Alle inzendingen over verdriet

Waarom zoveel ellende waarom zoveel pijn waarom zoveel dingen die niet te begrijpen zijn?…

Het stille zwijgen van mijn verdriet vraagt...hoor je me niet? Zonder te antwoorden...begrijp je me niet? Laat het gaan, verwoorden mag. Want niemand die het ziet. Het stil zwijgen verwoorden in een lach. Dat is...wat ik toen dacht.…

Mama ik mis je zo... Elke dag, elk uur, elke minuut, elke seconde kan ik niet zonder jou Mama...? ik kan niet zonder je je was mijn steun mijn toeverlaat we deden alles samen, iedere dag mama ik mis je zo...…

Ik weet het nog als de dag van vandaag, Dat u, mama naast mij zat, ook al lag mijn moed zo laag, toen u voor mij bad. Toen op een dag ging het heel slecht, ik dacht dit is het einde, maar haar ogen gingen open, en keken in de mijne. Mijn liefde werd steeds sterker, En mijn angst werd groter, Toen op een dag het vonnis kwam, Ze is verlost…

soms praat ik met je over dagelijkse dingen ik vertel je over pa de boodschappen we jou dan zo missen nu wij samen lopen met dat gapende gat tussen ons in en wij dit vullen met grappen en lachen om niet te hoeven voelen hoe leeg…

een paar dagen met mooi weer en die dagen gaan door je heen hoor je opeens een stem in de vorm van een trompet en een piano schat ik hou van jou met een hele lange adem het park in de herfst klinkt precies zo en ik droom dat ik daar met je wandel wat we ooit hebben gedaan in het geheim die ene keer en nu ik de muziek…

je brak mijn vleugels voordat ik kon vliegen met zinnen zonder kant noch wal en zorgde voor mijn vrije val ik ben nergens geland bleef zweven in een wereld van verschil waar woorden hangen aan zijden draden en de waarheid wordt verdraaid…

Droevige ziel! die geen uitkomst meer weet, Is uwe hope gezwicht? God geeft u tranen tot balsem in 't leed... Broeder! uw lijden wordt licht! Deed ge uw beminde uwe liefde verstaan, Glipte uit haar lipjes geen woord; Welde er van weelde in haar oogjes een traan?... Makker! uw dageraad gloort! Werd gij, verdoolde! der deugd weer…

Was benieuwd of ik bij jou toch ergens sporen van mezelf nog terug zou vinden. Ik vond ze niet en zag dat ik voor jou dus echt nooit had bestaan. Ongezien en ongemist kon ik weer verder met mijn leven. Alleen ikzelf weet nog wat ik toen zei en dat geen mens ja, zelfs niet jij mijn roepen heeft gehoord mijn woorden, die…

Nee geen dode gedachten over ons kind dat is zo fout en verkeerd hij is als een levende bloem die is overgeplant door een goddelijke hand bloeien zal hij in hemelse kleuren als ons huilen weer begint verdriet ons wil verscheuren spreken we samen af noem steeds zijn naam want die zullen we nooit vergeten hoezeer ons hart…

als de dichter om woorden verlegen zit is het verdriet nabij melancholie is de donkere inkt waarin hij zijn pen doopt natuurlijk komen er na worsteling de woorden maar weinigzeggende woorden zonder warmte die niet het ware verhaal vertellen…

Leven dat onverdiende geschenk waar je voor knokken moet soms zo moeizaam investeren zonder voelbare opbrengst maar gedreven door verlangende kracht ben je bereid een kloof te overbruggen groter dan jezelf daar aan de overkant weet je dat loslaten de hoogste vorm van liefde is omdat jij die kunst verstaat krijgen die je lief zijn…

we worden pijnlijk getroffen en er zijn er die het niet na kunnen vertellen wat troost moet brengen is het leger van hen die het leed verwoorden met heel grote woorden maar wat het echt brengt is chronische apathie die menigeen doet verlammen zelf heb ik maar twee letters nodig om die pijn te beschrijven en dat is genoeg…

In golvend water weerspiegelt het dansend haar als een filmscène met een eend in gezelschap drijven herinneringen.…

Ga je een paar pasjes vooruit dan kom je weer op het punt dat je in het levensspel niet meer verder kunt en keihard wordt teruggezet Mijn eerste reactie niet weer die pijn dat verdriet totdat ik besef die pijn dat is een stukje van mezelf dat er ook mag zijn Dus omarm ik mijn verdriet en geef ik mezelf troost ik koester mijn pijn…

Wat er is gebeurd is in en in triest. Terroristen, extremisten hebben een aanslag in Frankrijk gepleegd. Veel onschuldige mens zijn gedood en nog velen zwaargewond en dat allemaal in naam van een geloof. God is machtig, God is krachtig, kaboem! In geen enkel geloof is doden toegestaan en deze mensen zien zich als strijders van de islam, maar ook…

Men vraagt me hoe het nu gaat en ik zeg het gaat.... maar wat ik bedoel is: het gaat door maar even niet voor mij ik maak een tussenstop zet de boel even stil stilte in m'n hart en in m'n kop voelen hoe ik verder wil dus inderdaad het gaat.... straks weer door…

Het riet buigt neer bij elke tegenslag en heft het hoofd bij elke nieuwe hoop. Maar breken kan het ook wanneer de vrieskou binnenkomt van moe gestreden strijd en kille eenzaamheid. Je zegt: de wortels leven nog. Dat kan best zijn maar ‘t troost me niet. Het is te laat voor het geknakte riet.…

wereldburger-sociaal-wijs- alert-behulpzaam-aandacht- luisteren-liefdevol Verdriet wie kent dat niet weg je dierbare die je al één jaar niet meer ziet Een traan laat ik gaan ik mis hem gemis blijft bestaan Hij was er altijd voor een ander,voor mij die gevoelens zet je niet opzij Herinneringen koesteren dankbaar om wat er is…

Hoe je vooral buiten weleens zei die couperose zo vervelend zichtbaar te vinden, want ijdel tot het eind. De snottebel die tijdens een wandeling soms aan je neus kon blijven hangen, ergerde je, want 'van oude mensen'. En nu is het drie jaar geleden dat je ontleefde lichaam onder een zwart granieten plaat verdween. Agnus Dei, dona nobis…

Ik houd mijn verdriet diep in mij verborgen als een kluwen stekelige braamtakken Ik huil niet, ik snik niet, ik klaag niet Ik moet loslaten maar blijf haken aan de doorns van mijn verdriet zodat ze me verscheuren en ik ineenkrimp van pijn Ik kijk niet naar binnen want daar wil ik niet zijn Ik probeer niets te ontwarren Wil niks tegenkomen…

De heuvel achter de haven Biedt een luist’rend oor. Vol vertrouwen deint zij loom mee met 't klaaglijk zingen van een vissersvrouw. Zij golft 't zwaarmoedig gezang, gebracht op het zuchten van de wind, verhalend over smart en wee en hoe zij nooit zal wijken voor de zee.…

De wereld is niet godvergeten Geen toevallig doelloos zijn Niet wanhopig opgegeten Ik vind vreugde in mijn pijn Omdat ik weet dat in mijn leven Licht en duister samen gaan Daarom durf ik blij te beven Kan ik ook de diepte aan Daarom blijf ik dapper doorgaan Vecht mijn eigen kleine strijd Voel mij op en ook weer afgaan En sluit vriendschap…

Ik ben als een spons Zuig alles op Alles dat gebeurt Kom ik aan de beurt Ik verdrink aan wat verkeerd gaat Een bui die ik niet zag aankomen Gekibbel tussen de kinderen Zo erg dat ik in tranen verdrink. Stilaan ben ik aan het verzuipen In de vergetelheid zou ik willen kruipen Maar ik hou alles stevig vast Het is een zwaar pak last…

Maar, lieve pa, je zult altijd mijn vader blijven en al was je er vandaag niet bij, in mijn herinnering en beleving wel ma stond alleen voor de opgehaalde brug en ik zwaaide, ik kon me haar halfheid heel goed invoelen, en ik dacht eraan dat het nog maar pas geleden was dat jij ook hier rond gelopen hebt hoe je vol geluk gelachen hebt…

Zware leegte Wroet in mij De stilte knaagt In mijn verleden Ik wil het wissen Laat mij zijn wie ik was Voor ik werd tot wie ik ben Vervormd tot Iemand zonder verleden Omdat de pijn te hevig is Om te benoemen Of zelfs te voelen Werp me in de toekomst Alsof ik van nul terug Kan beginnen Gun me de illusie Van de hoop op Iets beters…

donkergrijze wolken verduisteren zijn gedachten nochtans begon de dag met de zon hij is te oud om nog lang op de zomer te wachten…

Ik heb vertrouwen in wat komt het is niet de toekomst waar ik bang voor ben maar de herhaling van het verleden de pijn die ik heb geleden ik laat het zijn en laat het achter in de loop van de tijd wordt alles zachter met mooie herinneringen in m'n hart maak ik weer een nieuwe start…

Het vurig vlammend rood is nu verdoofd tot moedeloos geworden bruin. Het schitterende licht is nu verstoft tot doffe onverschilligheid. Het vrolijke gefluit is nu gesmoord in somber zwart gemoed. Want ik, ik ben niet meer die ik nog gister was.…

er schuilt een roodborstje in mijn tuin en ik heb hem een huisje gemaakt met een tafel en een stoel een bord om van te eten wat takjes voor een nest en een deur voor mijn geweten zodat hij open kan en dicht omdat er hier geen zekerheid woont van blijven of vertrekken…