Alle inzendingen over eenzaamheid

nog altijd zoek ik naar de voetstappen die jij hier achterliet stuk voor stuk raap ik ze op stel ze veilig voor het geval tot ik daar ben aan de vloedlijn en je voor eeuwig nakijk…

Stil zit hij voor zich uit te staren, denkend aan toen zij nog samen waren, zo aan de tafel met op de hoek, zijn verzameling in een boek. Hij pakt met vermoeid gezicht, brieven - niet aan hem gericht - en gaat dan even later, de zegels weken boven ’t stomend water. Kinderen met een drukke baan, gezegend met een rijk bestaan. gekozen…

Zij schuiven hun stoelen onder de tafel. Hij staart naar zijn boterham met boter. Maar zijn ogen mijden zijn ouders. Hij weet zijn angst wordt alleen maar groter. Zij staan op in de morgen. Zij gaan slapen in de nacht. En zelfs niemand heeft in de gaten dat hij zo zelden lacht. Hij komt vroeg thuis van zijn bezigheden buitenshuis; en…

buiten aardedonker op de salontafel licht/warmte vanuit de kleurige walmende kaars doch die akelige stilte gevoel van bittere eenzaamheid het verdriet is er toch het piekeren hoe het verder moet gaan owee 't is nu of je je vroegere partner lachend op de drempel ziet staan plots een zacht geluid op de voordeurmat een…

En zal dit leven mij dan buitenwerpen, En zal ik, met mijn eigen nood alleen, Mij zelf verteren in de ijdle, scherpe Knel van mijn trots, de smaad van mijn geween, En heeft de lucht zich voor mijn ziel gesloten, En heeft de stad zich voor mij toegedaan, Draag ik de kneuzing van wie werd verstoten Uit de gemeenschap der vertrouwde pâen…

het wordt nooit meer meer dan dit vermaledijde leven op een veel te slappe koord. hoor je het hels verlangen van herfst en winter? zij zullen in hun spel het licht weer uit de dagen halen en als angst mij omarmen wil, doen zij stiekem vuistje vuistje. zij willen me eenzaam maken maar dat ben ik al en ha! daar heb ik ze tuk! ik zal…

In de trage twijfel van de dag die de nacht nog niet heeft losgelaten zwijgen vanzelfsprekendheden nog zijn nieuwe waardes onbepaald Zelfs gisteren is dichterbij dan de realiteit van heden deze dag wil maar niet starten wachtend op een teken van leven Daar lijkt zacht een stem te klinken tussen het tikken van de regen tegen het beslagen…

ken je ook dat ontglippen van wat je dacht vast te hebben of de idee je wereld dagelijks uit de krant te kunnen knippen, dat het blijkt niet meer te zijn dan een farce, iets dat was mijn handen lijken dan te trillen alles, ja alles wil als zand door mijn vingers slippen zo voelt ook soms de liefde dralend aan haast stuurloos…

Neen, nimmer kan in eenzaamheid Ik met mijzelf verkeren, Of vleugels hangen uitgespreid, Een klauw wil mij bezeren; Een sombre vogel volgt mij staag, Gekromde kling de snavel, Bloedrood de pluimen van zijn kraag, De mantel geel als zwavel. Hef ik het hoofd, om 't meeuwenvolk…

Het is een woord voor pijn die geen bestaansrecht heeft; je lijdt aan een afwezigheid, je snakt met hart en huid naar wat er eerst nog was. Wat afgesneden is dringt zich bedrieglijk op, je strekt je armen blind naar de verzaagde voet, een leegte, het verdwenen kind. Het is een naam voor wat zich voordoet in de zestien meter van de ziel:…

Het waren geen krijtstrepen of een rekensom voor verlangen er stonden geen woorden in het zand er was een zilte wandeltocht door eenzaamheid van het verlaten land en voor iedere dode een vlieger een kind dat huilde op het strand zonder moeder en strijkbout met een touwtje in zijn hand.…

Soms denk ik dat niemand me mag Dat niemand om me geeft Wat er ook gebeurt Maar gelukkig zijn er ook mensen die wel om me geven Dat zijn mijn echte vrienden Love you my friends!…

Waar de verslagenen achterblijven zich vertwijfeld afvragend wat als - misschien dan - had ik - hadden we - waarom - heeft weer iemand de finale keuze gemaakt zich in te laten halen door de dood Een geringe troost de keuze was voor rust maar het kost tijd en pijn daar vrede mee te krijgen Erger nog dan het vallen is het niet meer…

Reeds lang verzwijgt de klok het vertrouwde tikken zodat stilte zich kan laten horen dagen volgen nachten en weer om alleen het huis zelf ademt nog De deurbel galmt schel door de kamers een meisje met kinderpostzegels wacht -vergeefs- de deur wordt niet geopend Sporadisch gaat de telefoon maar altijd keert de stilte terug Tot op een…

Wijl het ochtendgrijs nog aan de daken kleeft hult hij zich in de wollen stilte van de nacht. 't Is vreedzamer toeven in de sterren. Die momenten voor ‘t getier en geraas herleeft, en de stad weer op z'n grondvesten beeft, Speurend naar de geheimen van het universum, zoekend naar dat illusoire equilibrium. Wat hij tracht te vergeten is…

Een kleurloze nocturne om m'n schouders rilt bevroren in de vochtige stilte van een nacht zonder ouders en een dag die verkilde. Obscuur palet van eenzaamheid een kwaal die niet went met de tijd.…

Enzaamheid jezelf afsluiten je voelt je anders dan de rest liever sluit je de wereld buiten... De wereld leert jou niet echt kennen maar andersom jij de wereld niet het is slechts de buitenkant die iedereen van elkaar ziet De eenzaamheid groeit en jij verschrompelt doordat jij je vrijwillig in je eigen ellende onderdompelt Dus: ontmoet…

Ik mis de mensen de mensen om mij heen Ik heb genoeg vrienden maar waarom voel ik mij dan zo alleen? Wat is het nou? De leegte in mijn hart? de diepte in mijn ziel ? Ik viel in een diep duister gat genoeg vrienden en dan toch alleen Ik voel me o zo eenzaam waar gaan mijn gedachten heen? Ik pieker en treur te veel en dan is daar dat rotgevoel…

Dolend land in tranerige mist, berustend onder vochtige dekens en zich nooit vergist. Een wachten met voortekens op een naakt valend bed, zo leeg gelegen, afgeschreven, slapers eruit gezet, alle vruchten weggegeven. Moet nu de kilte komen in koud grijze lucht, waarin onttroonde bomen met ijzige zucht hun bladeren ontnomen? Requiem…

slechts als de avond nog is verschoond en 't licht behendig schijnt op de zuivere wanen die mij als man het vrouwzijn laat bekoren, deelt mijn laken het silhouet met introspectieve lispelingen de stem draagt het motief van handelingen reikend naar de ziel lost mijn bedevaart schuldeloos zijn behoefte af, of het haar gelegen komt is de…

Als herfstbladeren in de wind neerdwarrelend nog de grond niet geraakt Wil niet dwarrelen vaste grond niet losgerukt niet afgesneden wil terug naar de Bron terug naar mijn wezen en maken de cyclus rond…

Onder de sterren In de regen Om het huis kom ik ze tegen Bij het ontbijt Erna, ervoor Het houdt nooit op Ze gaan maar door In de auto In de kroeg Ze stoppen niet Tis nooit genoeg En zelfs op straat In volle drukte Geen moment Dat het mij lukte Ze in te tomen Te verdringen Machteloos Ze te bedwingen Soms is het te Slaan ze op…

Hier is een mens iedereen en niemand. Het is hier een komen en een gaan. Hier regeert de dienstregeling. Alleen vluchtigheid kan hier bestaan. Tijdelijkheid. Onverstaanbare gesprekken verwaaien hier, mengen zich met een zakelijke omroepstem. Piepende wielen van een bagagekar, mengen zich met het gillen van een rem. Geroezemoes. Hier kan…

In de boomgaard van het oeverland waar de rivier stroomt naar de zee bij nacht als dromen zijn verdwenen pluk ik een appel voor de dorst en niemand onder het magere maanlicht kan mij iets vertellen over de dood van mijn moeder, mijn vader, mijn zoon.…

De schimmen van de straten Accentueren de duisternis van De nacht. Het fluisteren van de Stemmen versterkt het mysterie Van wat mogelijk komt en nimmer Wacht. Mijn nachtelijke dromen Zien op naar de hemel ogen, Fonkelend in de duisternis van De nacht. De schimmen van de straten Fluisteren onhoorbaar zacht. Een mechanische reeks van…

Eens sloop zachtjes de winter in mijn leven Met kille handen om mijn hart en kou die donkere wolken bracht Het wisselen van seizoenen Verloren in de tijd Langs mijn gezicht sijpelen natte tranen Misschien zal eens De zomer wederkeren Misschien zal ik eens Opnieuw gelukkig zijn…

Zij wachtte op stilte voor de storm Op engelen die schreeuwden Op bloed dat vloeide Op nagels in haar huid. Zij wachtte tot zij onzichtbaar werd Totdat haar spiegelbeeld uiteenviel Totdat haar jaren waren geteld. Zij kan niet meer zingen, dansen genieten van het leven kan niet zuchten, ademen, bijten, kauwen. Ze is alleen…

Ze is zo lang, deze stad dat in de laaghangende mist het lijkt alsof de huizen verdwijnen en alleen ik hier blijf wachten Zo lang is ze, deze stad dat ik mij in de druilende regen verlaten voel, en vertrokken ben maar bij mijn terugkeer nog steeds aan de bar zit en weet hoe mooi de stad was Maar nu is ze een lange stad met neergelaten…

De weg is lang Het oordeel van de mensen hard Als je kwetsbaar bent Een kluwen van herinneringen Doolhof zonder eind Geplaveid met angst en pijn Zoekend naar balans Wadend door drijfzand Zak ik langaam verder weg…

Toch blijven tranen stromen als de bron het hart gekwetst bloedend is opgedroogd De ruimte van hoop die er eens was gevuld door duisternis poel van verdriet Want bitter is de eenzaamheid De liefde die er was zal nooit meer zijn Ik raap de scherven geluk dat eens was kapotgemaakt…