Alle inzendingen over wij speelden in harm

ook wij hadden ons sprookjesboek ook daarin kwam vaak niet alles goed natuurlijk was jij niet altijd de schattige prinses ik maar zelden de grote tovenaar daarvoor deed ik altijd te raar wij speelden het naturel zonder verkleedpartij en muziekinstrumenten een spel zonder knikkers de waarheid kenden wij waren ontdekkingsreiziger…

hij speelde mozart op de knopjes van haar bloes was ze in haar nopjes dan zuchtte ze zachtjes was ze ontregeld dan speelde hij blues…

Jij legde woorden op mijn ogen blinddoekte mijn ziel in zaligheid wij lieten ons gaan en waar de zee zich terugtrok omarmden wij de welving van de nacht lepeltje lepeltje jouw armen gevouwen om de mijne speelde je mijn vingers een voor een open en weer dicht één sloop waarin twee kussens er was werkelijk geen speld tussen…

wij speelden met woorden schreven ze in het zand omdat niemand ze hoorden zo schiepen wij onze band maar het strand was helaas al geschapen liet zich slechts raken door water in zijn eeuwig corvee golven wisten de tekens overspoelden ze een voor een in een dierbaar herinneren aan ons eindeloos dagje zee later zijn wij terug gegaan…

Met lichte voeten danste zij danste zij met blote voeten danste zij haar dans Met grote ogen speelde zij speelde zij met warme ogen speelde zij haar spel Het eeuwig spel van lust en liefde liefde en lust kom dans met mij…

van openheid en liefde hebben wij onze toekomst neergezet…

TOEN omdat we kleine vriendinnetjes waren die met elkaar speelden nooit ook maar één moment dat wij elkaar verveelden! NU omdat we samen alles beleven en delen vriendschap als deze zijn er niet vele! VOOR ALTIJD omdat als we oud zijn terug kijken op onze geweldige tijd; die herinneringen raken we nooit meer kwijt!…

zij speelde kleuren danste muziek zong sterren van de hemel maar mij kende ze niet ze was die pluizenbol tussen opgeschoten bloemen ravottte op de hei de hele dag dolblij wij keken naar elkaar deelden een omgeving er was goed voelen zonder enige beleving wij een beweging eten en weer gaan maar echt vertrouwelijk nooit liet…

heb mijn orgeltje flink uitgebouwd met melodieën en partijen het eerste boek met trom en kleine fluiten wij speelden toen al buiten pas later kwam het grote front met twee bewegende herauten de kop stak hoog in blauw slinger nog op armkracht mijn spieren wekten veel ontzag nog heb ik alle boeken thuis wij delen in muziek…

zonder woorden schreven wij liefde op het goudgele strand…

Ik wou haar geven jouw astrale glans (het kleed viel uit, wij speelden darts en dans) en de lust verdween in het bewegen (ik wou haar lichaam als een domme gans). Wij worden zee, de deining wordt haar zegen.…

We speelden dat we samen speelden de ridder die de draak verslaat de maagd die zich graag redden laat we speelden dat we alles deelden De sleutel past op alle sloten van ‘t huis van peperkoek gemaakt ‘n spreuk die zoet naar sesam smaakt de schatkamer voor ons ontsloten We speelden dat we samen speelden ‘n heks die toverdrank creëert…

jij voelde meer wenkte de hemel zag je ogen lichten toen de eerst zon je lach verguldde waardoor warmte ineens zichtbaar was en speelde in energetisch zijn het waren geen magische krachten of mystieke invloeden van tijd en materie dat wat wij ervaarden was het gespiegelde universum in de majestueuze gestalten van ons twee…

Wanneer ik speelde speelde hij. Speelde hij mee in mijn hoofd. Zijn spel kon ik nooit evenaren. Niet goed genoeg, toen. Jack ben ik dankbaar gebleven. Zijn KV 622 is een hemel op aarde. Dankzij hem kan ik weer genieten Van Mozart en van zoveel meer.…

Een vrouw in barensweeën die schreeuwt van pijn en daarvoor wordt aangeklaagd omdat ze niet het voorbeeld van perfectie voor de wereld kan zijn .…

hoorden wij het bos voelden het samen van vele entiteiten wisten ons opgenomen in de paradijselijke levensenergieën van het eeuwig groene mos…

wij keken uit over zee wat verder op het strand gleed de zon over zand wind speelde blond door je haar ogen wolkten nog donker langzaam werd de bui geklaard snel als de golven kwamen je woorden in oneindige stromen ik liet ze komen als een tsunami van ijskoude dromen het luchtte op samen te praten en niet op de vlucht voor jouw…

je schikte bijna kozend mijn bloemen in de vaas keek me aan terwijl je handen met de kleuren speelden zag mijn ogen gaan je lachte nog wat groen op de langste lijn waar ik een bosje gaf creëerde jij een feeëriek boeket jouw dank is zonder woorden al gezegd…

ik zag handen groeien uit de muur cement viel naar beneden vingers scheurden zachtjes het behang reepjes uit een grijs verleden ze speelden wat met lucht vormden vage klanken waarvan de letters dansten tot een zware zucht het leek een oud verhaal de woorden jankten angst schreeuwde kleuren in de lucht die zwaar geladen neersloeg…

hoe zou het zijn als wij woordenloos met elkaar konden spreken? we zouden weten waar te beginnen en tijd speelde geen rol we zouden elkaar raken in vergeten lagen in een ongekende ruimte we zouden elkaar treffen in een geluidloze aanraking zouden we elkaar ontmoeten hoe zou het zijn?…

zij het klaar Zij heeft haar best gedaan om wat van het leven te maken zij laat een grote leegte achter het zal haar geliefden raken Bedankt voor wie ze was wij houden van haar, dat moet ze weten wij gunnen haar de rust wij zullen haar nooit vergeten…

Hij, van de bezie en de zoete zonde Hij, goed bekend met psalm, kansel en preek Hij, lang en blond en wild, ziekelijk bleek Ging al na tweeëntwintig jaar ten gronde Zij, met hem spelend rond de pastorie Niet wetend van de dichters in hun wezen Werd veel te weinig om haar werk geprezen In haar van vaders kant melancholie Augusta, domineeskind…

Ik zit op mijn fiets Rij door de eindeloze polder Denk heel even aan helemaal niets Ga vervolgens terug naar onze zolder De zolder waar wij vroeger kwamen Waar wij speelden met elkaar Waar wij speelgoed mee naar toe namen En snoepjes als smokkelwaar We hebben heel wat hutten gebouwd Op onze grauwe zolder Ons verscholen, al waren we stout…

korenschoven als wigwams op het kortgeschoren veld wij speelden indiaantje ik was winnetou jij old shatterhand getooid met kippenveren galmde onze strijdkreet tussen mond en handen op stokpaarden galopperend het kinderhart verlaten stuif je nu door ‘t zand getooid met dorre takken een gordel van granaten in dat godvergeten land…

je speelde de mooiste akkoorden liet in zwart wit kleurrijke vlinders los een vlucht in geluidloze dans op de warme lucht van de avond zag vingers de toetsen strelen voelde vleugels zacht langs me zweven dit intieme moment van dans en muziek hebben wij woordloos als onze liefde erkend…

Ruimte om je heen. De tijd gaat er dwars door heen. Die heb je te leen.…

Zo vaak mis ik het joch dat Met zijn ogen voelde, Met zijn handen de wereld Kon verstaan, woordeloos kon Begrijpen wat er voorbij was gegaan, In seconden het besef had Dat alles invoelbaar moest zijn Om iets te betekenen te hebben - Waar is het kind in mij gebleven? Inmiddels ben ik druk met herstelwerk Om het kind weer te voorschijn…

Gisteren kwam ik weer langs die bloemenwei waar wij in het warme voorjaar speelden en dacht, wat is dat allemaal lang voorbij ook dat wij samen daar die dropjes deelden.…

wij speelden het spel van de ogen die wangetjes in pure onschuld liefjes doen blozen van aanhalen zonder te raken en er dan een ingewikkeld patroon van maken dat naar meer gaat smaken wij verloren de tijd vergaten de wereld om in hoger sferen wat steeds niet lukte opnieuw te proberen samen op zoek naar wat ons ongezien intrigeerde…

dagje strand wij zijn samen weggegaan op de hoogste duin keken wij om naar de verdronken zon en rode maan…