Alle inzendingen over mystiek

Een mens doet veel, om erbij te horen, een mens doet meer om aardig gevonden te worden. Een mens doet ALLES om gewaardeerd te worden. Toch ontbreekt het juist daaraan, dat mensen elkaar bijna niet meer zien staan! Wordt wakker!…

De Keltische druïde in mij weet dat de grotere broer van Stonehenge niet enkel een grote klok beduidde, maar dat er 's nachts bij volle maan magische rituelen werden gedaan, die de hogere wereld met de aarde verbond, veel wijzer dan een zonnewijzer werd er met de goden gedanst en werd de eeuwigheid omhelst in oerkreten en wilde gebaren…

in dit pak zal ik dirigeren ken elke maat bevrijd het land van juk en tirannie groots zijn de melodieën waar de wind zich aan vergaapt steden in puin legt en zich verlustigt op het land ik ken de klank van opwaaiend zand ze is het lied dat bij eb sliep…

In gedachten loop ik langs je foto, steek elke dag een kaarsje voor je aan. Echter zou normaliter het " weerstation" voor je staan, die zet ik dan opzij. Mijn blik wordt telkens weer getrokken naar je gezicht, de foto spreekt! Soms ondeugend, vaak ook lief maar net als van de week, drie maal reeds kreeg je het voor elkaar…

wacht u op mijn brief ga zo naar Antartica steek er een kaarsje op voor mijn lief misschien ligt ze onder het ijs en anders in het hemelbed het is een paradijs waar ik haar schiep ze is behoorlijk wit maar alles is beter dan een grauw gezicht in opkomende mist…

Hoog op de golven met rode zeilen Vaart de vliegende Hollander zijn Stuurloze mijlen. Hoog op de golven Met de kop tegen de wind vaart de Vliegende Hollander door de duivel Verblind. De spookachtige legende verschijnt Bij de Afrikaanse Kaap onverwacht; Daar waar de Hoop niet goed is voor Wie niet op zijn onheil is verdacht. De Vliegende…

De wetenschap dat leven kort is benauwd me, de illusie dat ik onsterfelijk ben is verdwenen. De zekerheid dat ook ik mijn laatste adem uit zal blazen is aan de ene kant angst, aan de andere kant opluchting. Met aan zekerheid grenzende wetenschap heb ik de langste tijd op aarde nu echt wel gehad!…

Op de dag dat de boze geesten kwamen Werd er een mens geofferd Want de weergoden Waren ongunstig De zondebok Werd gezocht Er was een lot Die zei opgerot Drama bij de verlorene Geofferd voor de nieuw geborene…

het is mijn keuze niet waar in het donker scherp afgetekend de vleermuis vliegt waar spinrag hangt en zompige aarde vol groene varens mijn voetstap vangt een zuigend contact dat iedere pas moeizamer maakt naar het inktzwarte ven dat spiegelend laat zien wie ik ben stilte doet rimpelen in golfjes schrik van die plek word ik gek…

Wanneer we niets meer te wensen zouden hebben, zou ons leven dan compleet zijn? Wanneer we alles hebben wat ons grote hart begeert, zouden we dan tevreden zijn? Wanneer we pure gelukzaligheid tentoon spreiden is dat dan vanwege puur geluk, of is het maar schijn?…

Het voelt alsof, er iemand met mijn oren luistert. Het is net alsof, er iets door mijn ogen kijkt. Het idee dringt zich in me op, dat er in mijn brein wordt meegedacht. Maar door wie toch. Of door wat?…

Deze kon ik niet eten. Het is een heel normale vrucht. Toch had ik moeite hem te laten hangen, Dat beaam ik met een zucht. Ik heb ernaast gestaan, Reikte in zijn richting met mijn hand. En toen ik hem wilde pakken, Heb ik mijn vingers gebrand. Het was teleurstellend, had ook veel te veel trek. Hij viel niet eens vanzelf, Dat is toch…

Eerst dacht ik even dat hij een levend standbeeld was zo stil als hij daar stond op het pleintje voor de grote kerk de beruchte grote kerk met de zwarte kousen terwijl de zware klanken over het dorp galmden zoals ze voor vreugde en verdriet onaangedaan al eeuwenlang hun klinkende taak verrichten Dichterbij gekomen zag ik de intense…

in ieder woord spoort mijn trein naar verre oorden ongehinderd door station en rails reizen geest en associaties mee passeer steden en culturen zigzag landen en verpoos op tal van mooie stranden voel de mantra’s van op weg waarbij tijd gebeden zegt die tussen bielzen zijn gelegd pas als de woordenvloed is opgedroogd rangeer ik…

Wat is het toch onbedoeld heerlijk, wanneer ik nog niet kan slapen. Ik hoor mijn angst uit snurken gaan. Ik voel mijn levensmoed ontwaken. Ik zie gedachten uit het niets ontstaan. Woorden gaan naar woorden zoeken. Wat is het toch onverwacht heerlijk, wanneer je in je ziel kunt kijken. Totdat de slaap je vreedzaam overmant.…

Sêft sjongend op ’en paad Sêft sjongend gie ik op ’en paad, al lichter wjukke it liet nei it ferhaal fan in feilige haven. Noch núnderje ik yn it hûs fan eartiids foar him, dy't yn koele lekkens syn lichem nei my útskoot, it blomket blanke tederens. Ik sjoch mei kleare lust nei it skaad om syn mûle, de mulfinger folget linen dy't…

Bij de term " gebroken ogen" denk ik altijd weer terug aan jou, we liepen samen ik droeg je, door de regen, zon maar ook de kou. Ik hield je vast, alsof we nooit gescheiden konden worden van elkaar en toch: gebeurde waar ik bang voor was, je ontglipte me zomaar! Daar lag je op straat, je kopje in elkaar, je ogen stonden scheef en ik huilde…

Voorzichtig. Ze is doorzichtig. Het zijn fijne lijnen, Die er doorschijnen, Lijken te verdwijnen. Is Lady Kant transparant?…

heb mijn mozaïek gelegd in de kleuren van het leven nog zit ik met een handvol glas waaruit liefde en verlangen lacht nog eenmaal het ultieme rood als ster die oplicht aan het firmament zijn staart uiteenspattend in het mooiste buitenaards pigment oprijzend uit het prille groen dat seizoenenslang als donker loof in warme zomers koelte…

Er is geen hier of daar, geen vroeger of later. Als golven worden wij weggeworpen en stromen weer terug en weer en weer. Geen wonen hier, geen gisteren of morgen maar enkel nu en daarin geborgen. Tot geen woorden bereid, enkel een vuur dat niets verbrandt en toch blijft branden. Geen beeld of teken, enkel niets.…

De Oglala Lakota krijger Crazy Horse streed met losse haren als van een hippie en hij had een bliksemschicht op zijn voorhoofd geschilderd wat deed denken aan de Noorse God Thor Gek Paard was zo gek nog niet en hij won menige strijd met de blanke cowboys en cavaleriesoldaten totdat ze hem op zijn zevenentwintigste met laffe kogels de grond…

Ik hoop op Hem roep op tot de strijd beef van angst gord je wapens aan het verbond zal nergens toe leiden wees niet bang voor wat angst aanjaagt de Rots waarover ontzag struikelt Hij houdt zich verborgen Die op Sion woont vraag de doden om raad voor de levenden nacht overal…

Haar leven is terug te vinden in een notendop, zo'n dopje van Knabbel en Babbel, maar dan met inhoud. Het kopje eraf en ze denkt meteen aan Calimero. Haar leven is een notendop, er past nog steeds wat bij. Ruimte zat, plaats genoeg! Ze zegt niet: het is niet eerlijk, ze zegt niets. Er is nog plek zat in die notendop…

in het holst van de nacht drijft een bootje stuurloos stroomafwaarts naar het onzekere onbekende als maanstralen priemen door een gat tussen de wolken verbleekt de nacht tot onwezenlijkheid want maneschijn is schijn weerspiegeling die terugkaatst op het zwarte water op de linkeroever blaffen honden op de rechter huilen wolven…

Leven is als een eeuwige oceaan, waarnaar water altijd terugkeert. Bloed, dat terugkeert naar het hart. Zonder water kan geen vis zwemmen. Zonder bloed kan geen mens bestaan. Als kind genoot ik al van fonteinen. Als oude man besef ik pas waarom.…

Terwijl het regent tussen u en mij is elke afstand bezig te vermind'ren. Ieder figuur aanschouwt zijn overzij zonder zich door de stof te laten hind'ren. En vage sluiers nemen omtrek aan. Een omgekeerde orde is op handen. Ik zie uw ogen in de regen branden. Om mijn gelaat liggen uw natte handen. Ga niet meer heen. Of laat mij medegaan.…

De weg kwijt, ik liep maar door, steeds rechts en steeds naar voor, maar mijn voeten droegen niks. 'k herkende geen huizen, geen stoepranden alles was compleet verlaten, een spook stad gelijk. Ik keek naar alle kanten, want weet je: normaal weet ik van wanten maar NU was ik de weg kwijt. Bleef hopen op een bordje of anderszins…

De toren die ik bouwde steen per steen van binnenuit en om me heen uit het zicht en uitzichtloos is ingestort de koperen koepel die hem kroonde weggebliksemd door hevig hemelvuur, woeste storm- en hagelbuien vlammende tongen verkruimelen de wankele muren van mijn zekerheden ik ben herboren, uit chaos en verwoesting in…

't Was bladstil, en een lauwe loomheid lag En woog op beemd en dorre wei, die dorstten; Zwaar zeeg en zonder licht een vale dag Uit wolken, die gezwollen onweer torsten. Toen is het zwijgend zwerk uit-een-geborsten, En knetterende donders, slag op slag, Verrommelden en gromden. Vol ontzag, Look ik mijne ogen, die niet ogen dorsten: Een schelle…

Vanachter een spiegel van fixeer kijk jij mij vragend aan. In de gewichtsloze sfeer spel ik zachtjes je naam. Samengebald licht op papier, voor altijd spelen we hier. Een konvooi van beelden flitst voorbij, één ogenblik sluit de rij. We mediteren op de rivier waar de zon opbloeit uit het water. Vissen schilderen ons plezier, de…