Alle inzendingen over individu

Ik kan niet anders dan mijzelf belijden; Wanneer ik spreek, spreek ik mijzelve uit, Dan zoek ik soms, zo heimlijk mijn verblijden En smart te zingen, dat de oningewijden Niets horen dan een liefelijk geluid... Ik kan niet anders dan mijzelf belijden, Ik spreek mijzelf in al mijn liedren uit. Ik zou wel graag van andre dingen spreken, Maar,…

Het is van mijn leven nog niet geschreven, nog nooit van m'n leven. Het staat om de dood nog niet te boek, om de dooie dood niet. Het voelt nog zo iel aan, of het mijn tong nog niet kan roeren; ik voel me beroerd. Hoor hoe het zou willen schreien. Ik wil het ooit nog eens op kunnen schrijven, al is het te weinig om van te leven, het is…

Muziek recht uit het hart. Een ware symfonie slingert als een bloemenkrans rondom mijn hoofd. Een zegenkrans van de liefde, waarin ik altijd heb geloofd. Een muzikaal verpozen met een kringloop van rozen; als een balsem voor het hart.…

Zomerblijheid omringt door al het goede van de natuur. Het geel en groen van de boterbloemen zo schoon en zo puur. De zingende vogels in de bomen. Een vervulling van al mijn dromen. Zomer blijheid haalt mij binnen in een boeiend avontuur. De zomerkleuren zijn zo beeldend en puur. Alles gekregen zonder enig schromen . Met alle blijheid…

Ze kunnen mij niet dwingen, wanneer ik mijn geluk vind in de eenvoud van de alledaagse dingen; te vinden het geluk dat ik in mijn dromen niet verzon! Om niet te genieten van het moment dat ik alleen kan pakken in het blauwe schaduwspel onder de warme levensbron! En wanneer ik houvast vind onder een dak van blauwe takken, slechts voor even…

Choreografie in het fundament van angst, het falen een trein net niet gehaald, mand vol lege eierschalen uitgegleden op de medeklinkers, gevlucht voor zinnelijke verhalen, door de stroperigheid van een droom te dwalen in het slijk, voor een spoorboom die nooit open gaat, verbeeldende ideologieën van de straat, talrijk de als klinkers…

De ochtendmens houdt van vrede. Het goud gloort gulzig uit de mond. De voeten willen graag betreden; de dauw bedrupte grond. De ochtendmens heeft vertrouwen. Het is bestaan zoals nog niet eerder bestond. De handen willen graag vasthouden. Ze vouwen zich omdat het leven vrede vond.…

Bij het ontwaken, wat kan de wereld schitterend zijn! Een symfonie fluistert aan mijn oren. Een vogelconcert voelt als opnieuw herboren. Ik zal vandaag de winnaar zijn. Ik zal vandaag behoren. Van dat stukje geluk dat ik niet wil verstoren.…

Er is geen reden tot klagen. Laat het regenen iedere dag. Mij zal het niet deren zolang ik leven mag. Ik zou zoveel nog willen vragen. Zoals zonnestralen iedere dag. Mij zal het niet deren. Ik begroet ze met een vriendelijke lach. Ik wil van de werkelijkheid leren. Na regen komt zonneschijn. Ik wil mijn laatste twijfels verteren om…

het is uitdagend fris op deze plek die als luchtspiegel weerkaatst in een overzees veld, nergens een kleinhuizig, aangeharkt dorp, het is een pleisterplaats die in de smaak valt en de kinderjaren zijn al verlaten de avond loopt voor de troepen uit, lijkt zich elders te bevinden, in een opgeschoond, onwrikbaar tijdperk er drijft geen huis…

Wat één is, is zichzelf maar wie een ander kent is deels ook die ander is ook wat anders was tot op dat moment En je neemt dat waar, het dringt tot je door en je groeit Dat is interessant, we vertellen het door in verhalen over mensen en de goden die zij zich denken: hoe meer zielen, hoe meer vreugd en humor dankzij de verschillen…

Een heilige van steen heeft zijn nek gebroken omarmd door een jongen Zijn hoofd ligt in het midden van het plein, tussen de linten rood-wit zoals de ambulance voor de baldadige toerist die goed voor de dag wilde komen met een unieke achtergrond zonder benul van kunst of oog voor het vakmanschap van Bernardo Falconi laat staan enig…

Ongeloof dat geen twijfel kan verdragen in ongestelde vragen, zoektocht van de werkelijkheid naar niemandsland nooit volbracht om vermoedens niet verlegen niet gerijpt om niet te delen cognitief begrip van lijdzaamheid het oude inzicht te laten helen verloren in beetje eenkennigheid verkend op veel te vlakke wegen, opgeteld in elke stap…

Slijp de nachten in ieder uur, wet de tijd en pennen op slijpers steen, omvat het lopend vuur op papier, verhult weer een vergeten dag die lijkt gesluierd door zelfbedrog en wat de afvalbak niet vrat inkt in associaties gedoopt, des schrijvers avontuur wordt niet in ongeduld gedoogd als de zon zich schijnen laat, zijn de…

aan het einde van de dag vallen avonden binnen het kader van zwartheid tussen het wit met schakeringen van donker geluid en lichte doofheid als gevolg van naderend schemer te denken valt aan weliswaar kraakhelder keramiek maar ook aan de kunst van het niet-geleiden, zo breekbaar als altijd…

Ontwakend in de dageraad, dankzij het spinsel op mijn tijds-penselen met z’n valse streken waterverf, uitlopende beweging op het vergeelde doek van ongebleekte canvas maskeert het onbevangen lichaam, alles afgewogen, verlaat als laatste passagier een voortdenderende trein op een onbenoemd station met een te nauw…

In lachspiegels en familiefoto's zoek ik de grenzen op van wie ik ben in gezelschap laat ik mijn lichaam deinen mijn ogen verwachtingsvol verscholen achter een goudgordijn van lange haren lonkend als een ster, met getuite lippen om te voelen hoe het is om wereldberoemd te zijn en dan des te meer mijn vaagheid te ervaren verscholen achter…

In het kleinste kamertje van het klassieke herenhuis bedenk ik mij een grote ruimte omdat we nergens samen zijn het moet er toch ooit uit benauwde vorm van ontlasting er is niemand anders dan mezelf die dit voor elkaar krijgt lichtelijk beschonken vrijwel zonder zielglans onder het strijklicht van de lamp in de hal begeef ik mij…

morgen is het weer zomer dan hangt aan het groene ijzerwerk rondom mijn kleine buitenterras weer het opgehangen plastic in zwart gevuld met een kleurrijk gewas of beter gezegd, eenjarige plantjes zij blijven twee seizoenen zo sterk als de kwetsbaarheid van oude van dagen er zijn nog vetplantjes in rieten mandjes, overjarigen zoals dat…

daar zul je ‘t hebben het is weer zover verder dan het oog reikt in een onbewaakt ogenblik van volmaakte naaktheid helder en roerloos net zo tastbaar als het blauw dat wolken omringt verdronken op een terras wortelend in een lege dorpsschool waarom zo aanmatigend? ik ben het al vergeten en rust nog wat bij een noorderzon…

Beste meneertje Groen als gras Koekeloeren en loeren Je kritiek als lege kas Ik zou nooit Met ik beginnen Ooit Poëzie eren en beminnen Op verbeterd worden door woorden Komt als zonnestralen Verhalen En weer dan opnieuw horen Deze echo Haec libertaris Ergo Leids zoals dit Poetica Nascitur Non Fit Dus jij creëert een gedicht…

Ik heb wel eens iets teruggehoord van een zus of buur, iets van vroeger dat mij bijzonder maakt, ach ja rondgereden door de gewesten word ik niet meer, in een draagstoel achter op papa's bagagedrager met weerhaakjes in mijn huid die het licht weerkaatsen met koninklijke allure nee, kleurloos ben ik niet al heb ik geen franjestaart…

ik stel me een tocht voor langs nissen en spelonken door gewelfde gangen onderkelderde ruimtes met paden en lanen -ingedonkerd en dat ik die ziel en zaligheid noem…

je zult mij niet zo veel horen zeggen tenzij ik in herhaling val dan moet ik het mezelf toch nog opnieuw uitleggen en geraakt het kant noch wal meestal voel je mij wel aan ook als ik mijn blik verdraai, en aan een glimlach bouw, dan weet ik echt wel wat ik zaai, en aan de kracht die daaruit ontspruit geef ik meestal een spontane draai…

Choreografie van angst, het falen een trein net niet te kunnen halen, lege mand vol levensidealen, uitgegleden op de medeklinkers, uiteen gespat in zinneloze verhalen, steeds voor dezelfde droom te moeten betalen, spoorboom die niet open gaat, vandalen op de hoeken van elke straat, talrijk zijn de klinkers met een broos verleden…

het leven wordt getekend door natuurlijke seizoenen daarbinnen, in mij, werkt ook de wet van komen en gaan van telkens vallen, terugtrekken maar het kan ook rijpend zijn of vernieuwd weer opstaan ook al is dit bij ieder bekend toch is het niet zo, leert de ervaring, dat men daar aan went eb en vloed schetsen een verklaring, en dag…

vroege jeugd in de rook van dagdroom als kort verblijf een woord dat rijmt op leven gebruikelijk in de gang van zaken voortgang als koekoeksklok niets vernietigt niets vanwaar deze pauze? een lichaam dat samenvalt met vallende regen daarna groeit het jonge gras ijlt een wolk ontastbaar na…

Als ik zijn geweten was had ik hem in het oor gefluisterd: 'En nu nooit weer, schobbejak!', enzovoorts. Zachtjes, zaken die hem kwelden. Een van z'n laatste dagen hem zijn verdiende rust gegund. Misschien een regenbuitje om de dorst van morgen vast te blussen. Zijn trots ik had hem het blozen van de kaken geslagen. Hem gelaarsd van zijn…

Ik min mijn geld, en 'k wil het sparen, Mijn rust, en 'k zal ze als goud bewaren: Want zocht ik vrienden of een vrouw Ik had voorzeker ras berouw. Hoe ik de zaken ook beschouw. In 't huwelijk vind ik zelden trouw; En waar de trouw zelfs wordt gevonden, Waant ieder eeuwig haar geschonden; En waar men toch elkaar verdenkt, - Waartoe er doekjes…

Waar heb ik het verloren, toen ik omkeek en vele jaren ouder was, vergeleek me toen ik werd geboren, ben ik levend dood of begint het pas geschreven duel in een tweegevecht, lijken beide helften levensecht, door ervaring de waarheid kantelt en verder reikt dan op het toekomstig pad, zocht naar poort in het hof van Eden, maar dat…