Alle inzendingen over schijnbaar

je vloog een sierlijk trage vlucht draaide en kwam terug de nek iets uitgestoken ik voelde me een prooi in ogen zonder mededogen je schorre kreet beet me in schijnbaar achteloos negeren de nutteloosheid toe om in jouw wereld nog te existeren…

Vier maal zucht het jaar onder de vergankelijkheid in een tijdloos universum, schijnbaar zonder geschiedenis en ontwikkeling Rusteloos zoekend naar eigen identiteit in een labyrint van gedachten en gevoelens Weifelend tussen angst en verwikkeling blijft de hoop op onsterfelijkheid…

Ik wilde graag de Rothko-kijker zien die door het rood naar binnen wordt gezogen en voor mijn ogen, schijnbaar onbewogen zag ik hem staan… in stilte… sedertdien was Rothko nooit zo diep intiem, zo rood Niet Rothko zelf, de kijker maakt hem groot…

De enkeling denkt Schijnbaar in samen, Maar weet wel dat zijn Gedachte een illusie is, Immers trouw is hij Alleen aan zichzelf - Hij blijft de mens Die als kind ter wereld kwam: Een krijsende pasgeborene Die geborgenheid mist, en Die op zoek is naar troost…

Jij staat centraal in ieder van mijn verhaal jouw lach verrijkt mijn dag jouw woorden zijn een echo van mijn gedachten zo sterk sta je in mijn zijn dat jij, geworteld in elk gebaar, mij schijnbaar moeiteloos brengt naar het hemels firmament.…

De schijnbare zonneweg. De dieren in zinnebeeldige betekenis van kracht en waardigheid, onschuld en sluwheid, waakzaamheid en voorzichtigheid. Schitterende sterren aan het verre firmament. Als het ware bijna tastbaar, maar nog even ver weg.…

het plaatje schetst het relaas van een schijnbaar weldadig verleden als je goed kijkt zie je de hond met weemoed turen naar de tijd van toen ach ja de herinnering aan de tijd van toen alles nog zo sober was en 't geluk ruimschoots voorhanden leek…

Geniet ik nu niet schijnbaar onbewogen? Ja, ik geniet altijd van alles dat groeit en bloeit omdat het me raakt en roert aan mijn ogen.…

Ik praat schijnbaar tegen een muur. van onbegrip...…

Ons Samen zijn Gelukkige weerschijn Zo onwaarschijnlijk mooi De verschijning van het schoon Vertoont een verschijnsel als licht Een verlichtende zonneschijn Omarmt het lichtschijnsel Licht zonwarm mij Licht warmt hij Warmen wij Elkaar Blij Blij, een schijnbare vertoning van ons.…

er vallen blaadjes uit de ringen van mijn band ik heb ze niet meer in de hand alsof ze niets meer wegen dwarrelen zij schijnbaar onbeschreven naar de grond heb mijn boek verspreid de roman met korte spanningsboog ligt aan mijn voeten in het voorwoord al het afscheid en de groeten ik schrijf slechts uitgelezen boeken…

door vingervlugheid bouw jij met akkoorden een fraaie melodie die ruimte geeft aan loopjes schijnbaar l’improvise maar jouw touché beheerst het vrij arrangement alleen jij kunt zo zorgeloos perfectie spelen omdat je ziel de noten kent…

het hinderlijke zoemen maakt me kregel het schijnbaar hulpeloze ja, ja, beperkte blik ik weet het maar de uitweg ligt zo voor de hand ik zet hem vrij verloren zonder hulp van mij doet hij een laatste hopeloze poging waarom zet dit gedrag maar ook mijn ergernis mij aan het denken?…

Manneken Pis is al vier eeuwen oud Hij staat de hele dag maar door te zeiken Horden toeristen komen naar hem kijken En schijnbaar laat dat hem volkomen koud Maar woensdag zeek hij zomaar op de straat Heel oud...maar nog geen last van zijn prostaat…

Een haviksoog met een zeer vaste hand Plus stalen zenuwen om te beginnen. Dat heb je nodig om met darts te winnen, Daar zijn een paar heel goed in in dit land. Voor hen is ‘honderdtachtig’ heel normaal, Bij mij moet er een dokter in de zaal.…

dicht bij in het veld sta ik de wind waait om een boom ontworteld in diep bruine aarde donker ginds ver jaagt de storm de wolken leeg en schijnbaar los hou vast heb ik je daar ontmoet onwaarschijnlijk uren ver droomd…

Het touw gerafeld de tak is dik en sterk het mos zacht als jouw handen de dag zal het licht niet teruggeven oogluikend glanst zij schijnbaar tot aan de warme maaltijd, waar met mes en vork wordt gegeten ik doe de gordijnen maar dicht, het toetje is koud…

Een satelliet, zo groot als een pak melk Is zeer onlangs aan het heelal gegeven Het ding laat over twintig jaar het leven En dit project is schijnbaar goed voor elk Een treurig voorland. Want wie denkt met reden Aan een pak melk van twintig jaar geleden?…

het blijft steeds nerveus rondtollen onder een tak éen herfstblaadje, dat schijnbaar los in de lucht hangt vlagen wind zwiepen het oranje blad heen en weer wat zou de spin bewogen hebben voor het maken van die draad? op een ochtend ligt het opeens bij al zijn andere broertjes…

niet vriendelijk geweest voor haar oud is ze … voelt zich ook zo al doet ze voor de schijn als was haar leven één groot feest ze kent de geur van nietszeggende liefdes van oude dromen nooit uitgekomen andermans verdriet, ze ruikt het en springt daar bovenop ze is dan blij dat ze niet alleen is in haar eenzaamheid ik zie haar silhouet, schijnbaar…

Zij is zo mooi als nagellak rood kan zijn als rozen van gisteren gesneden en in een vaas gezet ondanks schijnbaar verzet sneven met restjes rood als hele kleine rosse bloemen op blanke nagelglans Een gedicht gaat op en onder in haar lach, zo zacht als was en harder dan de hardste diamant…

Ik ben het slagveld waarop het duivelse en het goddelijke een schijnbaar bespottelijke kamp uitvechten. Geen knop voor tijdelijke onderbreking geen echo op mijn smeking.…

ze lijken zo zacht uitnodigend zacht maar prikken levenslang ze herbergen ontluistering van talloze gedempte kreten gesmoord in de beschutting van een geïsoleerde ruimte schijnbaar droog zijn ze inwendig voor altijd klam onzichtbaar maar onvergetelijk als bepleisterd littekenweefsel toch lijken ze zacht zo bedrieglijk zacht…

Steeds wordt er door De Mol wat nieuws bedacht: Straks laat hij ons vast naar drie vrouwen kijken Die allen hun verliefdheid laten blijken Als een gorilla schijnbaar naar hen lacht En u mag dan per sms gaan stemmen Wie met die mensaap hokken mag in Emmen.…

zo stil ben jij niet toch heb je diepe gronden je fladdert als een vlinder als door niets gebonden maar in de woorden door jou stil bedacht proef ik donkere diepten een ontoegankelijke kracht een sluimerende wereld die schijnbaar niemand kent zit eens stil m'n vlinder vertel me wie je bent…

Waar de schijnbare oneindigheid lijkt te gaan falen Sprenkelt vaag het barre licht door flarden Flarden zwarte vegen deelbaar in de diepste dwaling Filter om de geest te klaren van de zware Leidt het licht hetgeen wil dralen Of vindt men rust in duisternis…

Om het even Om het even wat je bij me bracht Elke glimlach, elk woord en gebaar schijnbaar zomaar wogen door bewogen me en werden parels rond mijn hals Ik draag ze schaamteloos en slechts dat Omdat ik ben wie ik ben En jij, wie jij bent Maakte me mooier Heler, zielvol Eeuwig Dankbaar…

achter tralies van verlangen schurkt schijnbare berusting worden de gekwetste dagen afgestreept op blinde muren alleen dromen reizen verder ongehinderd door obstakels voorbij het gepantserd glazen uitzicht op de binnenplaats goddank laat vrijheid van denken en dromen zich door niets weerhouden…

De vroege avond houdt de adem in schijnbaar. Tot de nacht verblindt, in de kleur van glanzend haar.…

de oerkracht van de angst glijdt als een trage trekschuit door het stil gevallen lijf denkt hoofd en dingen stuk wekt de geest uit een schijnbare slaap in de oerkracht van de angst valt het leven dood en ligt het ijskoude water dat het hart omsluit in de oerkracht van de angst…