Alle inzendingen over emoties

in haar hand een pen wat nadenkend speelde ze er mee voor haar lag het dikke boek ooit schreven ze het samen daarna leek de inkt op te zijn dus hadden ze het boek gesloten soms had ze het even ter hand genomen om er even aan te ruiken de geur van herinneringen te proeven maar nee, het boek bleef dicht tot op die ene middag in december…

Vandaag gaat alles anders lopen Een nieuwe stap die wordt gezet Geestverruimend, nieuw en open Niets wat me nog belet ’t Zal me heel wat moeite kosten Om de ene stap te gaan Maar ik hoop dat ’t me zal helpen Los te laten, weer in de wereld staan Jaren heb ik het verdrongen In een web van veel verdriet Dit gaat nu met rasse sprongen Terug…

zij lag in zijn armen speelde met de krulhaartjes op zijn borst verzaligd dromend hij had zo zijn gedachten ver weg van haar…

Ik ben op zoek naar 't innerlijk zwijgen de stilte, die geen woord meer vraagt het strelend zoenen dat mijn mond behaagt het in zonneschemer eindeloos verdwijnen. Verdieping in de geur van leed en lijf dobberend op oceanische rust reuzehand die warm mijn huid weer kust verstrengelde éénwording is buiten kijf. Witte duif in 't blinkend…

De dodelijke angel in het spergebied laat sporen na, ijskoud bloed, en er zijn geen takken om het uit te wissen. Je gaf de paarden voer en met de varkens heb je gedineerd, een zomerpark vol bessen en papavers, vermoord, door de gifwolk uit het zwarte woud, je oneindige stem, klank van een sprookjesfee, is weggeëbd naar het gebied van Thanatos…

Ongehoorde woorden lawaai dat er op volgt Diepte in de duisternis gedachten worden verzwolgd Een ongemerkte pijn in diepe lagen verborgen Ze mogen toch niet zijn dus het gaat verloren De liefde die er was is nergens meer te vinden Niet meer te bekennen om je te verblinden Dus alles is hier kwijt om niet meer terug te keren Overal vind…

wat had je me geantwoord onderweg stil naast me zittend bestemming zo bekend waneer de geur van aftershave herinnering doet leven aan uitgeslapen liefdevol zacht schurend langs je jas of toch de pas gerijpte velden met een daarboven aarzelende zon de zo vertrouwde horizon uit je jeugd de grijze toren zou het dan de rilling zijn de…

draag me door de nacht wat maakt het uit goed of fout blijf bij me vannacht ik wil niet alleen zijn nu in deze donkere uren draag me door de nacht houdt me vast vraag me niets kus me zacht draag me door de nacht vrij met me tot de morgendauw…

de maan glinstert in een bleke schelp de sterren zwemmen als lichtjes in deze donkere nacht een nacht van wijn en fylosofische dromen om tegen de morgen koud wakker te schrikken met het krijsen van de meeuwen verveeld met de gedachten van de voorbije nacht de pijn opnieuw netjes in je binnenste verpakt…

soms is alles donker en stil donkergrijs en kil niets dat nog wil alleen en stil in huis geen geluiden te horen niemand gaat me storen in dit donker en stil hoe hard ik ook gil hoe graag ik ook wil niemand zegt sst stil ze slaapt straks is het weer licht het einde in zicht zal het duidelijk zijn rauw en bezeerd van deze pijn…

Slijmerig modder Afgebroken zwakke tak Gifruikende sloot Bruine bladerdrap Vies vuil grijze Tegel Zwart moordend asfalt Verloren geliefden Huilende zielen Verdwijn Maagdelijk wit Onder Grote vlokken Spierwit verdwenen.…

soms zonder onbespiede ogen die blikken brokkelt er een steentje af van de door haar opgebouwde muur laat ze de fluister toe bevangen in een droomland van verlangen het zou zo anders kunnen zijn slaat ze koesterend haar warme dekbed om zich heen als ze maar weer durfde dan weer sluit ze het gordijn stapt terug in haar echte wereld…

sommige avonden vallen pas wanneer de liefde zich heeft neergelegd in het niemandsland van mijmeren verstopte dromen die niet verder gaan dan de volgende slok of een lopende zin om toch nog de kunst te verstaan dat te verbeelden op een krimpend eiland waar niets verder komt dan een kort weekend…

vanuit haar ivoren toren regeert ze over haar onderdanen wie danig uit de pas loopt straft ze af met haar hautaine blik die als ze kon doden heel veel graven zou delven op haar dodenakker waar levend begraven slachtoffers nog immer knekelen en in de nacht hun botten laten rammelen vuurspugend uit ingekaste holle ogen met eendere schedels…

zigzaggend door ogenschijnlijk wil ik mezelf niet kwijt wring mij in de kijker om hard rennend warmtesporen op te wekken rode vlekken die als flitsend vuurwerk mijn verwachtingen blootleggen…

Je komt op een receptie, van de gasten ken je er geen, je vindt uiteindelijk een plek aan een tafeltje van steen, drinkt je koffie, eet je taart en denkt dat ieder naar je staart, je frunnikt aan je jasje, rommelt in je tasje, links een rug, gejast tot op de grond, rechts een plant tot het plafond. De mensen tegenover je, die kun…

ze heeft de zee gekust wijl haar ogen dronken van verlangen over de deinende golven naar de branding staarden ze heeft de zee gekust met schelpjes in haar beide handen zand tussen haar tenen de wind fluisterend in haar oren, wapperend haar haren ze heeft de zee gekust denkend aan hem die ze zojuist een groet bracht haar vriend nooit…

denderend door m’ n kop gillend metaal recht door kromming oorverdovend stil verwrongen staal dampend als een macaber kunstwerk…

Hoe stil is stil En waarom hoor ik stilte De stilte huilt Zijn eigen lied De stilte zwijgt Maar toch kan ik dit horen Hoe stil is stil De stilte hoort verdriet…

Een winterdip zonder sneeuw lui zijn zonder een geeuw Lachen zonder geluid muziek met de radio uit Blijven om ergens voor te gaan een straat zoeken in een laan Doen maar enkel in gedachten verlangen is niets meer dan smachten Sterven terwijl je nog steeds leeft grond voelen terwijl je zweeft Verkleumd tijdens een zomerdag niet meer willen…

terwijl de zon haar eerste stralen haast door gesloten wimpers werpt dringt bij het ochtendgloren een vrolijk kip-gekakel door nog afwezige trommelvliezen en in mijn sluimerend bestaan voel ik jouw ogen zacht en teder dwalen over glooiend lijflandschap je elleboog stevig in het matras geplant rust je hoofd op je hand wat ben je mooi zeg…

Stuit op grove taal van onwil rem hard aan de kant, slip sterk met mijn bruine open ogen over mijn eigen gevoelsgrens open gaapt voor mij een grote afgrond achter harde wilde golven voel ik wand doorvoed mijn hartje met het begin van wat ik seconden lang stil herken, ik begeer niet langer wat ik krijgen kon en mijn luiheid toch weerhouden…

in haar fluistert een nieuwe droom haar voeten willen dansen maar nog even wacht ze trillend van emotie opgewonden van elke nieuwe belofte die zich zinderend op haar netvlies spiegelt de kracht in haar staat op vangt haar droom en in de wolfshuil van de wind staat ze roerloos dan voelt ze dat ze mag in een explosie van extase lacht…

het is midden in de nacht en vertel wat ik hoor zo lijkt de stilte zacht ervaar enkel gebrom van de toren links voor het klinkt als de snelweg A50 overdag het dient misschien zo te zijn de wereld draait immers door toch is het zo dat ik even niets moet het is zweven tussen aarde en de slaap waarop men wacht ik ben alleen het voelt…

niemand begrijpt me geen familie geen buur of verre vriend geen dokter specialist of psychiater niemand begrijpt me alleen m’n hond we kijken elkaar even aan en besluiten een heerlijke lange wandeling te maken in die prachtige stilte praten we honderd uit niemand begrijpt me alleen m’n hond…

troebelheid troef tastend hopen op helderheid…

‘s ochtends vroeg ‘s avonds laat als de dag overgaat in de nacht de donkere nacht nooit te snel voorbij alleen op mijn zij wakker op mijn kussen zo zacht zoveel gedachten liever droom ik dromen, zo zacht iemand die op mij wacht over mij waakt mijn dromen en gedachten kust me zacht ik word langzaam wakker een traan op mijn…

Stilte voor de storm of storm in een glas water Stilte voor de vorm of proeven we pas later waar de schoen wringt?…

wij voelden ons als een schip van het V.O.C. toen we werden binnengehaald met champagne die we dronken uit te duur betaalde glazen we kregen bloemen van de zachtste zijde maar bovendien was er die glimlach die vanaf de stad naar hier reisde het aanmeren riep een stoet van vreugde op met dansende cijfers die het perkament kleurde met idealen…

Zijn verdriet kon de oude clown amper nog verbergen, verwend vertroeteld publiek begon teveel van hem te vergen. Zijn vrolijk geschminkte gezicht treurde zichtbaar van verdriet, het traantje op zijn wang was wat hem die dag verried. Maar amper kon hij de kinderen nog plezieren, Was hij te oud, moest hij stoppen? Is hij overgeleverd aan de…