Alle inzendingen over lichaam

om alles te kunnen volgen wil je soms meer paar ogen maar wat als je die allemaal tegelijk drogen moet kom je weer handen tekort…

Toen je die bloedneus had weet je nog wel, dat het niet meer ophield, je zat bij de wasbak, hoofd voorovergevouwen, 'loop ik nou helemaal leeg?' en ik zag je daar zitten, het was alsof ik je nooit meer zou durven aanraken, of je meteen zou op- lossen in de werkelijkheid als goud in koningswater als ik je ook maar het minste beetje zou aaien…

In de veilige kooi van verdriet lig ik stil de sleutel zojuist opgevreten Hij brand en prikt en maakt me misselijk maar ik kan bij niemand, niemand kan bij mij, dus eindelijk rust Vanachter de tralies straalt de grote wereld me toe Haar schoonheid lokt me met een lieve lach verleidelijk Zodat je de dauw in het gras bijna voelen kan Hierbinnen…

Klootzak Je weet telkens weer Je vinger op de zere plek te leggen…

vlak boven het geultje van haar stuit waar de rivier ontspringt van haar twee benen staat iets getekend op haar huid gebeiteld als in marmeren stenen het lijkt gegroeid van binnenuit en biedt een uitzicht voor degenen die haar als minnaar hebben buit- gemaakt en balanceren met hun tenen het prikkend ornament prijkt als een stempel op haar…

Het eerste licht, stralend fel Het wit pijnlijk contrasterend De snelle hartslag Het ritme van ontdekking Tatoemb, tatoemb, tatoemb, tatoemb, tatoemb De puber kleurrijk uit de pop Wit ontdekt zwart Het grijze kloppen van het hart Op zoek naar zichzelf Tatoemb, tatoemb, tatoemb, tatoemb Genietend van de regenboog Zon en regen samen in…

verhaal de verborgen levensverhalen, emotionele verpulvering bij aanraking van het lichaam verhaalt zich handwerken stilzwijgend berusten op perkament…

ik kijk in de spiegel en zie geen achtergrond, ik kan er niet tegen, dit is toch niet gezond? mijn wezen heeft de spiegel helemaal opgevuld dat komt door mijn haar, dat is namelijk gekruld ik kan het niet geloven, maar ik ben ermee geboren... het zit echt vreselijk, ja ik voel me verloren in de zomer is het drie keer zo groot vette wortels…

in mij regent het zoals het zal zijn van na mijn dood het levensbrood gedoopt in wijn de smaak van zuur azijn verwijld gevlucht in oneven dagen snijdt de wind en blijft aan me zagen een ebbenhouten doos met wat koper beslag oogt zeer broos gezien vanuit het kleine gelag…

ik ben geen dwerg, ik ben geen reus ben geen atleet, ben niet gedrongen ik heb twee ogen en een neus een hart, een lever en twee longen is dit het lichaam van mijn keus of werd ik in mijn huid gedwongen? misschien is dit te serieus toch ben ik een gewone jongen zo hier en daar heb ik een pukkel net als zovele anderen maar hoe dan ook:…

Mijn handen laten het zien, er is al veel mee gedaan, het vel rimpelt wat, daar trek ik me niks van aan. Als mijn handen zouden kunnen praten, over alle avonturen in het leven, dan zou hun eigenaresse een boek uit kunnen geven. De handen verraden veel, ze zijn de jongste niet meer, maar ze doen wat ik wil, al jaren en telkens weer.…

Er zijn woorden die het hart nooit verlaten. Er zijn dromen die de geest nooit benevelen. Er zijn pijnen die de ziel nooit verlaten. Er zijn gedachten die het papier nooit zullen vullen. Er zijn vragen die nooit gesteld zullen worden. Er zijn gevoelens waarover men niet over kan praten. Deze gevoelens worden dan heel diep…

Sepia het land om haar navel waar ik onwetend las: trilobieten, struweel, varanen, vulkanen, mahonie, glas. Rondom ons valt snel de avond vollemaanloos: Genesis één. Chawa zweeft over de wateren, haar borsten verhullen de wereld. De boog naar zonde gespannen verdichten zich nakende eeuwen; ik zal de roede niet sparen, ons wachten de lust…

Zoekend naar mijn gewicht op schaal Lukt het niet de hoeveelheid te zien Mijn omvang is te dik mijn kin te vet Hoe ik ook vooroverbuig het is banaal Wederom overtuigd begon ik te lijnen Het schimpen en het schampen moe Blikken die ik heb moeten ondergaan In de slanke pikorde helemaal onderaan Nu vele maanden later van ziek zijn en zelfbedrog…

Ik haat je ik Raak je hard tegen Je reflectie die Afzichtelijk is terwijl Ik lach ik ween en Ondertussen mijzelf Knijp. Langzaam zet ik mijn Masker op terwijl jij Mij uitlacht om mijn Verschijning. Ik ben klaar verscheur me Lach me maar uit maar Mijn masker zal mij Beschermen.…

Plaats in een cirkel de stem in je hoofd die langzaam rustig zegt, daarin hemelsbreed een zee en het geluid als een schelp om de kusten. Leg nu de nacht op ooghoogte en daarmee de mond als een liggende maan. Sluit vervolgens het lichaam verlammend daaronder.…

Als ik ’s ochtends vroeg mijn ogen open wrijf dan is het maar met moeite dat ik zo zitten blijf. Ik zit dan wat te gapen en rek mij ook nog uit terwijl ik liever liggen blijf en mijn ogen maar weer sluit. Me nog eens lekker instop en nog eens driftig gaap en dan weer even wegzeil in een diepe slaap.…

Zienderogen gooi ik nabij de in zwart gerezen pluim, de aarde, en dicht ik desperaat daarin tegen weer terug. Opgesloten door vlees en bloed, vlecht mijn gedaante tralies in haar materie. Versierd word ik verdoemd door kettingen van zwakte in gehoorgestoord, wezenloos vel Op de top der toren die slechts de bodem krabt jeukt kracht…

de heftigheid van zoete dromen, balt zich samen in het diepste van mijn schoot; telkens opnieuw zie ik hoe het soepele zijden kleed traag, bijna plagend, van je schouders glijdt. steels gluur ik naar je prachtige borsten, met nu nog die zachte rozeknoppen, naar de tere welving van je buik, naar je mooie, ronde dijen, nu durf ik niet meer…

Vijfenzestig. Men gaf mij een stok. Een stok, niet om mee te slaan, maar een stok om ermee te gaan van mijn bed naar het kippenhok of tot het café in de laan. Een stok, die ik nergens laat staan omdat men mij er niet mee griefde, want hij leidt mij, verkommerde haan, naar de laatste en hoogste geliefde, die, aan 't eind van mijn schamper bestaan…

en toch biedt het littekenweefsel niet genoeg bescherming de wond lijkt nog steeds open het vel voelt nog altijd rauw ontwikkelde bacteriën leiden een eigen leven zoeken een uitweg zonder te ontsnappen bloed kruipt slechts tot stolling om verwondingen te beperken een uiterlijk geslaagd tafereel maar onder dat geheel blijft het krioelen…

De zon verbleekt bij 't ochtendgloren en breekt de stilte in haar schoot - de kreet van 't kind dat is geboren De maan verwarmt het iele lijf.…

In bed zijn we garnalen met grote vissenogen die we in onschuld krabben met handen als kreeften. In slaap zwemmen we van zeeën naar oceanen we klimmen in rivieren lopen dood in bergmeren. In de nacht zijn we vloeibaar borrelen onze gassen vrijuit loopt er lava uit onze neuzen en slikken we slijm tot moes. De maan is het ventiel van…

Ik voel me goed in mijn vel, hoewel niet meer zo strak, vallen mijn kleren nog altijd in model. Een jeans kan ook nog wel een trendy bloes en een riem op de heup vind ik nog altijd leuk. Een mooie schoen aan mijn voet, staat me goed. Nieuwe bril op mijn neus een tikkeltje rood op de brug, dat is mijn keus. Ik voel me nog jong van geest…

Als het voor mijn lief was Had ik mezelf, nadat ik mij onthaard had, Ook nog onthemd Ik wil die reclamekus Op mijn oksel, gestolen Zijn mannen-Nivea Hul ik mij, stringent In een niemandalletje Hij vindt mij toch wel…

op de fiets was mijn lichaam verrekte uit elkaar de benen draaiden nog wel rond op de pedalen los van de rest mijn gedachten moesten er bij gesleept om te verklaren aannemelijk was ze waren losgehoest ze moeten erg woest geweest zijn om aan te horen zo kwam mijn hoofd toch indirect nog bij mijn voeten er kwam kramp in…

nu met elke gouden zon weer haar borsten komen onder mijn strelende hand ademtocht vol fijn zand alles bestrooiend met de liefde van nieuw leven haar zachte haar op trillende hellingen zichtbaar onder mijn ijle lichaam luid haar bonzend hart hoorbaar over mijn hijgende longen strelen haar vochtige tongen als de zon rood wordt strekt zij haar…

schenk de slapende uw ogen voor het uit de kassen vallen, voel de ouderdom of bij werkingen van een innoverend me dicijn aan de tand kleven. poets grondig treur niet om belasting van systemen. uit uw nalatenschap, uit adem van geschrap. het vormt uw zekeringenkast, preventief, vóór de implosie…

Vingerpuntig wijst zij naar omhoog waar zij dwarrelen in cirkels naar benee met de dood voor de boeg Laat me voor het roesten verkleuren van groen naar rood naar bruin naar grijs naar wit Klok eeuwig op half zeven zelfde tijd om op te staan en weer te gaan slapen dood of leven om het even Het zal wel nooit wennen de achteruitgang…

Het hele lijf iets opgelift men zoog haar buikje plat er zit een kuiltje in haar kin dat ze voorheen niet had.…