Alle inzendingen over zoete dood

De mug baadt dood in mijn bloed. Het staat 1-0 na verlenging, maar haar overwinning smaakt niet zoet.…

op tafel slechts één rode anjer, bloedrood schreeuwend, vuurrood dood een fruitvlieg dronk van zoete wijn haar vleugels kleefden aan het zilte glas, doorschijnend zijn het uitzicht -en dat rood ik spreek in raadsels, want het zingt een requiem vol pijn…

Alles is neder onder het sterren gefemel dromen beschaduwen de bijzondere zomer nu de woeste rivier in stilte naar een waarheid zoekt in de beginne smaakt de bezinning zoet door wat daar gaat, heel ongerept een bloemengeur ruikt naar de dood Nachtschaduw maakt de bomen groot.…

Mijn bloed is onontbeerlijk zoet. Ze is nu dood maar leeft nog. Voor straf geeft ze me jeuk. Slaap kan ik niet vatten.…

Niets hoefde hem verliefd te dwingen die zoete kelk daar in te gaan. Maar verder lokten nieuwe geuren nog schoner kleuren brachten hem steeds verder weg van waar hij woonde tot hij aan liefde dood zou gaan.…

Nelson, Nelson wat is de wereld mooi En na al die jaren heb jij het mogen ervaren De rotsen De planten De dieren De mensen Kleuren van Zuid-Afrika en de hele aardkloot en nu ben je dood En wie heb je geholpen? Voor wie heb je het gedaan? Tegen het geweld waar je ooit voor was? Je stem als zoete honing voor militanten.…

Beste vriend mijn hart doet nu zo'n pijn, jouw dood heeft ons uiteengedreven. Vaak dronken wij samen zoete wijn, waarom moet jij nu al gestorven zijn?…

Als nadert de dood, de verlangens zijn doorleefd, is het zoet rusten.…

de takken knakken onder mijn voeten op weg naar de plek van onze lieve zoete het botsend licht beschijnt de naakt uitgebeelde stammen in hun stille dood de ziel van verre jaagt mij hijgend op terwijl een resterend geraamte de voeten kleurt met striemende schrammen de ouderdom geraakt haast uit het menselijk lood op weg naar…

De verdorvenheid In de spiegel Zie ik alleen Achter de lege ogen De draden van de dood Het zwarte slijk Plakkerig, stinkend De rotting begonnen Verlorenheid zo zoet Als drijfzand Het laatste stukje wil Omsluitend In de verte Een lichtpuntje Het vlammetje van hoop Een dochter Een vriendin Een moeder Is ze te laat?…

Het onderschepte licht zal me volgen altijd en overal als ijle lucht doch de pijn is zoet zelfs de nachtelijke uren op witte muren naast mijn te grote sponde verraden in doodse stilte ons innig samenzijn heb een stukje paradijs ontmoet de schaduw van liefde die ik had gevangen was kortstondig doch hemelzoet…

zei de Dood…

Een windvlaag, een knal tegen het raam, kijkend naar buiten zie ik nog net, het beestje zijn laatste klap wiek slaan, dan stort ie ter balkon. Geen terreur maar domweg de storm.…

Na de uitleg, van de ondernemer, werd het eventjes stil, of er nog mensen wilden spreken? Ik zei: ja ik wil. Opnieuw werd het na geschuifel wederom heel stil. Ik keek de zaal in, waar drie mensen zaten slechts drie, die haar wegbrachten. Opzij kijkend naar de kist, zei ik: 't geen niemand wist: ze hunkerde naar aandacht, toen ze die niet…

Ik vraag je, blauwe lucht, met een diepe zucht En jou, volle maan, wat heb je met hem gedaan. En u, fonkelende ster, hij is weg, zó ontzettend ver. Ik vraag jou, mooi leven, wil je hem terug geven?…

Dood is gevoelloos dus zonder gevoel, snap je wat ik bedoel? Bestraling zorgt voor dood weefsel en dat veroorzaakt pijn, snap je dat ik niet begrijp dat de dood zonder gevoel moet zijn?…

Volkomen liefde voor jou en alle leven zelfs voor de doden. Aanwezig bij mij ben jij het zoete geluk van altijd samen.…

Ik huil de tranen op je huid Zout van eens zo'n zoete liefde Ik wil niet dat je gaat Mijn god..toe..sta nou op.. Ik streel je zachte lichaam Je ogen kus ik nog een laatste keer Ik laat je los het moet Dood..zul je goed voor hem zorgen...?…

liefkoozing in de dood vergaat gedoemd voor ooit dan is weer de tijd vervloden kan men dan nooit die helse vervloekte passie doden…

zo rood als het licht waarvoor je eigenlijk moet stoppen zo rood als het vocht dat je niet mag verliezen en lijdt tot de dood zo rood als de ochtendzon zo nat wordt de dag – het blijft niet droog zo rood als een vuur zo heet als de hel verschroeiend en meedogenloos zo rood als jouw lippen zo zoet als een kers was je…

Zoet is het verlangen en zuur de leegte zout zijn mijn tranen Zoet is je strelen en zuur het gemis zout is de hartstocht Zoet is je aanraking en zuur de eenzaamheid zout zijn jouw streken Zoet zijn jouw kussen en zuur is je afwezigheid zout is het leven Zoet is de liefde en zuur is het ontbreken zout is je passie…

Nu hij het islamitische walhalla Na twee of drie keer doodgaan heeft bereikt En door een kleine kier naar binnen kijkt Roept Arafat: u kent mij wel! Ramallah! Maar de portier, die toen naar buiten kwam Zegt: Allah heeft genoeg van dat geram…

Reactie van manlief was supersnel trapte op de rem, sapperloot zag je wat dat was, een valk, die reed ik bijna dood! Maar met een flinke klap van de vleugels ging 't beest er levend vandoor!…

Jouw bovenaardse zinnen die zwijgend roepen om witte rozen die je prikken moeten bloeden soms want hun rook sluiert dwingend je blauwe ogen die niet meer zingen kunnen in die zoete slaap van dood sluimeren en koudziek huiveren bij 't ontwaken dan roep je weer om witte rozen die je prikken moeten schreeuwen soms…

de dood draagt geen schoeisel het bekokstooft haar tijd in nieuwbakken manoeuvres een overkoken van het bestaan het waken van leven afgelast anoniem in een zoete val je blik verloren in het laatste licht in een omhullende eindeloosheid ver ginder in de schoot van stilte bewaar jij je herinneringen in een hemelsdiep verlangen gapende in…

door het hunkeren naar meer omdat dode dromen niet op te tillen zijn…

de zon trilt al in de fonkelingen van wat zoete levenswijn de binnenplaatsen van de lente geven stilaan tijd voor warm genoegen want vroeger, toen het kouder was liep grijs aan beide handen maar nu alles lichter wordt belanden bloesems in de sloot en drinkt geluk een kleine teug vol tastbaar lichte dood en van dat wat we van binnen…

Hoe droevig is dit stil verdriet want hier op aarde ben je niet in de hemel geniet jij zoete spijzen tussen armoedzaaiers en dode wijzen wat fijn dat je toch nog aan me denkt en mij deze mooie kerstkaart schenkt ik zal in vrede deze dagen vieren met dank aan mensen en aan dieren hoe blij ben ik dat ik dit lees te lang was ik een eenzame…

Eén hoop slechts, één, één enkel zoet vermenen, Eén weten, maar ik kàn het niet geloven... Ach, dit: dat rusten onder groene stenen Een eeuwig rusten is, in één verdoven, En dat de doden niet in 't donker wenen Om 't zoete leven met hun lief daarboven. ------------------------------ uit: Verzen (1894)…

Dat gewroet geeft zoete pijn van weemoed.…