Alle inzendingen over ouders

ten langen leste stokt de adem haar vermoeide lichaam geeft zich zachtjes over er ligt een ongeboren kind zij die jou het leven schonk rust nu in de schoot der aarde…

Mam, waar ben ik mee bezig, vraag ik me af. Niet voor 't eerst pas achteraf. je weet dat ik niet kan leven volgens het model Niet zonder bergen en dalen de kommer en de kwel. gewonnen om te falen, in mijn eigen wereld te verdwalen op de vlucht, struinend of lukraak kruipen van mijn verhalen krijg jij de stuipen Kon ik maar zijn…

je vader is de man die zolang je al leeft je vertrouwen en bescherming geeft die je streng maar rechtvaardig advies kan geven die heeft gezorgd dat je vooruitkomt in dit leven nu je ouder bent zie je dat je op hem lijkt en dat je eigelijk op dezelfde manier als hij naar het leven kijkt de band is nu nog hechter en alles voelt vertrouwd…

ze is de tachtig ruim gepasseerd, en nu toch wit en broos geworden, de moeder van vijf kinderen, geboren uit een vorige eeuw van sterke, onafhankelijke vrouwen, ze tennist, zwemt en fietst en ontbijt alleen, iedere morgen hij zou nu bijna negentig zijn, is slechts grijs en broos geworden, de vader van vijf kinderen, deze man uit een vroeger…

Ik hoor hem: moeders stem Kan m'n oren m'n oren niet geloven Alweer een jaar dood & begraven Zand erover zoveel scherpzand Steen erop zware roodrosse steen Stil... zo meteen hoor ik hoor ik weer haar stem.…

Een jaar nu is moeder dood Haar kist onder de bloemenzee van toen Gaat nog zo vaak open Soms korter dan een ogenblik Soms meer dan een kwartier Moeder geeft 'r gedachten prijs & bloot Ik stel haar 'n vraag Het antwoord op haar dunne lippen Immer zegt ze: ik ben hier Dat is na een jaar geruststellend.…

Hij volgde de eerste ademtocht in zijn armen droeg hij haar in zijn ogen ontroerend vocht een intiem toegewijd gebaar. Tederheid gaat vrij stromen in haar onderbewustzijn voor eeuwig meegenomen zij aanbad hem en was nog klein. We gaan trouwen lieve papa onder de kleurrijke regenboog ik dansend als prima ballerina jij schrijdend als een…

Pappa waarom.. Komt het dat je amper in me leven was.. Pappa waarom.. Heb je geen moeite gedaan om ons te zien.. Pappa waarom.. Hou je niet van me.. Pappa waarom.. Moet ik huilen in nachten dat je niet bij mij bent.. Pappa waarom.. Moet een 12 jarig kind dit schrijven om het duidelijk te maken aan jou.. Pappa waarom.. Hou ik niet meer van…

De mooiste ogen Ik zag ze op de dag dat zij in mij Haar schoonheid zag…

Van ver al zie ik moeder aangewandeld komen over de Hodonkse akkeren. Op de Vonderbrug kruisen we elkaar. Een meisje is ze, donker van oog en haar. 'Dag moeder', zeg ik. 'Dag kind', groet ze mij -een man van vijftig jaar- en ze gaat verder kerkewaarts. Zo makkelijk valt de tijd weg in het besef dat slechts een laag beton mijn stappen…

Ook al zul je zwijgen ogen spreken immer de taal zo eigen wil licht niet bestaan zonder schemerzicht doch blijven stralen boeien wanneer verleden verlaten is en morgen wederom wordt ontdekt en opnieuw…

Stapt hij straks aan hand gedwee kleinkroost zijn pier af in banding? Wat knispert daar onder je voeten? Aarzelt hij dadelijk vreemd bij het los in hengsels hangend hek op inklinkend pad van rivierklei? Wat opent het wuivende bos? Beklimt hij stroomopwaarts bodem verliezende stuwwal? Aan mijn hand in zijn groeiende mantel stamelt…

Een telefooncel, stad bij nacht Een jonge vrouw, koud en nat Een trillende hand die haar afkomst reeds begroef Toetst een nummer in als laatste troef. Een vreemde stem die informeert Of mevrouw de kosten accepteert En dan de zin die een moeders' hart doorklieft Mama... kom me halen, alsjeblieft…

Een moeder die altijd voor je klaarstaat die je af en toe eens lekker verwent die voor jou door het vuur gaat zo'n moeder verdient een groot compliment!…

De stilte van de nacht Trekt een spoor over mijn rug Naar onder en weer terug Een traan teweeggebracht Als wees niet thuis te rade Te vroeg van mij ontnomen Aan het stigma nooit ontkomen Van een joch vol geestesschade Ik wou dat je kon zien Mijn trots verdiend behaald Op het pad weer neergedaald Een man nu van aanzien Welterusten…

mijn pen lijkt vaker, misschien wel liever terug te willen schrijven dan vooruit vloeit vandaag naar een luie bocht in de Oude Maas waar een kleine jongen met zijn vader zit te vissen terwijl de tijd rond de vertrouwde stek tussen de koeien in het gras weer net zo traag als toen verloopt ja, waar het simpel geluk van ooit nog…

Hier staat mijn geboortehuis... mijn thuis de eerste jaren van mijn leven Het lijkt maar even En toch... die herinnering gaat nooit verloren Mijn moeders stem, die blijf ik horen…

Thuis zijn en je niet thuis voelen Tja wat betekent eigenlijk ‘thuis’ Voor mij is een thuis, een plek Een plek vol liefde, gezelligheid Vol vertrouwen ook vooral Een plek waar je jezelf kunt En vooral mag zijn Vol eerlijkheid, zonder leugens Soms denk ik, zal die ooit bestaan Vast wel, je moet het er zelf naar maken Met mensen die je…

Naar Jean Richepin Tsagh eens een cnape stervensgeern een valsche, vreede, boose deern. Sei totten cnape: 'hael mi terstont din moeders herte voor minen hont.' Hi ging en sloech sin moeder doot en vluchtte mettet herte root. Mer twyl hi loopt, stuict oppen steen en valt, - dat erme hert meteen. Al botsen op de harde baen, vingh…

Mam ik zou zo graag weten Of je mij daarboven ziet Ben zo nieuwsgierig waar je nu bent Of je vleugels hebt of niet Mam ik wil je zo graag zeggen Dat ik je zo heel erg mis Dat ik me eenzaam voel zonder je wat een naar gevoel dat is Mam ik wil graag met je praten Over van alles wat me bezig houdt Wat ik doen moet, of juist laten Wat me…

waar het verlaten huis nog voelde als een warme huid zag ik ze gaandeweg weer staan, klonk in de geur van het oude nest hun stem als in vroege jaren, van kinds been af nog zo vertrouwd…

je wilde mijn vader niet zijn was niet eens een vriend scheepte me op met schuldgevoelens je deed me veel pijn ik had jouw liefde niet verdiend jarenlang liet jij mij dit geloven uiteindelijk kon ik het niet meer aan jij zal mij nooit meer kwetsen ging ik mezelf beloven ik zal zonder vader verder gaan nu jij dit zelf ook bent gaan zien…

Wat kan dat tegelpad, die stomme stoep u schelen? Bent u tot eeuwig schrobben soms verdomd? Een waas van groen trekt van de malse grond. Tel de lentes die nog door uw aderen spelen. En laat vooral uw stramme ledematen zwijgen. U heeft uw zetel boven wel verdiend. Of is het waar dat u de gunsten van die vriend alleen door almaar sloven kunt…

Moeder is niet meer Onder steen heeft ze zich teruggetrokken Haar hemel heeft 'r geroepen Ze stak over met het veer Te voet en moederziel alleen De rivier scheidslijn tussen leven en dood Het zal wennen zijn deze keer: Geen bloemen niet het noemen van haar naam Eerste moederdag... zonder moeder.…

de laatste avond van de maand april besloot hij heel zijn leven op papier te zetten bij een goed glas patersbier dus eerst zocht hij in 't laadje naar zijn bril greep toen een pen en met een zenuwtril in stramme vingers vond hij een manier om oude anekdotes met een zwier aaneen te rijgen tot een laatste wil ik wil, zo zei hij met…

alleen mijn woorden weten niet de weg langsheen de rijst met ratatouille en worst ze blijven steken ergens in de borst- streek, breken stuk bij nader overleg of eigenlijk verdwijnt al wat ik zeg in de tomatensaus die wordt gemorst jouw letters los in de gratin gekorst bereiken niet mijn brug, mijn overweg ik leefde nochthans jaren…

(een acrostichon) O m speels en toch .... P a te zijn, .... V alt vast ........ O p ....... E en ..... D ag ook . E ens mee, maar N u niet –echt niet!…

Fresia’s kleurden zonnige zaterdagen, Als zij besloten had zichzelf te verwennen, om alle narigheid hartgrondig te ontkennen, Ze gaven geurige antwoorden op niet gestelde vragen. Al was het om de tijd te vertragen, wilde zij de antwoorden niet kennen, durfde aan het beeld niet wennen, Zij moest het heden wel verdragen. De dagen kruipen traag…

Mijn zuchten zijn dieper geworden, dramatischer dan weleer. Mijn moeder kon het mooi, zuchten. Zo, dat je hele lijf ineen kromp, zo dwars door je ziel. Ze zuchtte je zo een zwak hart toe, een ongeneeslijk schuldcomplex bovendien. “’t Is me wat”, “Nou, nou”. Ik kan dat nog niet zo goed, ik moet nog harder oefenen.…

Vreemd dat het huis tot zwijgen is gekomen Het komt nog voor in een wirwar van dromen Nummer twaalf op 'n laan de deur warm bruin Een pluizig touwtje uit de brievenbus Moeders afscheidskus voor ik naar school toe ren Weet echt nog niet of ik er aan wen: Adres onbekend.…