Alle inzendingen over vrijwel windstil

Die flauwe grappenmakers gaan maar door, maar vrijwel niemand raakt nog opgewonden. Een paar scholieren schateren van pret om de reacties op hun pretpakket.…

vrijwel verdrink ik in kussen onderhand voert zij mij oesters bij het openen van glanzende lippen kirrend glijdt zij onderuit: ik laat jou nooit meer gaan daar ben ikzelf bij: zucht ik tastzinnelijk gaat zij door: had je gedacht!…

Nu met ons nieuwe rechtse kabinet dat op krasse taal kan bogen, gaat men vrijwel niets nog ooit gedogen behalve dan sigaar en sigaret. Wie gevaar ziet voor een kleine binnenbrand, die neme zijn peukje liefst in de linkerhand.…

Verstrikt in de klauwen Van het meervoudige monster Tentakels strak om 't Lichaam gesnoerd De adem vrijwel benomen Leven niet meer uit Zijn hand In een toestand Van levend doodzijn beland Door macht'ge onmacht overmand…

. ----------------------------------------- uit: 'Vrijwel alle gedichten', 2004.…

luister vrijwel onbewogen naar de avondwind in maart in gesprek met de geesten gestorven mensen in de verte luister naar verhalen over liefde alsof het verleden onbestaand is weggevaagd met vragen in onverstaanbare taalbarrières het alleen zijn is te dragen.…

De ramen waaien open maar het is windstil tegengesteld aan alle wetten sluiten ze zich weer trillend springen spanjoletten dicht het licht gloeit aan alles is helder de stoelen om de tafel twaalf stuks zijn plotseling ingenomen zwijgende personen staren elkaar aan totdat ik opdracht krijg de deur open te zetten.…

In een zee van verdriet, vergeten, windstil, maar de tranen drogen niet. Geen doel, geen nut, geen reden om te leven, geen ziel, geen golf, geen gevoel. Eenzaamheid is alles wat ik bedoel.…

weet je fluistert ze zachtjes voor zich uit de wind houdt de adem in weet je dat de wereld mooier kleurde sinds jij in mijn leven bent dat wilde ik even zeggen was het eerst windstil nu draagt zijn fluister haar boodschap wolkenver “kwik als zilver” proficiat een warme glimlach voor elke nieuwe morgen Cobie…

Ik schilder mijn canvas, precies hoe ik wil Ik geef groen aan de wolken en schilder de wind windstil Ik meng paars en geel door de zee, verf een touwtje om de maan en neem haar stiekem met me mee Al mocht ik niet kiezen voor de grote van het doek noch de fijnheid van de kwasten die ik erf Ik schilder wat ik wil, vanaf nu tot het laatste…

Gisteren nog de ondergaande zon in rood de maan iets minder vol de hemel open witte aanslag op de velden groeide in het kille zilverlicht vanmorgen nevel hemel grijs gesloten verwachting van veel regen koude lucht maar nu ook vochtig net als gisteren veeg ik tranen uit mijn ogen hoewel het windstil waait…

nu komt de zomer weer en hun parken lopen vol met tomen van mensen zij vragen niet hoe het is om mens te wezen en te denken hoe het voelt om eend te zijn zij weten niet hoe ze in elegante eenvoud windstil het water scheiden en vertellen niet met arrogant gesnater dat water H2O is maar tonen ons stilzwijgend de diepte van hun…

zonder ook maar één schaduw van wolken glijdt een zonbeglansde wereld naar zoet sensationele sfeer waarbij onbedeesde vlinders zich gretig verzwelgen in windstil geluk en toch ervaar ik het gegevene als emotioneel beladen omdat ik herfst reeds in mij draag afscheid nemen maakt de mens een beetje klein zelfs al reikt het verwachtende…

lichte nevel prevelt hangt boven het land vanuit de bosrand kijken bomen verlegen windstil, rust alles is aan kant de lucht is dik nog niet hersteld van de schrik het geweld de hitte de afgelopen dagen koel, stil we kunnen er weer tegen het verdragen 1 1/2 druppel regen die niet telt…

Mijn windstil hoofd taalt niet eens naar muziek we dwalen en kussen dezelfde straten door eten halve porties van elkaar willen alles samen delen geven ons helemaal over aan acht strelende dansen met de vogels op de bank van zand de kaap van Ameland drinken alle sterren op en zwemmen dan in spiegelwater elkaars huid in…

Er was vrijwel geen zwart te zien Van de mensen die kwamen, Bijna feestelijk bestelden Zij haar ter aarde. Een tango weerklonk verleden, Gevoelens, in vele bossen, onverbloemd, Jouw naam werd heden Voor de laatste keer genoemd.…

Novembermist domineert Het dorp waar ik woon Vrijwel niets herkenbaars Meer te zien, alleen waarneembaar Vage schaduwen in de Koude natte najaarslucht Opgelost in een brij Van bitt're tranen Van het huilende mensenkind Dat mijn oog verblindt…

Om te voldoen aan Europese normen, Moet de regering dringend gaan hervormen, Nu wringt op vrijwel elk terrein de schoen. Eerst moet de maatschappij weer in balans, Dan maakt dit Nederland misschien een kans.…

Na zijn pensioen verveelde hij zich dood, Hij liep maar wat te sloffen in z’n kloffie, En zeurde vrijwel heel de dag om koffie, Dick had alleen de rol van echtgenoot. Heeft hij misschien een hekel aan z’n vrouw? Want hij vertrekt als coach naar Curaçao.…

Gestrand zijn op de bodem van dat Friese bocht Bij windstil weer nog gaat tekeer de laatste ademtocht. Al zullen wij nooit zinken met onze houten kop: Red ons van de ondergang, de Beerenburg is op.…

sneeuw of zijn het mijn stappen, doch onbetreden wat ik onthouden moest, ben ik ook al vergeten want wat ik wist, is te lang geleden ik heb blinde muren opgetrokken om kilte te weren die schuurt als zand ik hou mezelf een universum voor parallel, en ik sta aan de andere kant ik luister naar mijn adem die klinkt als een herfstblad, maar dan windstil…

de nieuwe dag begint des ochtends het is goed daar rekening mee te houden een gewaarschuwd man telt voor twee waarbij nog komt dat de ochtendstond slechts kort wat goud heeft in de mond met bovendien een verzilverbaarheidscoëfficient van vrijwel nul…

de lijnen van het leven waren snel gezet zij volgden vrijwel allemaal het algemeen concept zo hier en daar een klein defect in kleur of snel vervagen met zwier en veel plezier heb ik de krul genoten nu ben ik bang maak me klein uit angst voor het doodlopen van die lijn…

er ligt een dood vogeltje bij de waterzuil ik denk dat het één van de merels is uit het nestje in de druif raar vergaan het skeletje zie je maar het kopje is nog vrijwel in takt er ligt een dood vogeltje bij de waterzuil morgen ga ik in de tuin werken…

Het was een juichverhaal, een week geleden, Dit kabinet was goed voor jou en mij, Want vrijwel iedereen kreeg geld erbij, Zo kwam een eind aan alle moeilijkheden. Helaas, de vreugde was van korte duur, De premiestijging maakt het zoet weer zuur.…

waar zou je willen ademen tussen de varens tussen de varens waar zou je willen ademen onderde wingerd onder de wingerd waar zou je willen ademen tussen de populieren als het windstil is waar zou je willen ademen onder de linden onder de linden waar zou je willen ademen tussen de golven tussen de golven ---------------------------…

toen haar witte dood verstierf tot schitteringen binnen zomer zong de merel regen tot een diepe spiegelplas windstil getrokken glad gemaakt als glas, eindeloos zwart de bodem daar blonken bloemen aan mijn oppervlak hun tere hoofdjes bogen laag, tot aan de verteblik van kijkers er woonde niets dan liefde, niets vertrok het beeld…

alle dagen in jubelen en klagen haar wederwaardigheden wij delen het verleden altijd op pad naar iedere uithoek of hooggelegen oord overal wordt zij gehoord stuwt met vaste hand haar bagage vliegensvlug over zee en land barrières kent zij niet geniet soms even in de luwte van mijn tuin dwarrelt wat met bladeren ritselt woorden om windstil…

Zijn twee termijnen zijn vrijwel mislukt, maar ik geef toe: ik vind dat hij goed bukt.…

De kerstkalkoenen zijn vrijwel verteerd Het ‘Stille Nacht’ was overal te horen En in de stal werd Jezus weer geboren Vrede op aard...het Kindeke geëerd God, Jezus Christus...man je moest eens weten Voor Oud en Nieuw ben je alweer vergeten…