Netgedichten

netgedicht (nr. 58.438):

Mijn stad, jouw stad?

De stad heeft zich weer gemeld
de balkondeur geopend, straatgejoel
zwelt aan door jengelende logistiek,
scherp gedrein van tramrails snelt

door de sirene geest van ijle lucht
de linden werpen met een
hoofse neiging in hun kale
kruinen elkaar de zwarte

jassen van de kraaien toe
boven de daken in een
verbale dramatiek schildert
een zilveren vogel zijn pirouettes

heldere witte sjablonen op de
marmeren portieken van de horizon
de waterzon speelt met mijn blote
voeten op het koude beton, een

uitnodigend spel als een tevreden
kind in het park z’n donzen klok
beroert in de aanstormende lentewind
beleef de zot - en zoetheid

van de overgave van de kleine
dingen die mij omringen

er ontstaat een band van homogene
tijd tussen de schoonheid en tragiek
van individuen die mij voorafgingen
en hun echo’s tastbaar achterlieten,

in de smeltbeker van volkomenheid.