Alle inzendingen over oorlog

de Middellandse Zee de Egeïsche Zee en stuurloze rubberbootjes en aangespoelde kinderlijken en stapels reddingvesten en immense chaos en toegeworpen broodhompen en norse politiemensen en haveloze massa's en hoge hekken en rollen prikkeldraad en propvolle treinen en warme welkomwoorden en wir schaffen das en Keulen en modderige barakkenkampen…

Vertel me, wat er mis is met de vrede. Zeg me, wat er goed is in het kwaad. Deel me mee, wat er fijn is aan de smart. Laat me weten, waarom we oorlog moeten voeren. Vertel me eerst hoe het gesteld is, met de vrede in je hart.…

Een heel klein beetje oorlog Het is een heel klein beetje oorlog in mijn hart Ik hoor duizend bommen en granaten Voor alle mensen die elkaar haten, Met hun haat mijn hart doorstriemen Tot het bloedt De rode druppels haat Doorpriemen mijn gelaat Vandaag kleurt de dag rood Voor mijn ogen Geen liefde De rode bloedinkt Kleurt de striemen…

Gevoeld in dreiging Beleefd in schokken Vervormd in angsten Bewogen in tijd Nabij Gevangen in hoofd Opgehoopt in hart Gebroken in stuk Vertaald in gedrag Nabij Blijvend in dit land Vallend in dit land Helend in dit land Oorlog nabij, nabij…

Ergens valt een bom, een blindganger op een huis door het dak, maakt een gat in de vloer, blijft steken Verbaasd kijkt een gezin omhoog angstig en met schrik in de ogen. Een wonder is geschied tussen hemel en aarde, want er is meer dan geluk hebben en geloven: de allergrootste kracht in het kleinste gevangen in een uranium atoom. Haastig…

geen namen nee namen werden er geen namen genoemd alhoewel nummers wel nummers nummers werden er afgeroepen staand in rijen van tien leven geen leven nee er was geen leven er werd overleefd jouw leven of 't zijne het kon de hogere macht niet schelen werk te werk gesteld met verstand op nul blik op oneindig aangezien het werk…

speel dan Shehab, speel laat jouw gitaarspel verhalen over de stad waarin jij bent geboren waar liefde ooit de voertaal was verbroedering leidde tot diepe vriendschappen kinderen vrijuit speelden nog te onbevangen waren voor een wrede waarheid vol haat, kom Shehab speel verhaal over jouw mooie Aleppo…

ik zag 't vandaag opnieuw de grauwe onzekerheid van 't bestaan omlijst door storm en regen door oorlogen van huis verdreven in een tentenkamp gepropt waar uitzicht op een nieuwe toekomst aanwezigen wat hoop doet geven hopelijk is 't verblijf hier voor hen maar voor een korte tijd al lijkt hun eigen tijdsbegrip door de oorlogsellende…

je kroop toen meteen op mijn schoot, zei hij later een pleister op de wonde? ze schudde het hoofd: ik rende heel hard weg ik verstopte me in de bloemenkas een pijnlijke botsing tussen toenadering en vlucht ze zouden elkaar niet vinden zoveel jaren later maakt een kunstenaar haar portret oude stukjes hout zoekt hij in het geborgen…

Hij zag het Al Sham van Jasmijn En fontijnen wijken voor steenhopen Voorspelde elkaar bekijvende steden Heenlopen onder een ware barrage Zoals lang geleden Israël en Judea In ravage deden verstommen Wee het gelag dat deze Levantijnen Met hun belastende bagage Nu in stoetsgewijs vlieden van drommen Tot gelijkelijke verstrooiing dwingt…

een volk zonder hart voor mensen zal meer dan lijf en goed verliezen dan sluiten de grenzen..…

de man en zijn vrouw zitten toevallig voor de beeldbuis in de leefhoek van hun warm verlichte kamer de sfeerlampen zijn van Philips samen kijken zij naar de avondfilm die zojuist ruw werd onderbroken door beelden van mensen op de vlucht duizenden mensen - angst in hun ogen grenzen van prikkeldraad zwaar bewapende soldaten ze zitten…

in labyrinten verdwaald zoekt ze met het kind naar een luchtspiegeling de hemel een verdampte koepel verschroeide verlangens in stolpen bewaard gemangeld laveren ze tussen de vervlochten grondtonen van wanhoop en weemoed ze klauteren op rotsig niemandsland de duisternis kruipt met hen mee alle ruwe kanten op moeder wijst naar de…

daar lig je roerloos al jouw dromen bruut ontnomen te wachten in het natte zand op hen die met jou zouden komen in paniek is jouw kleine hand uit die van hen gegleden toen golven jullie overspoelden zonk jij al snel naar beneden zo werd jullie zoektocht naar vrede er eentje geplaveid vol verdriet wat rest is de vraag of de wereld hier…

Ik scheij er zo niet af, als met mijn eigen leven, En eer ik sterref zal nog menig met mij sneven. Vondel. Gijsbrecht van Aemstel. O Vijfhoek, die aan Scheldes-vloed De troon zijt van de heldenmoed, Die 't hart van 't Hollands heir doorgloeit, En aan zijn Land en Koning boeit! Onoverwinlijk Burchtgevaart, Waarop Europa wachtend…

Op Raqqa vallen bommen maar wat kan mij dat verdommen Als in Bagdad een markt wordt opgeblazen en in Kongo een dorp uitgeroeid is het geen nieuws dat mij boeit Ik hoef het niet te weten en ben het toch zo vergeten Zolang ze lekker dáár krakelen kan het me geen ene moer schelen Nu ik m'n hart toch luchten moet Wat vindt u van Depay z'n…

Ik zie die jonge mensen Strijden voor de goede zaak, voor God of Allah, naar gelang. De goede zaak begrijp ik wel voor God of Allah echter niet maar dat is van geen belang. Ik zie de moordpartij en denk het is ons niet gelukt ze een ander ideaal te geven of minstens dan een andere manier om ‘t na te streven. Ze voelen zich miskend…

één minuut stilte ik hoorde een hond blaffen die wist van niks deze onmenselijke daden zijn mensenwerk  een onmenselijke oorlog gevoerd door mensen  de hond blaftte nog een keer  straaljagers buikbommengordels kalashnikovs het zwarte gat van moord + zelfmoord drones altijd voor een God   of olie of een vaderland op moeder…

Waarom In deze wereld Zo veel haat en geweld? Mijn geest wordt Er constant door gekweld Waarom Krijgen onze kinderen Een leven vol angst En verdriet? Zo een wereld wil Iemand toch niet? Waarom Zijn vrede en rust Nu zo ver weg? En blijkt oorlog Nu de enige uitweg? In zulke sfeer Wil niemand leven Maar laat ons Hoop en liefde…

Op Place de la Republique dronk ik ooit een cappucino, terwijl ik nadacht over het gepeupel dat naar de Bastille trok om daar de gevangenen te bevrijden, terwijl ze de adellijken op de guillotine trakteerden. Parijs is niet altijd lief geweest. Er heeft heel wat onschuldig bloed gevloeid door die scheefhangende, rode mutsjes, hé Robespierre…

ontvluchtend haar dochters meesleurend uit kruitdamp gehulde ruine stad bedreigd onbeschermd zag een bloedbad haar grens was bereikt hartverscheurend velen vluchten richting route grens rennend door bossen over weiden probeerden geweld te vermijden zelden zichtbaar tsunami van mens andere staat ver weg van haar grens voelde zich machteloos…

Haat vergrijpt zich als een kind van God en doodt uit zijn naam maar wie één mens doodt heeft de gehele mensheid gedood de giftige slang kruipt ook waar hij gaan kan opzoek naar dezelfde intentie de dood is metgezel varen blind op onschuldige sporen naar adelaars van dood metaal die hun naam kunnen afspelen als vrije vogels van…

De dag dat ik moeder werd mijn zoon op de wereld zette zal ik nooit vergeten zo welkom, in liefde ontvangen toch begrijp ik iets niet De dag dat zij moeder werden hun zoon op de wereld zetten zullen ook zij nooit vergeten waren zij welkom, in liefde ontvangen wat deed hen zo ontsporen dat zij Op één dag iemands moeder vader dochter…

Je trekt ons aan en zuigt ons vast. Je kleeft zwaar aan onze botten. Loopgraven doorkruisen je als waterlopen. Niemand schouwt ze, niemand ruimt. Hier wonen we vier jaar te lang met tegenzin. We malen niet meer. Wat we moeizaam wonnen, ploegen we nu tot braakland om. Je schuurt en schurft ons lijf. We kunnen niet wennen. We willen niet…

Ik zit hier achter de geraniums, en zit me stierlijk te vervelen. Ik wou dat ik een radio vond, dan konden we samen spelen. Op Marktplaats vond ik hem terug, de Philips van mijn grootvader. In de oorlog speelde je in de kelder. Na de oorlog stond je naast mijn box. In de oorlog was je er al. Als peuter werd ik vanzelf een opa. Zo ging…

ik breng de avond door met een trein in mijn hoofd tijd is op dit moment geen beweging zwarte inkt aait mensen om me heen, er is zoveel pijn gebleven alsof ze nog wachten op iets dat er al is maar dat ze niet kunnen verstaan ooit zaten ze samen in een kamer in het nachtlicht zoals ik was de stilte genoeg om te huilen…

In slagorden buigen ze groot als treurbeelden. Hun voeten zijn geworteld : nimmer verlaten ze deze vruchtbare grond. Hier groeit in ontzag stilte. We komen er foto’s nemen in tegenlicht en betreden hun zoden niet. Hoogstens zullen klaroenen ’s morgens de dag afsluiten. Onze bloemen zijn dan al levenloos. Hun herinneringen zijn gevallen bladeren…

in de film was er een beeld van tranen die langs een trap naar beneden stuiterden als knikkers je ziet tranen langs wangen maar kijk je beter zijn het de parels van het verdriet en van het geluk natuurlijk hield hij van haar en zij net zo hard van hem maar.. en dan hoor je haar stem boven oorlog en ellende is zij…

Een blanke hemel welft zich over 't land, Waar stoere boeren van de arbeid keren En knapen zingend lopen hand aan hand. Vast in de vrede, die geen angst kon deren, Verdonkren de gezichten, die zich keren Van waar de zon nog flauw in 't Westen brandt Achter het hoge bergkam-woud, als speren En bajonetten, dreigend zwart, geplant. Nu…

In vrijheid leven Ademen zonder de geur van explosieven en angst of het gruis in je keel van ingestorte huizen Een mantel van groen nu geurend om je heen Maar op je netvlies 't beeld van de buurman, waar je nog mee sprak amper een uur daarvoor Door onbekenden uit 't puin weggedragen, zonder benen Doorweekt met bloed Rood…