Alle inzendingen over literatuur

Als 't latere geslacht dees woorden leest, - Want dit geslacht zal lachen om dit vers, De zotte poppen van de pratte pers In de aller-aller-eerste plaats, dán 't Beest Voor niets méér dan een groot gevoel bevreesd, Dat zich Beschaafd Publiek noemt, dat een kners Hoort in een gil of klacht, en van elk vers Rijm-zottertje maakt een familie-feest…

Gelezen in het Oude Testament Hoe God bestraffen kon, razen en tieren Bedreigen kon de mensen en hun dieren En hoe Hij zich gedroeg; inconsequent Hij sprak zichzelf dus tegen, permanent Hij hield van pest en schurft, nee goedertieren Dat was Hij niet bepaald, wanneer Hij gieren Als lijkenpikkers aandroeg; het serpent Je baktrog en je korf…

een vrouw zingt een lied een liefdeslied ze is jong hoor je en ik ben oud het kon mijn dochter zijn dus zingt ze niet voor mij maar voor haar geliefde ergens op de berghellingen terwijl ik me nauwelijks kan voorstellen dat een jongeman op weg gaat naar een dorp door de eindeloze bergen en dat ooit nog weet te bereiken…

ik zal alleen maar korte verzen schrijven want kort of lang ze zullen niet beklijven dus waarom zou ik dan nog lange verzen schrijven…

Bladerend door mijn boeken, kom ik dit heerlijke werkje tegen, een ideaal gedichtje voor een dag als deze, met al die regen!   In het land der blonde duinen En niet heel ver van de zee, Woonde eens een dwergenpaartje En dat heette "Piggelmee." 2. 't Waren heel, heel kleine menschjes En ze woonden - vrees'lijk lot, Want ze hadden heel…

(oftewel van mysteriespel tot klucht) De geestelijken deden aan toneel Het kerkvolk kon op die manier iets leren Als het vertoefde in het Huis des Heren Viel het ontzag en opluchting ten deel Het was rond dertienhonderd functioneel Om Bijbelteksten zo te ensceneren Ook wereldsen gingen het uitproberen Dat zorgde voor een brok in clerus’…

Als illustratief Gebruikte zij het narratief. Haar verhalen waren benepen Uit de lucht gegrepen Weinig creatief. Zij moest haar verhalen van ver halen.…

Toegegeven: in dit gedicht staan alle Poppetjes op hun plaats, rijmschema klopt Dubbel- en binnenrijm, niks mis mee, ook De metaforen staan als een huis, je ruikt De doorlopende lijn naar M.N., en de nauwe Gang van A., daar zijn deze verzen zeker schat Plichtig aan. Het beeld van de man met de Hamer die alles heel wil maken om het nieuwe…

Gezelle, Gezelle, ik zeg dank u welle: voor uw rijm van gewas volop roem. Zo'n strofe vol fleur - zo natuurlijk Gezelle strooi ik, bij uw beeld, bloem na bloem…

Geweldenaars, die kuise Zanggodinnen Zo onbesuisd mishandelt en onteert, En hen, in 't oog van ieder geschoffeerd, Noch vergt om hulpe in uw ontuchtig minnen, Als hadden ze, in bordelen opgevoed, Een druppel van dat geil en eerloos bloed. Kom, leer van Sweerts, door eedler geest gedreven, Geen oren meer te schenden door uw dicht…

De hond ligt op zijn rug En schurkt tegen een dood In veren aan Een schrille kreet, zijn baas Trekt hem er vlug vandaan Op zijn beurt wrijft hij Tegen talen, een slotzin Pakkend schrift is ademhalen En telkens weer is er een ander Soort van sterven, pijnlijk soms Of met zuchten van verlichting Een wegen van de ziel op gouden Schalen…

Het dode lam, de aangereden duif, kalende knuffels, plassen bloed die stollen in gestifte lippen. Glas spiegelt pijn die doorklinkt in de au schreeuwende meeuwen. Lam gevleugeld echo je hun taal, je moeder pendelt met je tussen de kruisen van de kuurkalender, deelt cellen in je kikkervis met staart. De kruisen overleefd, onder…

Het was uit medelijden Dat hij aan haar begon En ach, hun schrijversliefde Die was toch al voorbij? Bruusk weggevaagd haar Fundament Eenzaam in de krater leek ze Kafka’s Kever, weerloos op Zijn rug De laatste eisprong ver voorbij Restten haar huidhonger en dood Hij had het zo beter gevonden Zijn besluit stond immers vast…

Niets dan woorden kon ik geven? Vluchtige verganklijkheid Van wat klanken die verzweven Wijd en zijd? En toch heb ik u geschonken 't Zuiverst wat mijn ziel bezat: Konde van een diepst-verzonken Schoonste schat. Dichterwoorden zijn als stralen, Die van smart noch waan besmet In der harten afgrond dalen Onverlet. Dichterwoorden zijn…

Op een zonnige dag in april, een dichterskring komt bijeen, de kroppen moeten de grond nog in, wordt "Jonge sla" voorgedragen, "vol met stijlfiguren", hoor ik de spreker er passioneel over uitweiden, "slechts twee zinnen en wat een dramatiek!". Ook ik, geef het toe, ben snoeihard, als het moet, het hele jaar door vaak buitengewoon bot,…

Poëzie is wording die blijft steken in de rauwe, gebarsten onhandige gaafheid van het ongenoemde haar voltooiing is toeval, het stokkend ongerepte uit haar krom getrokken pen poëzie polijst niet wat ze zegt, ze schuurt zich uit in haar ontluistering ---------------------------------- uit: 'Als het dichtklapt', 2005.…

(Op de pianola*) Wij vertrokken toen de scheepstoeter klonk Lichtjes, met op de pianolamuziek Heel even stuurloos, maar toch zeker niet ziek Boven afgrond van onzekerheid dronk Wij wisten toen weer wie wij waren geweest Zonken in mangrovebossen van het feest * Speelautomaat waarmee pianomuziek ten gehore kan worden gebracht. Gabriel…

Met ezelsoren en potlood gemaltraiteerd tot singulier maagdelijk witte pagina's Met het laatste restje plakband trots gerestaureerde omslag tot de met plastic omwonden en korting-sticker prijkende omslag De geur van oude inkt en lagen stof tot de gekunstelde geur van een met lijm doordrenkt cellofaantje…

Zoals je tegen een ziek dochtertje zegt: mijn miniatuur-mensje, mijn zelfgemaakt verdrietje, en het helpt niet; zoals je ze een hand op het hete voorhoofdje legt, zo dun als als de sneeuw gaat liggen, en het helpt niet: zo helpt poëzie. ---------------------------- uit: 'De gedichten', 1998.…

Paul Witteman is vooral de man van de witte toetsen voor die zwarte is hij als de dood Van sterven wil hij niets weten als het komt, moet, dan een snelle dood: sterven in het harnas van de journalist Hij laat een enorme leegte na maar ook een godsvermogen en dat als VARA-socialist Er wordt een salon afgehuurd zijn dochter Sylvia spreekt…

Sommige gedichten dienen elke dag herschreven. Gewoon hetzelfde gedicht elke dag opnieuw. Andere gedichten niet. Wéér andere bleven beter ongeschreven. Dat zijn verreweg de meeste. Maar sommige gedichten dienen elke dag herschreven. Gewoon hetzelfde gedicht elke dag opnieuw. Tot het onlosmakelijk met ons is verweven en met de werkelijkheid…

'k was van de week nog even bij De Slegte tot mijn schrik en zag een dame met een hoekig boekig grauw gezicht zij droeg Homerus in haar armen, struikelde en dook de roltrap op naar boven, raakte daar toen uit haar evenwicht letterlijk bewogen en metaforisch uitgelezen zei ze, die klassiekers zijn ook veel te zwaar je moet eraan geloven…

een jong dichter is een tramper zonder moederhaven hij west in het oosten hij noord in het zuiden een jong dichter zoekt zichzelf in de spiegel hij noemt de poolster het noordelijke zuiderkruis een jong dichter is een lege schildersezel die slechts de pijnletters vond van het tweede alfabet ------------------------------------ uit…

In kleren van een ander speel ik voortaan mezelf als mij iets wordt gevraagd, dan overleg ik even wanneer ik op zal gaan, vandaag als een Japanner morgen als Fatima. Het lijkt of om mij heen de rollen zijn verdeeld, de mensen spelen hoe ze moeten zijn in wat ze zeggen, schreeuwen, of zijn zij wie ze zijn, rol ík als ander binnen? Speelt…

Naar de voorttikkende klok kijk ik alsof ik cyrillisch schrift zie merkt mijn vrouw poëtisch op met meer talenten in haar dan ze vaak zelf erkent bij de middagmaaltijd zegt dat ze als ik al lang en breed, dood en begraven ben journalisten vertellen kan hoe mijn gedichten ontstonden in afwezigheid, glycemisch ontstemd met brie op mijn wangen…

Volzoete geest der poezy! keer in mijn doffe boezem weder! Beziel opnieuw de ziel in mij, en in mijn hand de zwanenveder! Met traagheid klopt mijn smachtend hart, wanneer gij 't opgeeft aan de smart van een ondichterlijke wereld! Mijn hoofd hangt moedloos op mijn borst, terwijl ik naar de dauwdrop dorst, die, waar gij treedt, de dorre grond…

geen verhalen doch gedichten die zichzelf ten gronde richten als ze eenmaal zijn gelezen hoeft geen sterveling te vrezen dat ze ooit nog zijn te horen weggewerkt en nooit herboren weet geen mens nog van 't bestaan doorgestreept voorgoed verloren is het met het vers gedaan…

die ander uit de waagschaal van mijn evenwicht is dat mijn helft die hem tot woorden dicht…

(en toch niet bleven) 'wie schrijft die blijft' zei men vroeger dikwijls maar jaren later weet ik beter denk ik aan de oude dichters die van ons zijn heengegaan natuurlijk zijn er nog de bundels die getuigen van hun bestaan maar blijvend zijn ze niet vraag uw buurman bijvoorbeeld maar eens naar de dichter C.Buddingh' wedden dat hij…

(Stad zonder rivier*) Deze stad staat droog spoelt niet schoon als de stenen in een rivier die uiteindelijk gevormd van de aarde rollen, terwijl de zon zich spaarzaam laat zien Deze stad danst niet Door trauma van op- gelopen oorlogswonden zuigt misschien wel laatste adem door katoenen lappendeken over haar mooie huid Haar liefde…