Alle inzendingen over overlijden

Een hele hand met zwart gelakte nagels opent soms de weg naar nieuw geluk. Zij zijn dan postuum een mede gevoeld streven een ernstig ziek leven nieuwe hoop te geven; en te bevrijden van wat kwaadaardig knellend op jonge hersenen drukt. Vijf zwarte laknagels aan zo'n statement-hand scheppen met de wereld een speciale band. Zij spreiden…

Gisteren het nieuws, de "lak-actie" haalde het miljoen heb je daarop gewacht misschien? Was het daarom te doen, niet voor jezelf maar voor: anderen? Lieve Tijn, LAK- kanjer RIP lieverd!…

Het is niet te bevatten vol ongeloof grijpt het nieuws ons aan veel van onze levens zullen 'uiteenspatten' maar toch moeten we verder gaan met de dagelijkse gang van zaken al zal dit zeker niet makkelijk zijn vooral het gemis zal ons raken jij was altijd zo nuchter, oprecht, joviaal, zonder schijn blijvend zijn alle herinneringen aan jou…

Ik mis je De pijn is hard Ik mis je Zoveel pijn in mijn hart Ik roep je Maar je antwoordt niet Ik roep je Ik vergeet je niet Ik denk aan je Er is zoveel verdriet Ik denk aan je Maar niemand die het ziet Ik mis je Wat is het wreed Ik mis je Zo verstrikt in leed De tijd heelt alle wonden? Ik kan die zin niet meer horen De tijd…

Ik heb de klok horen slaan Ieder half en ook heel uur Heb mijn gedachten laten gaan In een vorm van overstuur Straks ben je weer jarig Weer geen bloemen op je graf Ik besef nu voor het eerst Spoedig ruimen ze je af Ik lig in bed te piekeren Hoe het strakjes verder moet Aan de ene kant begrip Want ik begrijp toch wel zeer goed Dat de…

Elke dag, bijna ieder uur moet ik denken aan de dood de dood van anderen maar ook de dood van mezelf, m'n eigen wezen Ze willen me pillen geven om dat gevoel weg te drukken maar het zal ze niet lukken want 'midden in het leven staan we in de dood'! en dat is doodgewoon voor mij!…

Ik dacht Ben Ben is niet meer m'n verleden gaat verlijden, overlijden ik voel dan ineens zo intens verdriet tussen haakjes ik ben Jan Jacob Krediet een relatie van Ben i.r.t. de Kamer van Koophandel Ik dacht 'zen' ook ik ga er een glas op heffen op die eeuwige wijnvelden toen voelde ik zoveel vreugde tussen haakjes wij waren netwerkers…

de tembare hellehonden de afdaling in de dood de geur van het zout op de zeilen van de vorige storm alles lijkt binnen handbereik alles wijkt altijd weer terug niet het breken van de ziel in de stilte van je heengaan…

Kind van wonden, Dat één stonde Nog als bleke sterre beeft, Voor wier luister 's Werelds duister Gene nacht meer olie heeft; Kind van vrezen, Teder wezen, Kind van louter liefde en leed, Wier geflonker Uit het donker In dit droeve dagen gleed; Kind van zorgen, Met de morgen Van uw leven 't leven moe, Gaan…

Hij geeft me zijn namenboek vele namen bibberig doorgestreept ‘Het laatste kwartaal weer vijf', zegt hij. 'Steeds minder die het hebben overleefd’. ‘Dit maak ik nou mee op mijn leeftijd. ze gaan allemaal - streep ze af, rij voor rij, de dagtellerwijzer staat in het rood. Er komen geen namen bij, ze gaan alleen maar dood’.…

ik zag de hand voelde vingers maar het echte contact ontbrak de band om mijn maag werd steeds strakker in een vreemd ervaren zelfs de tijd tikte traag in wachtende seconden door verdichte lucht een vage zucht met de laatst gemompelde woorden brak het moment in nieuw ontwaken zijn er geen vragen heb mij afgewend de dood…

...en de inkt is bloed geworden dichters dopen daarin hun pen en het bloed is nu geronnen in de schoonheid van het onbegrepene de regel afgebroken terwijl het woord nog wilde betekenen...…

Ik zoek je In blikken van mensen Op straat Ik voel je In eenzame momenten Als het donker is Ik vind je Als de zon schijnt Bij elke zachte bries Ik hoor je In mooie muziek En klanken Ik draag je In mooie herinneringen In mijn hoofd Ik koester je En draag je in me Elke dag…

Rozegeel en rozerood als gij ziet dat zo de wolken zijn aan de westerkim grijsgrauw paarsgrauw zó gij d'avend voelt aan d'oosterkim aan de westerkim als een gestrande boot aan d'oosterkim als een gordijn van uw kantoor niet als een kanten gordijn van uw salon maar als een vuile store op uw kantoor neem dan uw voorhoofd in de linkerhand…

vaarwel pa geniet van eeuwig de rust daar – aan de overkant die wij in het aardse in en met elkaar lastig vinden konden hier leidde de omgang over wonderlijke paden waarlangs over en weer in het doen en laten zonder of met elkaar soms de keuzes schuurden toch – hier en nu is er stil het weten van soms onzichtbare draden die stevig…

Pappa is ziek, doodziek, hij zal snel het tijdelijke voor 't eeuwige verwisselen, zo sprak de arts de familie toe. Pap mocht naar huis, met alle mogelijke hulp. Maar daar ontstond, 't was niet pluis, al snel de kommer, alsook de kwel! En zo is razendsnel besloten, pap maar naar 't eindstation te brengen, een tehuis waar alleen de mensen komen…

ontdek een troostvolle plek toch doch sombere grijze stenen mensen het verlies niet begrijpend afscheid van dierbaren nemen na de begrafenis van je geliefde keren de mensen terug naar hun dierbaar thuisfront heus nadenkend over jouw immens verdriet let wel het volgend bezoek heerlijk lentezonnetje luister de vogeltjes…

Een jaar geleden Verliet je ons Jij wist het Dat de tijd gekomen was Wij beseften het niet Of zagen het niet Het was de hoop Die ons verblindde Het blijft steken Als veel te fel licht Je hebt niet gewacht En dat doet verdomd pijn Men zegt wel eens "De tijd heelt alle wonden" Maar het litteken is er nog En zal steeds zichtbaar blijven…

vijf jaar was jij, mijn lieve schat toen het leven jou verliet we hebben je zo liefgehad nu rest ons slechts verdriet voor ons is er geen morgen want de tijd staat eeuwig stil wie zal er voor je zorgen? wie hoort wat jij nu wil? jouw mooie lach zal nooit vergaan je hebt toch niet geleden? hoe zinloos is nu ons bestaan jij was de enige…

als er na dit leven nog iets komt laat er dan een draaimolen zijn met van die dromerige paarden dat ik dan op de mooiste zit die met de zachtste ogen mijn beide armen om zijn hals licht wiegend op een mooie wals en dat dan ineens mijn paard zich losmaakt van het draaiplateau omdat er op mij wordt gewacht dat we dan vliegen door de nacht…

ik was Michail Kalasjnikov maar lig nu onder de zoden op een miserabel kerkhof te midden van de doden in de lente van mijn leven dacht ik veel te hebben bereikt dat lijkt nu wat overdreven het is maar hoe je het bekijkt want de doden kunnen spreken en laten me niet met rust die willen zich nu op mij wreken en ik krijg ze niet gesust…

soms spatten er nog vonkjes uit het smeulende vuur maar de rook is al opgetrokken het vlammen bedaard grijze as bedekt de nog warme kern van zijn prominente plek ieder heeft zich vaak gekoesterd aan die laaiende gloed zijn vitale straling is langzaam gedoofd maar het nagloeien voelt goed…

hoe voelt het om weg te zijn, om nooit meer gezien te worden om te weten dat tijd alles zal wissen en dat je aan de dood om een uitzondering vraagt is het niet zo dat door te tellen tot oneindig alles elkaar aanraakt zacht of stormachtig traag en dan weer razendsnel is er een herinnering of nog iets van het onbewuste van wat wij…

zo lichtvoetig dat ik hem niet hoorde toen hij in een oogwenk met jouw ziel verdween ik hoor je praten ik zie je schaduw op de muur van de tuin je leefde daarnet nog een onpeilbare god trok je ziel zwijgend naar een lichtloze ruimte je lichaam liet hij achter…

Dag na dag gaan we door Dag na dag doen we voort Glad als een paling wacht de muze op de vangst Hels en hemels is de aardse tocht De kortste weg vaak een lange bocht Een omweg geeft ander zicht op wat donker is en wat licht Hij was een zanger die je hoorde Hij was een schrijver die men las Een performer die bekoorde met materiaal van…

Jij was alles wat ik had. Ik hield van jou en jij van mij We deden alles samen Je ging voor controle naar het ziekenhuis de uitslag... je had weer kanker. Ik kon niet verder toen ik besefte dat ik je los moest laten voorgoed... Je laatste nacht oud op nieuw om kwart voor 1 verliet je mij De vrolijkheid van het leven is…

ze draagt zijn woorden op de valreep van het leven soms zingt ze zwevend voorbij rondslingerende gedachten door een verrekijker zien ze de vervlogen jaren dapper weven ze een deken van wolkenkliekjes ze omfloerst het licht als zijn rusteloze ogen de duistere waarheid van de lange slaap willen weren ze zet de deur op een kier…

jouw kleuren nu de dood er met jou vandoor is kleur ik je levend iedere dag opnieuw om je niet op te laten gaan in grijze vergetelheid…

Gij ging dan heen. Helaas! met u vervlogen De rust, het heil, ’t behoud van menig hart, Dat door de gloed van uw verheemlende ogen Ontdooide en gloeide en Gode vruchtbaar werd. Vaarwel! vaarwel! — Wij schreien, maar wij mogen Het niet! ... Ach, hoe zelfzuchtig is de smart! Ga heen ... uw loon, het wacht u in den Hogen; Uw zegen blijft…

Op de deur van je kamer stond deze tekst: Ga svp aan mijn deur voorbij Ik hoef geen eten en drinken meer Je hebt het gevoeld En vandaag werd het werkelijkheid Toch doet het zeer…