Alle inzendingen over vermoeiend

Maar het was te vermoeiend. Geen van ons kwam aan. en toen we stierven dachten we: er ontbreekt iets. Dit was niet wat we ons ervan hadden voorgesteld en we zijn voor niets bang geweest.…

Ik wil U hier nu niet vermoeien met alle documenten van mijn vorige bezit, van de vele percelen en bedrijven, met mijn reizen over wereldzeeën en mijn permanente deficit Ik wilde hier eigenlijk ook niet meer ijlen over liefdes en wat daarna, van veel beloven en weinig geven van veel I love you’s en geveinsde tralala Beter zou ik hier…

Het doel wordt bereikt stap per stap Hobbelig bergachtig of erg vermoeiend pad; stap! Met geheven hoofd een trotse blik in de spiegel Alleen jij kent je strijd en vaak en vaak was die erg wiebel. De rozentuin werd ons nooit of te nimmer beloofd Hoofdzaak blijft dat is dat ik in mezelf heb geloofd. Sereniteit? Ik ben op weg.…

Alles is onuitsprekelijk vermoeiend, de Mont Ventoux opfietsen wel heel erg, waarvoor ook geldt: bezint eer gij begint. Toch haal ik, ook al is de hitte schroeiend, de top van deze kaalgeslagen berg: ijdelheid en het najagen van wind. -------------------------------------------------- uit: Fietsen op de Mont Ventoux (1974)…

Ze haalt me met een voetveeg onderuit Dan die vlijtige armen die me vermoeien De balsemgeur rond haar ronde kaken Het gespartel onder een waterstraal Ze toont me haar gekartelde open roos Ik hijs het zeil en zwaai naar haar Noem haar een milde soldaat.…

Ik heb u zo innig lief dat mijn hart ervan gaat groeien, maar laat ik u niet langer vermoeien! Zullen wij met z'n allen mijn liefde delen? We zijn heerlijk samen met velen en de liefde deint steeds meer uit vooral bij het zachtste geluid van een hartslag of een kus die stop ik in een envelop in uw bus!…

Alles wat ik wilde schrijven werkte vermoeiend, werkte slecht, geharrewar, en mijn hart rikketik boem tik!…

Van onze hartstocht en van onze brouille wordt verder met geen woord door mij gerept; beroerd genoeg dat jij er lol in schept mij steeds weer met je toeren te vermoeien. Je bent wel min of meer gehandicapt, maar wat je nog aan kwaad kunt doen, dat doe je, al is het op den duur wat moeizaam roeien met die verrotte riemen die je hebt.…

Zoektocht Gedreven door twijfel gaat een mens op zoek doorloopt de schaduw van het verleden een vermoeiende reis door een ongeschreven boek de wortels met voeten getreden kwetsende woorden zorgden voor geestelijke pijn zitten verankerd in je hoofd geven een gevoel onbelangrijk te zijn en dat je niet in jezelf gelooft de strijd is begonnen…

Tederheid verdragend, alsof pijnlijk en vermoeiend. Nostalgie ontkennend, alsof vezonnen en niet boeiend. De wijsheid vervloekend, alsof dom en onbezonnen, De ratio toelatend, met een blik alsof gewonnen, De grootheid in jezelf, neemt beslag van jouw gevoel. Verstandelijke mening, en daarbij denkend zonder doel..…

Een smal riviertje langs de weg biedt een welkome variant in het monotone groene landschap De slingerweggetjes verrassen bieden steeds een nieuw perspectief in waarneming van de omgeving Op reis zijn, een verrijking maar ook zeer intensief in een steeds vreemd gebied Andere talen, andere wijzen steeds maar onderweg leerzaam maar ook vermoeiend…

En over 't land bewoog - één samenvloeiing Van wrokkende gestalten, maatloos sloven Van talloze eeuwen op hun nek geschoven - Een grauwe schare in ordloze vermoeiing.…

't Was uiterst vermoeiend. ______________________________ Noot: Stille aanbidster…

Al zoveel jaar die ziekte al jarenlange pijn wanneer gaan ze nou begrijpen dat er minder mogelijkheden zijn Steeds probeer ik te laten zien dat het wel goed met mij gaat doorzetten en volhouden zo hou ik iedereen aan de praat Maar het wordt minder het gaat niet meer zo snel het is allemaal vermoeiend wie begrijpt dat wel Aanpassen…

dan we konden denken Het was een prachtig warm land, met bloemen en vlinders Maar van hardlopen word je moe En de bloemen verwelkten Toen Verdriet kwam, werd het koud in het land ijskoud zelfs Ik had verwacht dat Verdriet ook zo snel zou kunnen lopen Had ik me even vergist, Verdriet slenterde De weg die Verdriet voor me koos was lang en vermoeiend…

Helaas, het lukte me niet En nu zit ik hier met mijn verdriet Alleen en heel geheim Want zo slecht mag ik echt niet zijn Ik word knettergek van mij En de rest van de wereld erbij Daarom kan ik aan niemand Laten zien dat ik leef op de rand Pas op als ik naar je lach Het kan zijn dat ik je graag mag Maar misschien is het toneel Het vermoeiende…

Even de smaak van vakantie proeven dat is: in alle vroegte lege koffers in een auto stouwen in luchtige kleding oostwaarts rijden de grens passeren elkaar passeren op een Raststätte elkaar weer zien en dan na een vermoeiende dag in maart huiswaarts keren Even de smaak van vakantie proeven is ook voor velen: Chianti drinken bij V & D…

over het water wordt zachtjes naar beneden gezogen het blauwe maanlicht schijnt volop zoals ook jouw mooie blauwe ogen ik richt mij op en zie je stralende lach de maan zakt en de zon begint de dag een dag voor mij en voor jou omdat ik zoveel van je hou een dag voor de vrienden om ons heen zonder hun ben ik namelijk alleen een dag vermoeiend…

Leer me het geheel te zien: de afgrijselijke armoede waarin zo velen ook nu nog leven; de eenzaamheid van ouderen, het onbegrip, de misverstanden, maar ook de sterrenpracht en het koele maanlicht, want de hitte van de zon kan zo vermoeien.…

we soms veel tol betaalden ontmoetingen waren er altijd veel ze hielden onze verwachtingen in het gareel met niet iedereen kan je lang blijven praten je moet door, je moet verder, ze achter je laten vertragingen, oponthoud en ongelukken je kijkt achterom naar de brokken en stukken nu na heel veel jaren samen op reis kijken we om, was vermoeiend…

ik tel de laatste golven telkens opnieuw het strand is leeg en verlaten zie ik om dan zie ik de duinen heuvelachtig zoals mijn leven met een zee die soms stormachtig bressen slaat ik voel mij uitgeput en ga zitten in het zand het is afnemend getij zo voel ik dat ook in mij zelfs het zitten is vermoeiend ik ga liggen, op mijn buik met moeite…

Als 'k de slaap niet kan vatten en 't spookt maar in mijn kop wil ik 't liefst me gaan bezatten of sexen zowel bottum als top stoeien, zuipen, ze vermoeien brengen je gedachten tot staan maar de klamheid gaat ook groeien aan dat denken, aan dat gaan het verraadt leegte en angst niet weten hoe, waar en wat 'k word bang, banger, bangst…

Soms lopen grenzen niet zichtbaar Door het landschap van een mens Maar gaan er onvindbaar En ongrijpbaar tekeer Een veelvoud van valse hoeken Door kromme rechtlijnigheid Maakt een wirwar in het landjepik (Grenzen stellen zich aan) Boze woorden uit de doeken Maken muffe stof tot praten Over eenzaamheid, vermoeiend Als slechts de verteller…

als de morgen ontwaakt nadat mijn ogen rust vonden in de eeuwige nacht die, indien ongestoord, een flits is van twee tellen of een fractie tussen een trage inslaapouverture en een vermoeiende finale welke laatste op weerstand lijkt om resterende hoop bij elkaar te rapen die door dromen is platgewalst en pas na het ochtendgebed van…

wegen en allen op de rand Ik straal als de zon, zelfs wanneer het brandt Ik heb zoveel te klossen het ontbreekt me echter aan kant Het is een kwestie van ondergaan Ik begin altijd onderaan Het analyseren kost zoveel energie Had ik maar een simpele allergie Brak het brein maar als een been Zes weken later kan ik overal weer heen Als ik je vermoei…

Na de medische diagnose ziekte-'ALS' mocht Max op een levenstijd in verlenging hopen; die hij met het medicijn 'Riluzol' en met behulp van bewegings- en spraaktherapie in een vermoeiend zijnsbesef nog drie jaar af heeft kunnen lopen.…

en zal hij deze vermoeiende eigenschap van de manier waarop hij het bestaan ervaart mee moeten zeulen tot hij zijn einde is binnengestruikeld?…

geen enkele macht over geliefden, in een innigste omhelzing, dat ademhalen eigenlijk niet meer hoeft tot aan de dood, uit een vonkje ontstaat een vuurzee niet gedempt, en overslaat tot een humane wereldbrand, tot onvoltooide symfonische partituren de opmaat tot de mooiste dromen waar iedereen aan deel moet nemen, zonder zich pijnlijk te vermoeien…

Oorlog, oorlog in je lichaam. Oorlog, het vernietigt alles langzaam. Er was eerst vrede, vrede in je leven. Zonder dat vechten en alles te moeten geven. Langzaam gaat die oorlog zijn gang. Ja dan pas, dan pas worden we bang. We verliezen onze krachten En gaan gebukt onder vele klachten. Die oorlog bezorgt ons keer op keer een slapeloze nacht…

kom ik wil je niet vermoeien ‘t is omdat ik van je hou binnen voel ik droef’nis broeien wilde dat je blijven zou ben je nog hé? zeg eens wat of ben jij reeds hier vandaan zusje lief, hé zussie lief… goed dan ja, ik laat je gaan...…