Alle inzendingen over strompelend

moeizaam in de mist vol goede moed slenter ik schoorvoetend ‘k vertel via de hobbels verhalen van vroeger aan kronkelige wortels ‘k ben groen van angst honderden jaren lang gewillig naast elkaar herkenden mij niet meer hoorden wel mijn liedjes krakkemikkig en krom bewegend op hun benen met krakende takken in wankel evenwicht strompel…

Ongekend vermoeid strompel ik voort, van huis naar huis, van bed naar bed, van woord naar woord.…

Kijkend in de smoezelige spiegel een schrik, en strompel vloekend en tierend naar de douche. Was de persoon die ik daar zag, werkelijk ik? Struikelend baan ik me een weg naar broek en bloes.…

'n Oud moederke komt strompelend langs, heeft een rozeke bij,tweede rangs, Haar smeekbede: "Of haar gezin moge leve in vrede." Ook een boerke komt aangelopen. Met heel z'n taalvermogen zeggende:"Er moet een koebeest kalven, of Maria het wil zalven." Is de meimaand aangebroken, en de bloemetjes ontluiken.…

Op een ver strand vol schelpen Uit balans door de koude kermis Lijkt niemand me te kunnen helpen Voel ik alleen maar droefenis Op zilt zand en in het duister Krabbel ik met moeite overeind Hou even stil terwijl ik luister En speur naarstig naar iets dat schijnt Aan de kust van een nieuw leven Als een baby die maar net kan staan Strompel…

niet meer de dagen fluisteren maar hoorbaar spreken tegen het gesteente dat moest zwijgen, geen langgerekte palissades maar wat gestapelde kluiten uit het woeste water dat weigerde te drijven - buurvrouw, jij bent de verlosser van zware lijven, en als in koor toetst elke piano de schreeuw van de pasgeborene - en toch strompel ik terwijl…

De dagen zijn mistroostig, de nachten bitter koud ach wat zou ik gaan liegen dat ik toch nog van haar houd Zo strompelen we beiden een eind door de woestijn en volgen lijdzaam onze weg van wroeging, spijt en pijn. Ziedaar daar zijn de gieren, ze cirkelen boven mijn hoofd Ik was naïef, wat heb ik lang in mijn geluk geloofd.…

het lijkt zoeken doch men wordt geleid ook berg op en berg af het gaat zoals het behoort in wezen met blinddoek als bril en uitzicht op dichte mist men ademt enkel wijl men zonder hengel naar toekomst vist de gedrevenheid is als de mens rennend roepend het hart smachtend naar d'enkel aardse wens, doorgaans is liefde verzachtend tot strompelen…

Brokkelend strompelen over liefde Zwiept felle regen schrijlings neer Slaat klam en zuchtend warme dromen Beelden zwijgend haar adem in mist Groot getekend, sterk met kracht Verzuimt een verlangen grof en wreed Schokt fel, vervaagt aan een horizon Stotterend zilt die droeve tocht Trots vlucht langs de einder voort Stervende dauw en laf…

's avonds stralend staan de boerenmaagden aan de dorpspomp en brengen hem hun groet zij kussen zijn bezwete konen zelfs bedaagde maagden vlijen warm hun harten aan zijn voet omdat hun oude moeders zeggen dat het moet laat in het hooi prevelt de zwerver zijn gebeden en leest wat lezenswaardigs in het oude boek terwijl pooiers en hoeren strompelen…

Uitgedroogd, strompelend haast kruipend komt de eenzame dichter hier weer tot rust. Zijn hoofd vol vermoeienissen, het lichaam getergd tot in elke vezel doch gelukkig met zijn tijdelijke oase. Tussen het welig groen zwerven driftige duiven, pikkend en wijzend naar elkaar, druk debatterend om een korstje brood.…

op stond mooie tijd en veel plezier ik hijs me op een kruk met mijn dikke reet en ik bestel een pilsje dan komt de herinnering jij kwam binnen mijn vriendje van toen en opeens hoorde ik zeggen wat, oma ook losgelaten uit het bejaardenhuis verbouwereerd kijk ik hem aan verrekte snotneus wat denk je wel ik hijs mijn reet van de kruk en strompel…

Het achtuurjournaal toonde wat beelden van jou als oude man, strompelend en rokend in jouw good-old Amsterdam. Je bent inderdaad aan het einde van jouw Latijn, maar wat je hebt geschreven, kwakkelt nooit en blijft als een jongeman overeind staan, jouw fiere, rebellistische gang gaan.…

kom ik eraan Mijn trots en eigenwaarde heb ik allang laten gaan Angstig kijk ik een keer om me heen Het is hier zo verlaten, ik ben helemaal alleen …En de nacht is koud en zwart Deze reis is moeilijker dan ik dacht Moedeloze tranen stromen over mijn wangen En net als ik denk dat ik ga vallen Zie ik in de verte mijn eindbestemming staan Strompelend…

Steeds maar zoekend naar de enige waarheid strompel je voorts van nacht naar nacht niemand die jou ziet en op je wacht na zo'n moeizame en verloren strijd.…

Ik strompel al jaren voort op een wijze die je niet zal bevallen. Sorry, prinses, ik kan je geen paleis geven! Ik kan je wel voorzien van geestelijk goud, als je dat wilt, want daar heb ik genoeg van, als dat je net zo lief is tenminste! Wil je verder met lichaam en ziel eeuwig beminnen, hoe klinkt dat? Is dat wat?…

m’n stijve ouwe lijf wil niet vandaag opstaan een ramp, krakend bed, botten, nek, vingers, wat een herrie wazige ogen, droge mond en neus gescheurde lippen, haar in de war gortdroge huig, piepende stembanden strompelend op diabetesvoeten naar badkamer, plas doen naast de pot wiebelende knieën, straks maar schoon maken, koffiepoeder op de grond…

rimpelloos weerspiegelen als er niemand meer is die de stilte wil scheuren als een ongelooflijke echte watervogel weer het kanaal gaat dwarsen als je, zo maar, tot tegen het versplinterde bos kan stappen, rechtop 135 meter ver als de Hill, geen nummer maar weer een heuvel wordt als het onwezenlijke gebeurt, dat restanten van dit drama huiswaarts strompelen…

eenzaam in een bos vol met vlinders roep ik je naam zie je niet waar politci de aarde dragen de slaven van aardse macht, mijn liefste lief ja ja zo... is de antipode penseel met engelen haar in Zijn hand. schildert hij portretten in dageraad robijn we laten het wijnglas zinken heffen het hoog boven het nieuwsblad en de televisiebeelden strompelen…

Ik heb mij gewenteld in woorden zoals een drenkeling naar wrakhout snakt, maar mijn donkere Jonasjaren zijn voorbij en de lyrische walvis spuugt mij uit, ik beland in de chaos van de eindeloze leegte ik strompel als een melaatse door de nieuwe middeleeuwen, verguisd door de wrede rijken en de magere uitstraling van hun kille harten.…

We strompelen maar voort in onze Sahara's, we vallen keer op keer te pletter met onze snuiten in het hete zand. Happen zand. 'Another one bytes the dust!', zong Freddy Mercury terecht. Liefde is vaak een fata morgana en dan stik je in het zandslikken. Er is meer woestijnleed dan liefdesoasen.…

Maar vandaag, plotseling en onverwacht zag ze een oude man strompelen, verdwaasd rondkijkend in haar tuin, verbaasd hoorde ze hem mompelen: 'Oh God, is mijn Mei nu al gekomen?'…

je heldere, donkere ogen kijken maar je vraagt me niets, je snijdt met dat scherpe, kleine mes en legt de jasmijn in een rieten korf Ashamir, met zijn kreupele been, schreeuwt wat schorre bevelen, hij zwaait met een kleine zweep terwijl hij zijn grote onmacht voelt, want jij kunt nog lopen, rennen, mijn kind, Ashamir komt niet ver, strompelend…

verhalen geen avonturen beleefd of groot roman geschreven geen vriendschappen die bleven nee zelfs in de liefde was er niemand die mij bliefde voor langer dan even je zou dus kunnen zeggen “vriend” je verspilde je leven nu klinkt dat enigszins zwaar maar het is nochtans waar dat ik mij gevoel gelijk een aangeschoten eend die waggelend en strompelend…

Eindigen in de touwen, Gevangen, knock out, op de koude grond Gebiedende bedelaar Ogen zwaar gerand, hol, ongezond Handen vooruit Voor ’n aalmoes met een smoes Om met verbeten lippen, Te kunnen vergeten, Wat moet worden vergoten Aan de horizon, de rand van ’t trottoir Getekend door 'n zelfkant Gebogen in 'n portiek Kort gewiekt strompelend…

Kon je niet laten zitten, ondanks da’k wat lastig loop ‘t is m’n achilleshiel, waardoor ik nu wat kreupel loop zeg maar strompel. We passen haar werkjes dus wat aan van grote dingen blijven liggen of staan de meeste gewone dingen, die redt ze wel en al gaat het vandaag niet supersnel wat gedaan moest, is gedaan!…

het daar is dat wil ik even kwijt   De tijd gaat er niet vooruit Maar hij gaat langzaam terug De oorlog wordt weer vrede Een olifant is weer een mug   De haat wordt weer de liefde De ruzie is nog niet begonnen Verdriet gaat terug naar blij Verliezen verandert in gewonnen   De ziekte wordt weer gezondheid De boze brief is niet verzonden Strompelen…

ik rompel, ik strompel in rafelige lompen, ik stoot tegen stenen, muren, stenen, ik adem alcohol en bitterheid, ik schuiver en scheld, en ik roep, roep ik, ik scheld, ik schuiver, want ik ben nu al dronken, dit is mijn mijn bankje, dit mijn park, de bomen, de duiven, de parkieten, de zwervers, dit alles hier is van mij, godverdomme!…

slaapdronken word ik wakker in de zetel, strompel dan voorzichtig naar de slaapplaats, waar ik dan iedere keer geconfronteerd word met een koude kamer en een kil leeg bed. gedachtes aan jou die komen spontaan telkenmale als ik mijn zwaar hoofd neerleg. mijn kussen wordt dan nat van zoute tranen wanneer ik liefdevol aan jou terugdenk.…

Kijk uit waar U loopt en strompel niet waar geschreven wordt vallen letters. Wolken pakken zich samen boven zee verbeelden gezichten op de Pyreneeën. Ik vraag de winter om aan de kust te zorgen voor witte kerst uit m’n jeugd.…