inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 31.919):

Twaalf momenten van inspiratie

Kijk uit waar U loopt en strompel niet
waar geschreven wordt vallen letters.
Wolken pakken zich samen boven zee
verbeelden gezichten op de Pyreneeën.
Ik vraag de winter om aan de kust te
zorgen voor witte kerst uit m’n jeugd.
Mensen als zandkorrels op het strand
op afstand lijken ze allemaal op elkaar
maar vergroot is geen korrel dezelfde.
Alle dagen zijn gelijk, ze trekken
naamloos aan mijn vensters voorbij.
Stabiele geest buigt mee in ‘t geweld
wilg in de wind veert terug in z’n ziel.
Als de schepping eenvoudig uitgelegd
kan worden op ‘n briefkaart is dat voor
de één verlichting, de ander bezwijkt
door instorten van z’n oude fundatie.
De grootste liefdes zijn nooit ontloken
passeren elkaar op armlengte afstand.
Als gedachten tollen als molenwieken
lopen we met molentjes, velen hebben
dat niet door en dat verklaart veel.
Bij geloof in de toekomst houden we
de energie en het geluk van een kind.
De anonimiteit van de oude binnenstad
waar al eeuwen niets veranderd, trek
ik aan als een behaaglijke warme jas.
Woorden van stervende dichters stijgen
op in de blauwe lucht, zien elkaar weer
in ‘n volgend leven als ze meeuw zijn
spreken af hoog boven de blauwe zee.

Schrijver: Custor
Inzender: Janneke Koster Baas, 15 april 2010


Geplaatst in de categorie: filosofie

3.0 met 7 stemmen aantal keer bekeken 327

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)