Alle inzendingen over psychologie

Ik moet er niet van weten, van die zuidse vrouwenzielen, die, voelend het noodlottig leed hun longeren vernielen, te midden het ontbladeren van de bomen kneuteren gaan dat 't jammer is van hen en van hun lief en van de blaân. Zijt gij het die ik rochelen voel hier rond mijn hert, vernieling? Zijt gij het? God verplette u, worm die mijner jeugd…

Ze liggen kruiselings over elkaar, de nagels witter dan wit, ze zijn er nog, in een nauwelijks nog aan te raken aanwezigheid - Maar ze zijn niet meer van hem, horen niet meer bij de mens die ze een leven lang vergezelden - En die, bouwvakker als hij was, net vergunning heeft ontvangen voor het bouwen van een vrijstaand huis in de wolken…

zelfs aan de achterkant van de zon waar plaatsen zijn die onbereikbaar lijken schijnt altijd nog die hoopvolle verbeelding, een kanariegele gloed rond avondrode vormen “het is niet anders” zeg je en dat is ook zo dus leg ik alle tranen uit mijn hart in jouw gesterkte handen…

Ik weet en voel te veel, zegt de man die zich in zichzelf verliest - Maar dan het wonder, de hele wereld wordt tot drie woorden teruggebracht: Liefde, vrede en verdraagzaamheid, deze drie - maar de liefde staat voorop, Zij staat aan het begin en komt aan het eind, Alles staat of valt met haar, Zij draagt jou bij zich als jij wie…

Juffrouw Poortinga paste wel eens op mij, toen ik klein was. Ze was stokoud en ze had zeer gerimpelde handen, waarmee ze zelf lijm maakte, waarmee ik tijdschriftplaatjes in een boek mocht plakken. Ik vond haar rimpelvingers best eng. Haar woonkamertje rook muf en waterig, maar ze gaf me ware aandacht en dat deed mijn zieltje goed. Vreemd…

Je dacht toch niet dat ik dat ooit zou denken? 't Zou niet in me opkomen om zoiets te denken, Een normaal denkend mens denkt zo toch niet? Haalt zoiets toch niet in zijn hoofd? Sterker nog, niemand haalt zoiets in zijn hoofd. Je dacht toch niet dat ik dat ooit zou denken? Dat ik dat zou denken, Ooit? ... Nooit!…

ik stond vandaag schaak binnen luttele tellen was blind voor die ander zij deed mij achterover hellen ik was even naïef, passief, liep zelf in de val; de tijd verdreef traag het mat ik had een schaduw niet op ware kracht ingeschat had geen oog voor een pion in het verschiet, verre van dat…

De stoom komt uit mijn oren, Met ogen in mijn rug Doorzie ik mezelf. Ik merk dat ik ouder word, De tijd groeit uit mijn poriën En gaat er ongemerkt Met mezelf vandoor - Ik probeer me te verzetten, Maar leg het af tegen Zijn vasthoudendheid. Mijn rugogen zien Een mager scharminkel Doorzeefd door de tijd Met zijn ongebreidelde Verlangen…

in het verleden graven of dwalen heeft geen enkele zin de melodieën blijven maar het orkest is al lang begraven!…

In een kroeg in Tiberias schreef een Israëlische soldaat mijn naam in het Hebreeuws op een servet. Ik was stomdronken en ik dacht dat ik over het water kon lopen om te showen dat ik ook iets voorstelde. Het was vroeg in de ochtend en ik zag overal kabouters in de weer om het vuil van de mensen te cleanen. De dag daarna kreeg ik in Jericho…

Ach de onvervulde wensen ze vormen een combinatie van zoetgevooisde sirenen en het zwaard van Damocles Alles wat zou moeten drukt op wat zou kunnen de schaduwen zijn sterker dan hun eigen spiegelbeeld Hij wil verzwinden in obstructie maar twijfelt nog over het begin die eeuwige hang naar perfectie is sterker dan zijn levenszin…

Een danseres ben ik van kruin tot tenen ben ik danseres Je leert van mij de zin van bewegen 'n wijze les: Zoek lucht op om adem te halen zoek hemel op voor ziel en roerselen.…

Je ziet me op het bankje, Op jóuw bankje, met papier en pen In de weer, vraagt wat ik aan het doen ben, Op jóuw vaste woon- en verblijfplaats, Ik zeg dat ik de stad, jóuw stad, In woorden vangen wil, in regels, In zinnen, in een vers - Je ontbloot je half vergane Tanden, en zegt, terwijl je kegel Mij omverblaast: Zoek niet verder, Je…

wat je ziet, ben ik maar ook weer niet mijn stem is in de tijd het kind in mij zingt nog immer zijn lied wat ik zie ben jij maar ook weer niet ja, voor een moment mooi, elegant en speels dan weer de ouder op je schouder; aan de schuivende panelen raakt een buitenstaander niet gewend wat ik voel, ben ik ook voor jou kan dat zijn als…

Wie ik is Weet ik niet meer, Weet niet of het Ooit een naam Heeft gehad - Alleen mijn stem Herkent mij nog, In mijn stotteren en stamelen Word ik bekend, Word ik als mensenkind Gekend.…

Ik ben.... een rare heb menig schip en schuit bevaren als bootsman soms als stuurman aan bak - en stuurboord nooit... als kapitein Daar zijn...... er al zoveel van die willen sturen -als beste- vanaf de wal Ze zijn.... groot in getal maar 'het scheepsvolk' is 't moeilijkst te sturen Daarom... zal hun reizen nooit lang…

'Het leven is onzekerheid', zei Frederik van Eeden heel wijs en ik kan dat als dikke pad alleen maar onderstrepen. Soms is het leven het piepen van schoolkrijt, een permafrosthap uit het heden, een tik op de onzekere vingers door ome Thijs, die het flink achter de ellebogen had, huilen om je blauwtje lopen in Geleen of na een nacht doorhalen…

Jij noemt het groen, Diepgroen zoals de Bladeren zijn wanneer Het hoogzomer is - Ik noem het lila, Paars als het gezicht Van iemand die sterven gaat - En toch hebben we het Over dezelfde kleur.…

Het mooiste uitzicht Komt pas Na de moeilijkste Klim-partij…

ik verwaai gedachten schrijf brieven vol ongerijmdheden voor later speels dans ik op tonen van geluk die ooit voor mij geschreven waren om zo tot zinnen te komen die mij voor altijd zullen doen verbazen…

Het wilde beest heeft me verslagen, Zijn vlerken houden mij in hun ijzeren greep, Mijn vechten helpt niet meer, Het schuimt en bekt en doet met mij, Schuimkragen overheersen wat er rest van mij - Ik rust even uit, Heel even maar, Leg mijn doodmoeie hoofd Op mijn linkerarm, Slapen wil ik, Heel even maar, Het beest trekt zich Niets van…

Wil bij ons zijn Bij dag en bij nacht, Bij verdriet En bij feest, Wil het licht In onze ogen zijn, De lucht in onze longen, De adem van onze geest.…

ik heb dit nieuwe huis gezegend mijn naakte borsten vol vertrouwen aan de lege kamers laten zien nu durf ik naar binnen schroomloos bovendien de drempels zonder hink-stap-sprong te nemen buiten in de grote tuin verraadt een rijke bloei dat heden in verleden heeft gesnoeid ik gooi niets weg de opstap naar opnieuw verraadt…

ik reikte mijn hand en zij, zij legde haar broosheid in de dragende palm en toonde aderen van bejaarde schoonheid de hoge zetel waarin zij zat met gewelven aan beide zijden op hoofdhoogte en kussens die haar droegen, doch nauwelijks steunden ( ze was statig van aard, zodat ze niet leunde) toonde wat nog aanraakbaar was haar lijf…

waar ik tegen muren leunde bescherming zocht achter deuren die zich sloten tegen kwaad dat huis waar ik geschreeuwd heb in de wanhoop van wat leegte zeggen wil en waar geborgenheid tussen alle witte wanden zacht vervloeide tot een massa warme handen rond mijn lijf dat huis verlaat ik, ik laat het voor een ander ik wens de stille zegens…

je hebt soms van die sokken die draaien aan je voet waardoor de kant waar de hak hoort te zitten bovenop de enkel zit dat is geen gezicht dus je draait de sok terug zodat de hak van de sok weer op de hak zit waar hij zitten moet alleen zit er inmiddels ook aan de andere kant een hak in de sok omdat je hak daar zat toen…

Ik groeide op, Dacht veel na En speelde niet - Spelen deed ik Alleen met een Gedachte, Eén gedachte: Gooi alles op De toekomst, Vergeet het Hier en nu, Maar doe alles, Werkelijk alles, Voor later, Voor de tijd Die komen gaat, Want dan moet Het gebeuren, Zo werd mij gezegd - Ik groeide op, Dacht veel na En speelde niet…

vandaag was ik alleen neen, niet alleen, maar met mijn gedachten ik was op weg naar beelden in het verwachten dichtbij een einder die ook best nog veraf kan zijn, dat is aan de machten ik volgde de hoop in haar facetten zij voedt de aderen kan de geest verdraaien de toekomst achteruitzetten met de wind meewaaien de adem pletten maar…

Het zou fijn zijn om je hoofd een tijdje op slot te kunnen zetten zoals bij een fiets een tijdje weg aan het wandelen bij terugkomen weer fris verder maar wat als de fiets weg blijkt te zijn hoofd geblokkeerd op hol slaat misschien toch liever dat aan-uit-knopje met een pauzestand als hoofdschakelaar…

zij schrijft zinnen in de wolken in alle kleuren net zo lang niet dat iemand ze kan lezen gaan woorden geruisloos over in gezang zo vervreemd zijn van het daar kust zij de regen in de zoektocht naar hetgeen zij ontbeert hopend dat zij vinden zal wat ze zocht springend tegen vuurrode muren vliegt ze met hoge snelheid door ’t geluid tot…