Alle inzendingen over ouders

Mijn moeder ziet zeehonden bij laag water op de plaat. ik vind dat een mooie gedachte, mijn moeder zo kijken naar die zeehonden en dan wolken op de achtergrond. Ergens blaft een dove hond Schuld en dank vallen weg in dat beeld. Het had niet veel gescheeld of ik was er niet geweest de waanzin van die willekeur troost het allermeest…

Al jaren wordt mijn vader stukken ouder Al twintig jaar ruimt hij de zolder op Maar altijd hield hij die alerte kop En iedereen kon bouwen op zijn schouder We hingen uit het raam bij elke stop Hij nam me mee op reis in alle treinen En wees op reeën, bergen, bruggen, seinen We zagen steden, stranden, steeg en slop We ruilden onze rollen lang…

In mijn herinnering gegrift voor driekwart in mijn meisjeshart was het verborgen, stil apart kostbare niet vergeten gift vol ijver snort haar naaimachien vraagt moeder mij om iets te zingen van winter of van lentedingen, ik vraag: "Oud moedertje misschien?" terwijl zij knipt en rijgt en stukt zoekt kinderstem de juiste toon dan klinkt…

Toen zij instapte viel op haar been langs de zoom van haar rok een schaduw golvend doorschijnend als water getatoueerd in de loop der gebeurtenissen Denk je niet dat die terug dat zij hier weer en haar vader en moeder de auto neer kunnen zetten weer instappen weg kunnen rijden Dat die dan net zo terugkomt ----------------------------…

het kerkhof of, zoals u wilt, de begraafplaats, ligt er berustend bij de dag is sereen want iedereen die hier komt ervaart eindigheid de laatste tuin van mijn ouders hun graf is rijkelijk beplant geen steen ze zullen ervoor moeten bloeien…

Ik kijk naar de man die, ineengedoken, in zijn stoel zit, de ogen geloken; zo klein lijkt hij nu, met zijn grijze haar, in zijn pantoffels, en ook zo breekbaar. Lamplicht zet zijn hoofd in een kader, heel duidelijk zie ik nu mijn vader; groot verschil met het beeld dat naar boven kwam van de man die mij hoog in zijn armen nam. Van veilig…

gedroogde bloemen in je haar getuigen van een lang vervlogen tijd. je handen zijn getekend door de tijd een wirwar van vormen en lijnen: rivieren van een eeuw. Botten en vel zijn bijna een. De druk van het leven gestempeld op je lijf. Maar zoals altijd blijft het blauw van je ogen de jongheid van je geest veraden. Een lang vervlogen…

steeds las hij de eerste bladzij, verloor zijn hoofd geruisloos alle woorden wat later las ik hem nog kleine stukjes voor, stamelde hij soms zacht bewogen: mooi, heel mooi na zijn dood heb ik het oude boek weemoedig uitgelezen zag hem samen met Cecilia lopen, weer fluitend langs zomergroene dreven gaan (n.a.v…

'Mijn bladerloze schaduw mijdt het water' Ziezo hè hè, de eerste regel staat er. 'en speurt de witte angst van eeuwen later' Ga weg! Ga spelen met je transformator! Je ziet toch dat je moeder zit te dichten. 'ik wend mij af en doof mijn vale lichten ik heb 'tedúm tedúm' geweten' Dat vul ik later in. Na 't middageten. 'mijn weemoed…

de grens tussen jullie en mij een border beplant met witte en roze madelieven alleen gelaten met een handvol zaden blijf ik nog wat en wacht op regen en zon ------------------------------------------ Uit: de bundel: "In een herfst geboren" 1977…

Ik stuur je nu een stille groet, want niemand mag dit weten; ik heb vandaag de zon gezien en kan gelukkig heten... Ik zag hoe moeders met hun kroost de straten blij bekeken en hoe ze met hun pril geluk haast weer verliefd geleken. Maar moeders zijn altijd op weg, vervuld van vrees of zorgen, van dromen, van een nieuwe dag van 't licht…

Het doet me pijn als je me aanraakt als je me slaat Het doet me pijn als je schreeuwt dat je me haat Het doet me pijn als ik weg moet naar mijn kamer Het doet me pijn als ik mezelf dan weer sla. Tranen lopen over mijn gezicht ik houd van je Papa en mama elke keer weer ik doe niks fout Elke keer heb ik het weer gedaan alles komt door…

Pa waar ben je gebleven ik mis jouw stem het gesprek over onze jongens ongegeneerd opscheppen over hoe goed ze beter de beste zijn niemand kon ons tegenspreken in ons ongenuanceerd gesprek ik ben geen kind meer vader maar vader van onze jongens eenzaam in mijn gesprek.…

hij zei jullie praten nu precies als je moeder ja dat was dan ook precies wat ze wilden zeggen maar niet durfden zeggen tegen een vreemde ook al omdat ze het nog niet aan hun moeder verteld hadden…

zij neemt mij niet meer af het patiné verdiept zacht onder deeltjes van stof van wie eens beweging was en slijt de verse dna in fijn tot zeer fijn mocht er een methode zijn zij bouwt zichzelf op van microscopisch klein tot een reuzin, zeven voet lang en voor niemand bang wiegt zij haar liefste zij zegt: wie spaart heeft wat aan…

Geef maar, geef het mij maar die dagdagelijkse dingen welke je niet meer kunt benoemen geef maar, geef het mij maar die herinneringen welke huilend rimpels schrijven in jouw gezicht geef maar, geef het mij maar die jaren van toen waar de lach nog armen had om je aan te warmen geef maar, geef het mij maar ik zal ze verzorgen…

Ik lag vroeg in de morgen te draaien in mijn bed. Ik zag een kleine vrouw met een doorleefd gezicht en vriendelijke ogen. Ze was nog lang niet zo oud als ze er uit zag, de dubbele jaren hadden haar rug gegeseld. En het was zo vertrouwd dat ik niet kon spreken. Ze zei me dat het goed was en dat ik vertrouwen moest hebben. En dat ik vooral in mezelf…

Mijn moeder ben ik verloren Oud en grijs en gek zit ze Voorgoed in de bejaardentoren Met mooi weer mag ze naar het park Voortgereden door een zuster Als ze zoet is krijgt ze kwark Me onbewogen aan te staren Vertel ik vurig over onze jongens Moet ik me de moeite dan besparen? We voelden zoveel voor elkaar Maar nooit de moed gehad om…

De olijfboom gespleten door ervaringen zware stormen en meedogenloze zon en kinderachtig zou je denken daar kan ik voor het onweer schuilen maar in die ene wonde niet zichzelf voor zichzelf verstoppen, mijn vader. De vroege appelboom met meer gewicht dan fruit een kroon die naar de hemel reikt even diep als zijn wortels de gronden doorgronden…

Je spreekt en bouwt een muur Waarin mijn gedachten vruchteloos Een nis van enge geborgenheid zoeken Je schreeuw legt mijn oor te luister Maar het echoët slechts mijn wanhoop Vast te moeten houden aan jouw idealen Mijn wil strekt zich, tast steen voor steen Tracht muren te breken, er door heen te zien Tot zijn vleugels kracht krijgen…

Ik herinner mij haar lach niet hoe het klonk noch hoe het zag want met de jaren worden herinneringen vager. Maar ik weet nog hoe zij een kwinkslag of een grapje vond voor elkeen die voor haar toonbank stond. Ze was ook sentimenteel : een appel weent onder suiker en kaneel. Dezelfde zakdoek droogde onze tranen van rozenwater en later van…

Elf uur Lokale TV bakken koffie of mokken thee twaalf uur Buitenhof, politiek variété één uur boeken en cultuur maar dan de radio, vlug 89.5 FM sport lokaal mijn jongen schiet nét tegen de paal verslaggever gaat met zijn naam aan de haal Giovanni Hainje, niet zo moeilijk toch? logisch dat ik baal! vijf minuten later…. Govaane Haanie…

Is het bijzonder, veelgevraagd, mensen te vergeven, pardonneren jij zonder zonden mijn zoon ver- geven streelt het jouw ego, hem te vangen in de echo egoïstisch mens, balancerend op grens in vader- ogen hij gaat kapot voelt het goed te straffen in vader- ogen jij een teefje, dat dommig staat te blaffen.…

Vannacht kwam ik mijn ouders tegen, twee bleke schimmen die naar elkaar toe negen in het witte licht van een lantaarn. Aan hun geluk te zien kon ik nog niet geboren zijn. Ze waren jong en heel verliefd. Een groot verdriet bedroefde mij omdat ik wist hoe het zou verdergaan. Zij schaterde om iets dat hij haar toegefluisterd had. Hij lachte…

En dat blijft zij iedere dag bellen zo is zij, moeder blij vertellen duurt soms ellen- lang zonder enige betekenis weten wat er is zomaar even horen dan raken wij niet verloren ze vinden ons getikt maar de navelstreng wordt nooit echt doorgeknipt!…

je ligt hier al een tijd niet dat ik je dat verwijt want jij wist ook niet beter dan jong te leven en later te geven hier lig je nu, bot bij bot je vlees is allang verrot ma's wormen en maden hebben nu je plekje verraden samen kloppen jullie voor geen meter…

Op de dag dat mijn moeder tachtig jaar wordt, lopen we samen in de donkere avond door de straten van mijn jeugd Zoals eens mijn moeder mij bij de hand nam, ondersteun ik nu haar terwijl we teruglopen in de herinnering van de tijd Een winterse hagelbui drijft ons onverwacht in de beschutting van de bomen in het park waar ik haar bescherm…

je doorprikte haar met woorden felle hagelstenen kerfden een voor een zwartomlijste zinnen in de cirkel van geween een ingesloten schreeuw bedekte jouw fluwelen adem het zachte kleed van dromen gedragen tot de nacht verscheen droge ogen keken achter sterrenruiten toe…

wat voelde ik mij groot toen ik voor jou de spoken onder het bed uit kon bezweren getik verklaarde in een luchtbel uit de warmwaterpijp rond twaalven die grote spin met uitgestreken gelaat lieflijk de tuin in bonjourde en ik, alleen ik hartkloppingen hoorde die deze heldendaden moediger kleurden…

de vader bewaakt zich als een fort een bastion van spanning en van dreiging mijn pijlen buigen krom nog voor ze zijn geschoten mijn boog is reeds verdord nog voor hij is gevormd en zinnen breken af nog voor ze zijn gesproken mijn woorden zijn te kort om vader te verstoten…