Alle inzendingen over jaargetijden

bij de eerste warmte geurt het bos zanderig en zoet zijn ontdooide kleuren in het palet dun aangezet er schuilt een thuiskomst in dit fluwelen bruidsbed van pas losgelaten oogweelde en dromerige gloed dan ziet iemand een zwaluw bij volle maan en lijkt ‘t alsof de zon nooit is ondergegaan…

het gras zingt groener waar bloemen kleuren orkestreren in blauwe tonen spant lucht ruimte voor het immens scheppingsgeluid nog is de harmonie onbestemd in de veelheid van gespeelde partituren maar er is altijd de dirigent die het fenomeen lente kent en naar een grootse finale brengt…

Ons zullen ze -in het Hollands landschap- niet over 't hoofd zien Wij, boompjes-op-lijn met onze ragebol of ruige knoet Als 't moet worden we 's winters geknot onze stam niet aangeraakt Noch met geen botte bijl geen scherpe zaag Het is niet langer de vraag.... of wij knotwilgen zijn.…

Alles nog in knop tijd kruipt verder als klimop onmeetbaar en dan op het juiste moment is onthulling van de lente daar…

De blanke koeien waden 't weigras door, Uit hoge hemel daar een wolkbank ligt Straalt trillende op koe-ruggen zomerlicht, 't Gras ripplend krijgt een esmerauden gloor. Warm vlakt de vaart daar 't groene riet langs spicht, Golf deint en spoelt, trekt zijn geglinsterd spoor Stoomboot in stroom en stuurt de schomling door Die 't riet doet…

De Tuin met 't punk-groenharig gras Staat explosief t'ontluiken Ze barst uit 't geurig struikgewas Met kleur'ge bloesempruiken De Lente zingt: nu is 't mijn beurt Ik kan niet langer wachten 'k Wil dat jij Zon de Aarde kleurt Met universe krachten De vogels hebben 't aangevoeld Zijn laaiend opgetogen De grond herleeft; wordt omgewoeld…

Zittend in mijn zetel die ik poëtisch "trein" noem of "vliegtuig" of "bron van dromen" kijk ik op de kruinen van bomen, net globes met bergen en zeeën ... werelden, bol van kleur. Buiten ritselen blaren: de herfst tikt bladen vol met herinneringen voor in het archief van mijn geheugen. De regen bestempelt ze met "geklasseerd" en slingert…

De lente is in mijn tuin losgebarsten Tegen de avondlucht luisteren vanaf vandaag de merel de lijster en wie al die andere gevederde vrienden ook maar mogen wezen dit wonderbaarlijk mooie feest op met hun onovertroffen klanken hun met avances doordrenkt geluid Mijn boek blijft ongelezen Als een nachtkaars luister ik al die uitgevoerde…

ongrijpbaar was de lach waarin ik het eerste sprankje lente zag een glinstering in oogcontact de groet die kaatst in spiegels van de ruiten die buiten door het eerste prille groen van bomen raast de takken af en dan op straat licht echoot in het water van de wallekant waar ook de zon zich glinsterend laat zien in de nog wat…

Op het terrasniveau slaat het boek de hand aan zichzelf: “écriture automatique”, niet eensluidend te lezen. De zwoele bries verwaait de verloste letters; sommige op drift geslagen, het stuifmeel achterna; andere voorgoed verzonken. Het boek waait de zomer lof toe Het baadt in een gloed, een zomerend boek.…

Zij hield de spiegel en bewoog toen even het hoofd in zacht gewiegel, want gedachten die haar lippen tot een glimlach samenbrachten waren uitgevlogen... En een beven van verwachting had haar hart zo zeer bevangen dat zij nauwelijks scheen te leven anders dan een licht-bewogen, vroeg-ontloken voorjaarsbloem.…

Voorjaar drijft mij tot het schrijven ener sonnet loflied over zonnestralen te bazuinen over vlakke land en vanaf blanke duinen reeds des morgens door vogelkoren in gezet liederen beschreven in poëtische woorden zoals het in het brein des dichters leeft hij het met zijn ziel en hart te kennen geeft dat hij bestaat uit enkel lofakkoorden…

Uitbundige zonnestralen daarvan kan ik vandaag verhalen. Zon, kietelend in mijn nek Koeien in de wei, lodderig kijkend vanachter het hek. Schittering op het water, eendengesnater Dit moet toch echt wel voorjaar zijn. Vol belofte voor wat ons staat te wachten: oorstrelend vogelgezang, zoemen…

De boerderij is mijn bestaan, al zit er weinig verf op de deuren. Ik hoef er niet weg en niemand komt. Ik werk op het land tot ik met uitgeput en bezweet lijf ga zitten. Daarna sluit ik de luiken. ’s Nachts luister ik naar het ronken van de schepen op de rivier. Als ik het bed niet warm krijg draai ik een fles open. Als de vlinders komen…

Binnenvaartscheepjes met zwart-glanz'ge rompen Liggen te domm'len langs de kade-lijn In regenschemering, als donk're klompen, Die kinderlijk getuigd met lompen zijn. Een vlagje rook, van diep ultramarijn- Blauw, dat de vochtbezwaarde nevels dompen Waar 't even wappert, wimpelt uit het stompe Vierkanten houten schoorsteenpijpje; een klein…

Bij mij ben j' er niet voor de klussen al ben je de beste je doet het al voor je dochters, vriendinnen en de Russen Voor mij ben j' er voor 't kussen en ondertussen laat ik de klussen voor wat ze zijn kussen we 's morgens en luisteren naar de merel, nachtegaal 't getjilp van de mussen.…

Le Printemps est la natuurlijk zijn er prachtige jaargetijden doch geen één kan tippen aan het voorjaar het jonge leven de primeur van al het nieuwe groen waar we reikhalzend naar uit keken geluk associeer ik met het zó prille maar ook met de allereerste kriebels of liever nog dat plukje voorjaar als rendez vous ergens achterin maart…

De lente - ik sta midden in haar - o daar komt ze daar daar daar vliegt ze op mij aan, ze zoent me, ze zoent me, ze zoent me en ze noemt me haar zoete ademen, woord voor woord; o en daar vliegt ze voort de honnege fladderende lente, daar naar de verte, daar naar de horizonnerige tenten, de zilveren, zilvervoetige, zilverhandige lente…

De knoppen zwellen in den zoelen nacht. O! morgen, morgen zullen ze opengaan! De twijgen trillen en de stille laan Is diep ontroerd, als een die zwijgt en wacht. Op 't zwarte water zwemt een enkle zwaan. Heel in de verte zwijmt een vogelklacht En op het mos zijgt door de takken zacht Het zilverlicht der pasontloken maan. Ik voel…

Geen morgen is zo heerlijk om te ontwaken Dan bij ochtendgloed van zachte lentezon Bij geluid dat duizend vogelkelen maken Moment dat je weet dat nieuwe tijd begon Een nieuwe dag en nieuw leven een nieuw begin En stralende zon lacht ons lokkend te gemoed Zo’n beloftevolle dag krijgt ieder uur weer zin Een dag door warm stralend lentelicht begroet…

Het ijs spiegelt twijfel een schaatser zakt er door de zon zwemt voor zich uit. Winter (haiku) Besneeuwde velden wissen bevroren sporen geen voet aan de grond. Winterblues (tanka) De liefde duurt kort het vergeten gaat langzaam de nacht is inktzwart de tuin wordt alsmaar witter mascara loopt langs mijn wangen…

vlijmscherp puntig en hoog in het octaaf zo klinken weer de eerste geluiden van winter al even geleden dat wij hebben gebeden om op de schaats te gaan de streken te horen in het passeren van riet de mooiste krullen te scoren in het ijl van heldere lucht kleurt en klinkt alles scherper in vlucht tot de vorst strenger wordt…

eindelijk is het zover deze week lijkt op de winter vroeger was dat een seizoen, maandenlang afzien, met bloemen op de ramen kolen in de zwarte kachel een gebreide borstrok van boven en wollen sokken in de schoen. om over het koude zeil op de slaapkamervloer maar te zwijgen neen, zo'n jeugdervaring wil ik niet meer overdoen de buurman…

Het is nog even stil, ook voor de bloemen die als eerste durfden komen. Een voedselstroom is nu aan 't werk gegaan en tal van knoppen zwellen. De vogels houden tot hun tijd de adem in wij wachten op de eerste klanken. Maar zien ook mos in het gazon, een stille roep dat zachte handen eerst daar werken. De wachttijd is van korte duur ook…

De kilte snijdt de ochtend in minutenlange huiveringen die iedere fantasie over warmte naar een sneeuwlandschap verwijst waar een hongerige poolvos tevergeefs een prooi bespringt Kom nu maar met warmte bloemen om te inhaleren zon om bij te koesteren laat de winter op reis gaan met al zijn ongemakken tot volgend jaar of zo…

Ik heb de blaren van herfst samengeharkt tot het boek van zomer. De vergeelde randen bonden het in met een aureool van duurzaamheid. Ik las een perkamenten tijd met gelooide ogen.…

Het mooiste van de winter, is als het vriest. Dan is het de vorst die kiest. Hij omringt alles met een mooi wit randje, het is net kant. Het glinstert bij het minste zonlicht. Wanneer het smelt, streelt het de bladeren, voor de laatste maal, met zijn koude hand. De spinnenwebben, zijn gesponnen juweeltjes. De waterdruppels op de draden…

zuiver en grillig schraalde een melodie veeltonig de strakblauwe lucht ontdaan van warme tierelantijnen klonk in het hoog ijle de noordooster kou herauten speelden de macht van de vorst in een uitstralend winterse nacht waar helder kraakte in het donkerzwart bevriezen van spiegels op sloten en vaarten pas toen zon de rijp…

de winter speelde niet hij grijsde grauwe dagen in eentonigheid versliep de uren knorrig in een winterslaap die de korte dag nog donkerder zag geen sprankje zon of bedje sneeuw met warmte voor de net ontloken allereerste krokus en toch is er beweging in de zwarte grond waar wortels en knollen al stevig bollen het is wachten…

Ik weet niet of een simpele zon die opkomt op u hetzelfde effect heeft, maar mij kan dat belachelijk veel energie geven. Ik word ook veel vergevingsgezind. Dingen waarover ik bij regen en wind, tijdens die donkere ochtenden met hagel en smeltende sneeuw, heel lelijke dingen kan zeggen, lijken mij toch minder te raken wanneer ik een vermoeden…