Alle inzendingen over zompig

Er groeit gewas langs elke oeverrand De mix van groen is hier een lust voor ’t oog Wat vroeger zompig land was is nu droog Bij ’t schippersdorpje Broek in Waterland De houten huizen lijken van fondant Hun zachte kleuren als pastel seringen Een fraai bewerkte deurkalf doet mij zingen Van ’t schippersdorpje Broek in Waterland Ooit schreed…

De nacht schreeuwt zijn wanhoop over de okergele natuurstranden in de zompige zwerversvallei whisky drijft driftig naar de keel in alle omstandigheden te veel voor veelbelovende dwazen wijn en schuldgevoelens ankeren onder het schip van het geweten het onderbewustzijn ijverig zoekt naar de kurk maar vindt geen fles de laatste stappen…

De zompige koude grond dempt het geklik, hij luistert aandachtig en geconcentreerd. Hoor de brullende zee, zijn krullen schuimen in de wind, meeuwen worden papiersnippers. De jas om zijn schouders beschermt niet langer, een troostende arm is gewenst bedenkt hij.…

Een karavaan dagenlang voorttrekkend met alle wind tegen over stoffige slingerpaden, afgewisseld door zompige wegen Smorend hete dagen en kille nachten rijgen zich aaneen het mulle zand door uitputting en uitdroging vallend uiteen strakke vermoeide blikken gericht op het groen in de verte woorden en zinnen in scherpte verwoord maar met verve…

mistig en nat is de weg naar boven langs watervallen en rotspartij, het is klimmen en klauteren over soms glibberige kloven steile helling, een gladde houten brug verraderlijk glimmend groen gras en zompige stukken moeras maar eindelijk boven, klaart de lucht en dan....…

verglijdend kolkend d’ uren ’t gerstenat zompig het affreuze tergtalen gelijk de schroothond een paar tanden mist zeg maar een heel gebit zoals de huig uw galsterige adem blokt chromédeur met zuigend slothendel de slagerswinkel vers bloed pas geverfd met ranzig wit en tafereel van ouwe wijven het kalf gevierendeeld tot bundel worst aanééngeregen…

En ik strompelde moeizaam door het dichte onderhout en de zompige weiden, waarover verraderlijke mistslierten nog gevaarlijker waren dan het prikkeldraad, naar huis toe, om het nieuws aan mijn vrouw te melden.…

Tijd voor je gezicht dat mijn baan bepaalde hoe je gericht door mijn buskruit maalde van mijn lach naar mijn oor het mes doorhaalde Ik schrijf niet uit verdriet maar ik kan het niet laten inktwolken aan te stippen tot zwarte gaten je naam zuur te laten druppelen op zompige straten De blik in je ogen doet de zon op mijn ziel dalen tot je licht…

Tijd voor je gezicht dat mijn baan bepaalde hoe je gericht door mijn buskruit maalde van mijn lach naar mijn oor het mes doorhaalde Ik schrijf niet uit verdriet maar ik kan het niet laten inktwolken aan te stippen tot zwarte gaten je naam zuur te laten druppelen op zompige straten De blik in je ogen doet de zon op mijn ziel dalen tot je licht…

Er wordt wat gejankt, geleden, gestorven uit naam van het woord dat hij ooit bedacht Dus laat hem nu lijden aan zompige ziektes geef hem maar d’ellende die zo onverwacht een einde maakt aan ons vermogen tot denken doe hem d’inquisitie of nog beter de leeuwen laat hem diep gebukt gaan, niet even maar eeuwen en stuur hem wat ik kreeg, de mailtjes…

Het zadel is opgezadeld met weeë heimwee naar het zompige zeem door onvermurwbaar malende billen. Naar een paffige perzik of een kont met kommer gekweld. Naar de hete adem van een flaterende,flatterende flatus, zonder verluchting, vol verlichting.…

ook niet te klein of groot voor de wellicht linkshandige echtgenoot Men doet veel research in die pan-fabriek van d' aanbak-weerstand maakt men een grafiek in 't striktst geheim, verboden voor 't publiek, spuit men dr 'n laagje op van keramiek Die keramieklaag is bijzonder fijn toch blijkt het simpele Friese klei te zijn van 'n zompig…

struiken bevolken Ver geblaat van Drentse heideschapen met graasplicht Het pad zandgeel, onregelmatig door stronken Hoefafdrukken van paarden s’morgens vroeg Ik struikel, wankel verder… bosgeurdronken Laat in de middag, zon zakkend.. maar licht genoeg Dennengeuren, spar, jasmijn, vogelkers en conifeer Een vennetje, rottend riet en ander zompig…

Zee-egels zagen zonder duikbril ongetwijfeld die parelbroden boven zich scheren maar wisten zij veel Of het nou meeuw, maan of mokkel was alleen een zompige flens van algen op het steen kon hen verleiden Ik pafte op de boot en keek toe Hector schonk nog een beker tsipouro in “Jij ook?”…

Geïnspireerd op een fragment (1790) uit het dagboek van Nina d'Aubigny von Engelbrunner (1770-1847), tijdgenote van Mozart die, als wonderkind, ondermeer in de Domstad heeft opgetreden. Zelfs voor Beethoven was zij geen onbekende ________________________________ Aan 't eind van Wolfgang Amadeus' leven Is een getalenteerde zangeres Als veelbelovend…