonden in ons hart bereiken, langs de rafelige randen strijken en die in ons traanvocht wassen. Hoe hun dichterlijke zinsverbanden naadloos om de boezem passen. Gelouterd trekt de wonde dicht. Hoe we zo in hun begrip geborgen weer slapend wachten op de morgen. Een nieuwe dag, een ander licht.…

Schaduwen zijn wij langer wordende schaduwen met elk uur blijven wij wachten op woorden die niet meer komen wij zijn een avond die schemerig nadert tot een nacht van eindeloze duur die onze wegen scheidt al kijken wij reikhalzend uit naar verten naar ergens waar wij weer passen in de tijd.…

Een mooie avond Gewoon wat momenten Wat vriendschap Herkenning Van tonen Van tekst Soms een enkel woord Zo'n avond als deze Waar stukjes Plots passen Waar is Wat er zijn moet Zoals het ook hoort Geen wanklank Geen storing Geen troubles Niets valt uit de toon Zo'n avond als deze Die nergens in uitblinkt Hij doet niet veel extra's…

De kerstboom biedt nu extra veel plezier, we vullen hem dit jaar met ornamenten, met namaakijsjes, muffins vol met krenten, gevulde koeken, frikandellen, bier. De boodschap van het kerstfeest deze dagen: niet één, maar een complete winkelwagen.…

ik heb stenen gevormd tot mijn alfabet schik ze tot woorden in zinnen van universeel gebed kleur strofen met emotie voeg witregels toe in perspectief licht en schaduw zijn in te passen als contrasten mijn werkelijkheid kent vele talen lezen en schrijven openen alle verhalen want tijd heeft de stenen gespaard hun geheimen…

heb de muren met sprookjes bekleed de vloer danst muziek onze passen geven in nemen het zweven ogen drinken pure emoties proosten met liefde op het ademloos moment dat ons vuurwerk kent als de wereld applaudisseert zijn wij de maan voorbij op weg naar de sterren sterven woorden in een stilte die ons nooit is geleerd…

veel lijkt nog hetzelfde de bomen van mijn bos zijn leergierig als voorheen hoeveel stappen noem je ver weg hoeveel dichter kun je bij eigen woorden zijn passen kun je meten afstand ook maar afwezigheid niet deze winter wordt het koud te koud om te lopen, zonder een moment om bij stil te staan niet in het voorbijgaan ook niet na…

Verbogen stukjes Passen niet meer aan elkaar Mijn levenspuzzel…

we lopen nog wel maar zonder een stappenplan dus passen niet meer…

enkele passen.…

Onze laatste dans Gaat verder in mijn ziel Zoveel passen Mijn benen doen zeer Onze laatste kus Vloeit voort in mijn aderen Zoveel huiveringen Ik vat nog kou Onze laatste woorden Echoën na in mijn hoofd Zoveel rimpelingen Zal ik verdrinken? Zoveel gevoelens Ik ben verdwaald Het laatste lichtje dooft…

En alleen sporen achterlaten in vertrouwde dromen over dagen die passen in een jaar dat niet meer wil groeien en nieuwe dromen laat slapen waar de stilte elke wijzer en schaduw laat wachten op een nieuw begin van woorden en ontmoetingen die niets meer verdringen en alles glimlachend laten ontwaken.…

Haar kniehoge laarzen Draagt ze met klasse Gracieuze passen Opgewekt Kijkt ze de wereld in Opgeheven kin Op weg naar haar bestemming Gaat ze onbevreesd Een vrije geest Niet hooghartig Niet gedwee Zuiver met de golven mee Met gracieuze passen Een vrije geest Wat geweest is is geweest…

soms wil mijn denken niet passen in de spiegel van andermans beeld…

Gisteren heb ik geleerd, democratie is als een gewas op het land, soms met te veel zon zonder regenwater te vlug verrot. Ligt er in de natuur een taak iets voor mij wat niet achterklapt, mij wel gewoon voort laten stappen zonder op akkers iets te vertrappen. Is het me dan ooit echt welgenegen kom ik mede daar mijn roeping tegen. Vraagt…

ik zal je woorden huilen je tranen schrijven je ogen kussen ik zal je laten schuilen je warm wrijven je vuren blussen ik zal je lippen strelen je hart bewaken je handen wassen ik zal je lakens delen je zuchten slaken je lichaam passen ik zal je laten dromen je ziel beroeren je lasten dragen ik zal je angsten tomen me niet verroeren…

al passen enkele in deze zin rouw niet om mij wanneer ik sterf in Parijs…

Door mij Aan te passen Aan ieder ander Heb ik mijzelf In de steek gelaten En ben ik verdwaald…