Alle inzendingen over literatuur

Al lang beschreven schrijvers de Germanen Als onbehouwen, achterlijk en zot Rond 1500 lachten bij ’t schavot Veroordeelde plus massa zich nog tranen Het Lage Land had vreemde onderdanen Hoe droevig was hun troosteloze lot Geen kleren en verkleumd tot op het bot Dat vroeg gewoon om drinkende kompanen Een land, geplaagd door stormen en door…

ik staar naar het water dat alleen is en net zo koud als de dood trek een jas aan stromend water warm je even kijk omhoog naar de zon laat de vissen zwemmen in je lichaam strek je uit stil kabbelend ik weet niet of mijn gezicht gespiegeld wel met je mee stroomt of hier achterblijft…

Samen toen met Breytenbach op barricade met woorden werd gestreden tegen een zo vilein bewind Vervolgens ver- filmd, leerde de rest van de wereld wat wreedheid is als vanwege slechts een diep-donkere huid 'n beperkt aantal blanken zich ergert zich stoort aan opkomst van gerechtigheid voor gekleurden vanaf de jaren '90 van de vorige eeuw…

ze zat soms stil in haar keuken bezig haar tranen te versnijden in plakken stromende vloeistof kronkelend nog op de snijplank verder snijdend, steeds kleiner fijner snijdend de pijn van zijn mijn blik op haar, haar blik op mij elkaars blikken, elkaars blozen ze glimlachte om de flinterdunne brokjes traan, klevend aan metaal en met…

(bewust gestolen zinnen uit bekende gedichten als een fraaie collage) alles is veel voor wie niet veel verwacht veel liefde ging verloren in de wind en wat de wind wil zullen wij nooit weten het zal lang duren maar de tijd zal komen die tevergeefs om zachte woorden smeekt een taal waarvoor geen teken is in dit heelal verstond ik…

Weet niet precies hoe je moet dichten Het is zeker iets van de hersenen Begrijp tot nu toe van hersenen niet veel delen mijn hersenen mij mee terwijl ze zoeken naar poëzie Je kijkt naar de rimpeling over het water,het water huivert door de wind maar ook door je blik dus schrijf dat dan maar op terwijl de pont naar de overkant…

nu wil ik schuilen in het vermotregende gras, zo klein zijn dat geen mens mij nog ziet en ik zal misschien afdalen gaan slapen bij mierenvolkeren om weer ondergronds te ontwaken door de nauwe gangenstelsels waardoorheen soms het daglicht lekt zal ik ronddolen en gaan leren om te begrijpen dat architectuur ook een optelsom kan zijn…

Het geheim van de dichter mag niemand zien. Hij schrijft met onzichtbare inkt. Maar als je goed leest dan ontdek je misschien dat er tussen de regels iets zingt. Het geheim van de dichter is niet zo groot. Hij verstopt het gewoon waar hij wil. Het vliegt als een vogel of vaart als een boot maar houdt zich verschrikkelijk stil. Het geheim…

ik sleep de zonsondergang tot vlak achter je hoofd je haar lijkt wel van ebbenhout in de waaier van rood licht de lucht trilt en weeft zich teder rond je zachte huid ik raak je aan, je heupen raak verstrikt in je armen zeewater bubbelt als champagne…

dichten is een keuze parkbank of voedselbank maar 's nachts uitzicht op de Melkweg vol sterren zolang het nog gratis is want er komt een tijd dat als je de nota niet betaalt er een testbeeld hangt dat het donkere hemelruim gewoon al die tijd al een scherm bleek te zijn Made in China hoe kan het ook anders? kinderen die sterren…

I het is de ijle lucht die beweegt ja, die bewogen wordt en trilt alsof iemand groter dan wijzelf geluidloos roffelt op een trommel en alles op de vlucht doet slaan in natuurlijke, logische stromen het water dat dan dromen gaat en wind die klimt in de bomen zij is een slang in verzengende hitte wachtend op de sterrenloze nacht: roerloos…

en als de oude dichter staart naar het apostolisch blauw strelen woorden heel bedaard de rimpels van een oude vrouw en uit haar bloeien rouwviolen droevig, feeëriek en zacht terwijl het maanlicht wordt gestolen uit de geopende crypte nacht en nog steeds zal zijn pen zingen van alle triviale dingen in crescendo en herhaling in symfonische…

Nu is het dus dat ik niet meer weet hoe bang zijn was. Ik zal niet langer vijand zijn van zoveel vormen goedheid. Maar vergeet niet wat je was: ogen, haar, een hand om mee te schrijven. En wat moet ik zeggen, de stadsweg waarover je naar huis toe gaat, mijn huis zelfs is zo liefdevol voor mij. Verleggen van dit leven is gewichtig. dat…

ik heb het maanlicht in een zwarte doek gewikkeld en op een plek neergelegd waar het ongestoord kan schitteren om het te vinden moet je door vele donkere kamers gaan chemische processen - en daarna in de dampende vroegte staan men zegt mij dat dit licht in wezen onecht is, slechts een reflectie van het werkelijke licht maar werkelijkheid…

Aangebrand, Dichterschap, Kringloop, Het huwelijk, Zie je ik hou van je, O-derivaat, Oote, Fanfare-corps, Komtocheensklaarklootzak, Schrijvenderwijs, Poëzie is een daad…

omdat ik het te druk had met 't schrijven van gedichten ging ik te vaak voorbij aan wat anderen schreven zo trof ik onlangs de fraaie tekst van Albert Camus waar ik op slag warm van werd... 'op het allerkoudste moment van de winter kwam ik er eindelijk achter dat er in mij een onoverwinnelijke zomer zit'…

misschien heeft hij ook nog wel minuscule tranen geweend die niet zijn gezien en dus ook nooit zijn neergeschreven, onbekend gebleven woorden gefluisterd die teruggaan naar de aller diepste tijd waarin schaduw en licht nog niet van elkaar te onderscheiden waren ik denk dit starend naar zijn beeltenis terwijl zijn gezucht mij beroert…

Bij herhaling blijkt het zelfs goed om te zijn in de werkelijkheid; maar voor een gedicht is het meestal niks. Bronmos markeert wel de plaats waar zich de bron bevindt, maar tevens talloze andere plaatsen waar van een bron allang geen sprake meer is, laat staan van mos. Zo gaat het ook met bronnymfen en vinders van bronnen, met makers…

ik schuil tussen de gladde stenen vergroei met het mos en voel de regen kletterend vallen op mijn gedachten die naakter zijn dan ooit en weer zullen drogen in de wiegende warmte van een zomerse dag ieder ander zou zeggen dat ik hier niet pas: zo seizoenen lang tussen het ongedierte kruipend op mijn huid en krioelend…

Vaak was zijn drift groter dan de kennis van zijn drift, genaaid als hij zat in een zak vol woorden. Vereenvoudigde droomfases en drogredenen schikte hij tot een syndroom en vertrouwde op reeksen ongelovige gebeden genoeg om er een feest van te maken. Maar wie hem leest kan niet verzaken aan het ander beest. Dat snikte terwijl het zijn stigmata…

Tijdelijk verblind. De auto reed met groot licht mij voorbij. De straat is levenloos. De mensen dromen over hun toekomst, het leven en de dood in de Wilhelminalaan. 4:15 zondag. Gevoelloos op de fiets. 4 wijn, 6 bier, 2 wodka. Het silhouet van de oude toren is vaag. Verlaten door het licht. De oude stad, mijn huis alles lijkt zo ver…

ik ontdekte als kind dat de zomer uiteindelijk bleek te bestaan uit langere tijd langere tijd van schaduw en dat de straatklinkers langere tijd warm waren en ik wist pertinent zeker dat de ijsjes sneller smolten maar daar stond dan tegenover dat we gedurende de winters langere tijd geen ijsjes kregen…

Toen ik, die avond in Santillana, liep met de donswoorden van een gedicht ging in een kamer een fata morgana een luchter aan als een boom van licht. (Er was niets van de huizen buiten dan een donker gesloten verbond, mijn stappen vluchtten omhoog in de ruiten naar een raam toe dat openstond.) Ik wist de woorden in mijn geheugen…

Najaarszon op gele blaren Doet hen nieuw en gulden blinken: Zo zijn ook vervaalde woorden Blinkend onder nieuwe zangtoon. Maakt het uit waar dichters stonden, Milton onder Puriteinen, Vondel tussen roomse paters, Als hun zang de taal weer heiligt En hun toon geen mens kan halen. In ons stijgt die sterke en klare Stroom die niemand ooit kan…

Het is vandaag geen waarheid die ik zoek, Geen Nazareense visser die mijn dood afpakt, Geen Weense dokter die mijn penis spreekles geeft, Geen Trierse filosoof die op de bank mijn volmacht heeft. Vandaag is het geen goedheid die ik zoek, Geen Gandhi, kaal en mager, woord tot op het been, En geen Thérèse de Lisieux. (Wat zei dat kleintje…

’t valt niet mee dat moderne dichten ik gebruik zinnenmixers woordenschillers en letterzifters drank - grammatica exit schema's - dat nooit hoofdletters afgeschaft komma's en punten ook ritme - weg ermee rijm - laat me lachen structuur - oer-ouderwets ik wil de eenvoud terug het oerdichten kan beginnen weg kwijt soms ja…

in de spiegeling van het brakke water droomt ze en ligt ze stil in de zon zij wier zoute huid nog zoeter smaakt dan suikerspinnen op de Haagse kermis waar onverhoeds geluid verdwijnt alsof we samen verstoppertje spelen en ik mij schuilhoud in een stomme film en Charlie Chaplin grappig zie flaneren over haar borsten tussen…

hier hangt een jarenoud verdriet 't kleeft aan foto's en aan stoelen een zwaarte die je eigenlijk amper ziet maar daarom des te meer kunt voelen men zegt dat hij veel teksten schreef en dat hij woonde in gedichten maar uiteindelijk eenzaam achterbleef zoekend naar rijm en vergezichten hier hangt een jarenoud verdriet…

Leven vormt een wonderweefsel van heden, verleden en toekomst. Geleerden bestuderen leven. Zo leeft feitenkennis. Nieuwsgierig. Leven onbevangen ervaren. Zoals geliefden beminnen. Zoals kinderen spelen. Zo leeft meditatie. Aandachtig. Leven onmogelijk verwoorden. Temidden van pijn en onbegrip, blijven zoeken naar gedichten. Mysterieus…

het is net, zegt ze, alsof de lucht begint te trillen op de momenten dat alleen ik naar de takken kijk het gebladerte dat loslaat en valt alsof mijn blik het aanwakkert een soort sterfte teweegbrengt wil je, vraagt ze, morgen samen met mij naar de bomen kijken? ik twijfel, laat haar eigenlijk liever geloven dat ze de herfst aanstuurt…