Alle inzendingen over landschap

volgroeide velden onder trilling van de zon het groen was rijper dan de dag die hij met volle teugen drinken kon ranken tilden hem omhoog zijn plek, zijn graf dat hij gewon zo vol en zo verfijnd dat hij er stierf totaal verwijnd…

Verborgen taal Huizen hebben hun verhalen. Keukens, kelders, slaapvertekken, zouden daar gedichten huizen? Door ramen zullen wel eens woorden lekken. Er is onuitsprekelijk veel gebeurd dat door de stenen lijkt geabsorbeerd door restauratie werd de buitenkant weer schoon maar vanbinnen zit verleden in zichzelf gekeerd. Veel verhalen…

IJsland wereld van witte energie Zon en sneeuw zo zuiver en puur Reykjavik stad onbetaalbaar mooi Trendy clubs in het nachtelijk uur Chique centrum lichtjes in de bomen Huizen in diversen stijlen gebouwd Warme mensen gewend aan de kou Open en sociaal voelt zo vertrouwd Gletsjers sprookjesachtig prachtig Ontroerend wonder natuurschoon…

donkergroene doodstille naaldwouden eindeloos onder de laagstaande zon het ruisen van de ijskoude wind in de toppen van statige reuzen doet je mystieke huivering voelen in deze grenzeloze aardse ruigte…

van horizon tot einder een trage zilveren stroming langs verdronken bomen op hun gerimpeld spiegelbeeld langs rijke ijsselhoeven en werkloze graanmolens onder een gesmoorde zon in witte flarden op grijs gakkende ganzenformaties luidruchtig op reis gaand *** de ooievaar is terug in dit drasse land dat zo eindeloos is met…

We noemen hem de blauwe reiger Maar aan het water oogt hij grijs In zijn stofjas: een erkend zwijger Zijn roep is niet meer dan gekrijs. Hij houdt zo van die stille waters Hun diepe gronden en wat er leeft Onder het oppervlak, de praters Daarboven negeert hij beleefd. Zintuigen gericht op ’t kleinste teken reageert hij als het water zich…

uitgehold staat hij te sterven staande zoals het kennelijk hoort verwoest door vele jaren nooit boog hij het koppig hoofd…

winter als gedicht in de fruittuin hangt muisstil een roerloos wachten de greppels staan vol water een wolk spiegelt zich erin…

in het dal staan schapen en koeien een mandarijn rolt een citroen rolt jonge bomen rennen langs de heuvels een mandarijn rolt een citroen rolt schapen en koeien blaten en loeien de mandarijn rolt het gras en de bomen wuiven en joelen de citroen rolt…

zondagmorgen vroeg meeuwen drinken aan een plas de iepen zwijgen ik stap langs holle wegen er kraait een haan oproerig…

Ik geloofde nog in grote mensen en vooruitgang, en weet dat ik als kind gehoorzaam alles onderging: ik deed mijn best, moest leren wennen aan verandering en zag bij Ajax de volkstuinen verdwijnen, de aarde werd met brute kracht getild. niet huilen nu, ik was al vijftien en wist er zou een ringweg komen langs de stad, een opening naar Diemen…

onder veeltintige grijsheid stroomt de zilveren breedte schuine donkere regenstrepen waar de hemel de einder raakt verre kerktorens zijn versluierd de wind brengt huivering land en lucht vloeien ineen in de grote eeuwige stroom die drast en sombert en de ruisende regen meevoert naar kille verten…

een verlaten plein in de avondschemering geluidloos overmeesterd door de zachte sneeuw een vermoeide passant die plotseling stilstaat het hoofd draait naar het plein toeschouwer van een verstilde wereld dan wendt hij zijn blik af en herneemt met trage tred zijn reis in de verte krast een vogel…

gezicht op hattem koeien staan te mijmeren boven hun spiegelbeeld versierd met waterlelies hattem ligt daarginds dromend in de zomerstilte als in voerman’s tijd de klokkenspelklanken kon hij niet schilderen zwolle was nog ver weg gelukkig maar…

Zij is jong ontroerend,onthutsend, ontstellend jong net vrij van de last die nu op een steenworp rust grommend, knarsend, knerpend koude ademend wachtend op een kans. Zij zal jong sterven steeds weer maar nu vibreert het leven tussen haar flanken nu draagt een zoete wind vol kruidige geuren rusteloze hommels van bloem naar bloem.…

Uitdagend was het zand dat korrelde van ongeduld in de zachte stilte van het strand. Een hand bewoog tot schreeuwen de tralies van de schorre lucht het golfde over meeuwen. Over leven over de wind die koppen telde en de nacht die plotsklaps langs haar vele monden snelde.…

rietkragen wuiven meerkoeten vangen zwart-wit snippertjes van licht…

de zilveren weg glijdt beheerst door grijze heidevelden met vage bossen aan verre randen onder de zwartdreigende nederbuigende silhouetten van de eenzame bomen ze worden geteisterd door een grauwrazende stormhemel die woedend het water in schuine flarden over mijn kleine wereld striemt…

Een slingerende bus vol kippen manden, tassen vrouwen en een enkele bebaarde man begeeft zich door stoffig landschap waar duizenden vragen fluisteren in verte de heilige stad Qom een gouden koepel glanst sprookjesachtig in opkomende zon de temperatuur stijgt naar veertig graden bestemming is bereikt een man in zandkleurige…

het deinen, schijnen, doelloos wiegen van kaalgekrenkte ranke takken vergruizelt in het winterwoelen tot een wind grasgefezel tot een vlakte een bos baart, een duister hol thuisloze sterren kraken door het neergestorte meer ijszwarte spiegel van een heelal tot diep in de aarde stroomt de nacht weg, aan de kabbelende oevers leeft een…

waar ’t land zich schier tot eiland tongt en bunkers kaal uit duinen zweren wieken zich stralen door de nacht als dorsers die de polders scheren grauwend uit zwarte duisternis hoor ‘k schepen en baleinen hoornen weergalmend in d’onmeetlijkheid van trage lankmoedige tonen bundels priemen door mist en zwerk klauwen verloren, blind…

Ergens breekt de hemel het ijs zo stil de dode bomen turen en de kiezels zinken in de kussende sneeuw. Schaduwen slapen onder de naakte maan, dromerige volte. Zie het licht schateren van vredigheid tussen de jaloezieën zinken gedachten naar de bodem van een witte winternacht.…

Berken... ze zijn m'n vrienden geworden spelenderwijs Ze weten van licht en schaduw schaduw en licht Ze spelen ermee ze zingen ervan als zijn ze op reis op vooral warme dagen Ik teken 't op in dit korte gedicht: 't zijn ware vrienden.…

de druipende grijze lucht tovert het weidse perspectief in een oogwenk om tot een doorweekte groene lapjesdeken neerslag penseelt geen pastel verdiept luminescente accenten tot meer contrasterende tinten een streek vol impressionisme met vlekkerig uitgelopen kleuren tekent het landschapsschoon naar een indrukwekkende klaarte…

Met zijn grote houten armen draait de reus om zijn as Als de wind speelt met de wieken is de molen in zijn sas Het krakende geraamte draait en wiekt op de spelende wind Strak is het gebonden zeildoek wat zich tegen de latten vastbindt Langs de uitgestrekte horizon staat de houten reus majestueus te zijn In het spel van de opkomende wind…

Bijzonder Ik kijk naar de lucht de zee en de meren En de dijken die het water keren. Vol van blijdschap en ontzag Het woeste water als een veldslag. Het mooie landschap de natuur Voelt zo warm als haardvuur. En de dieren op het land Het houdt allemaal stand. Wolken of een blauwe lucht Of de plant met hun vrucht. Alles is zo mooi gemaakt…

Als donk're watertorren liggen de duwbakken stil te dreigen in geslagen zilver voor het eiland bij de witte brug. Uit de waas van hoogbouw vloeit een schitt'rende kronkel; sleepbootje schuift eindeloos traag door het perspectief. Ze wacht, de stille oude rivier, tot appartemenbouw ook hier de oevers naar God heeft gebracht.…

rivieren die stromen en groeien verdwijnen in het dorstig land nooit de zee zullen bereiken maar wellicht ondergronds hun zoetwatermeren maken wachtend op de wortels van groene wijngaarden samen met de trage aarde tot paarse druiven en bloed de lach van een gelukkige vrouw van een man en een schreeuwend kind haalt water van…

zo af en toe betreed ik onbekend terrein, ik zou het wel wat vaker willen maar zonder er veel tijd aan te verspillen waar vind je nog een plek die niemand kent? en als je er één hebt ontdekt, dan schend je vast een wetsartikel, je gaat trillen uit angst voor een pak slaag op blote billen alsof je nog een kleine jongen bent wat kan ik anders…

Op de grens van wind en water Bewegende wimpels, streep in de lucht Klotsend het kluiswater en aan de einder Wieken de tweetakt vleugels voort Op de grens van warmte en regen Wenkt de wal vol ongeduld Aan groen uitgeslagen touwen Trekt de patrijspoort en de mast Twee identieke zwart-gele fietsers Snijden geruisloos de polder in Een poes…