Alle inzendingen over jaargetijden

De lucht is blauw, en groen het dal; Viooltjes bloeien overal En lelietjes van dalen; 't Is alles geur En fleur en kleur, En glans en gloed en stralen. Wees blijde nu, gij treurend hart! Al heeft de Lente lang gemard, Ze is dubbel schoon verschenen: Geef God, de Heer, Nu dank en eer; Uw Winter óok vlood henen!…

van alle manen die schijnen is maar één een heldere bron die wegneemt alle pijnen verlicht door milde zon wees gegroet, eerste groen verrezen uit uw moederschoot laat het licht schijnen doen zo zacht als wittebrood van alle dagen in het jaar uit honderden welgeteld zijn het eenendertig maar die springen in het veld het is een bekend…

De lentewind wiegt de seringen die bloeien in witte en purperen pracht en ’t jonge lover waar de merels graag zingen of kwetteren tegen een regennacht. De lente baart overal nieuw leven en iedere kale tak krijgt weer zijn blad wintermensen kom je met een blosje al tegen en de trouwste huismus gaat zelfs weer op pad. De Schepper verft met…

De ochtendzon was pas net boven de horizon, De lente maakte dat ik de warmte voelen kon. Ik keek naar de felle vuurbal ver hiervandaan, Er leek toch weinig tussen ons in te staan. Soms is wat je voelt ook wat je kunt zien, Daarom voelde ik de warmte die ik verdien.…

zon verrast met gouden stralen 't landschap wordt innig gekust 'k zou niet langer moeten dralen daarvan ben ik mij zeer bewust wanneer 't voorjaar zich doet gelden kunnen wij weer zonder jas over de Esch richting Delden en geeft somberheid geen pas 't is de drang van binnenuit die ik openlijk durf tonen 'n gevoel dat naar verluidt mij…

En dan val ik weer als een blok voor haar charmes voorbij sneeuwklok tussen helleborus en krokus stort ik mij in dit bedwelmend genot van kleuren verlies mezelf in een wervelend bloesemballet waarmee de toon is gezet van groene velden en blauwe hemels en uren die blijven duren alsof dit nooit meer over gaat...…

De dans van de lente is begonnen langzaam ontvouwt zich haar ontluikend kleed in een prachtig kleurenpalet dat zacht wiegt in de wind wat een weldaad is om te beleven als het aanschouwen van een pasgeboren kind…

Die drie zwanen drijvend op het meer zag ik niet weggaan en waren er weer, en de treurwilg met een scheef houten been, haar haar omlaag en weerkaatsend omhoog maakte een boog om de zwanen heen, door een kind getekend, maar ik moet om te beginnen het kind nog verzinnen. Dan is het waar maar lang, lang later. Dan is het najaar en klotst…

Vrouwe Natuur drukt de knieën tegen elkaar minzaam en kuis doch met de kin opwaarts, zelfverzekerd, klaar om op portret te worden gezet. Ze kent haar bruisende gestel; herfst is slechts menstruatie, een spoeling, de voorbereiding op een vruchtbaar stoeien. Immers, na de kille vleesrilling gaat ze gelijk weer met de benen wijd het hoofd…

Lente heeft de winter van zich afgeschud en richt zich op tot een betoverende fee die haar schoonheid weer laat zien in geuren en kleuren en ontluikend groen zo zorgt zij voor lichtheid schoonheid verwondering en ontroering in dit nieuwe seizoen…

De lente lacht de lente leeft de lente leidt de lente heeft iets levendigs iets lichts ik leef er op los en laat mijn lasten los de lente lokt de lente kust de lente geeft mij levenslust. Ga het ook beleven en laat de lente in je leven.…

Ik zag en hoorde een vroege hommel binnenshuis verdwaald Verdwaald..... in een vaas met bloemen Zijn dwaaltocht begonnen aan een open deur In haar vaart en capriolen door mij niet te stuiten Hier onwennig de weg -in kleuren- echt niet weten Waren het de kleuren? de geuren? van bloemen juist van de markt meegenomen? als…

In een zelfverzekerde rentree verschijnt de zon door het trapgat van de ochtend. Ze vertoont zich anders vandaag, met meer strijd in de geboorte, scherp van grootmoedige strooilust. Geen gestolen stiltes onder de hemelstolp, geen gefluisterde kamergeheimen, geen kromtaal van ritselende spreekkoren. Het oratorische zwijgen is opgebold…

er staat een wachtrij in mijn tuin van irissen tulpen en anemonen een voor een laten ze zich zien en dansen op de lentetonen de zon lacht en temperatuur stijgt het leven voelt opnieuw geboren al het grauwe is verdwenen voorjaar klinkt in onze oren ruik het groen voel zonnestralen duik een bos in en ervaar zie de kuikens en de lammeren…

Met mijn eigen dood voor ogen, leef ik iedere dag opnieuw, zoals mijn allerlaatste dag. Vandaag werd de lente weer geboren, zoals mijn allereerste dag. Gisteren is vannacht te jong gestorven. Ik hoop dat morgenochtend op me wacht. Vanmorgen heb ik mijn rugzak afgedaan. Vanmiddag heb ik me voorbereid, om vrijgemaakt op pad te gaan.…

van de vers ontloken sneeuwklokjes rol ik zomaar in de kro die ik kus met beide handen gooi ik wolken over naar degene die ze vangen wil tot dat er één uit elkaar ploft rond zwevend op kleine waterdruppels waarmee de aarde besprenkeld wordt die onuitputtelijk lijkt tovert zij wederom de lente tevoorschijn waar ik ieder jaar weer opnieuw…

De lente is in zicht de krokussen vertellen het met haar bloempjes hemelwaarts gericht in diep paars zacht lila wit en geel knus bij elkaar in het gras vormen ze een kleurrijk geheel ook het voorzichtig ontvouwen van de narcissen met hun kopjes op ranke steel wordt het weer genieten van dit wonderlijk lente tafereel…

De mist lost geleidelijk op. In het Zuiden valt soms regen. Elders valt in de middag een bui, en er is ook wat zon. Het wordt 11 tot 13 graden.…

Jaren gelee, hadden we een baaldag ingesteld door weet ik wie, dat is niet meer van nu, geen inhaalslag maar wanneer ik buiten zie: Wil ik subiet die baaldag weerom, want het weer, liegt er niet om het is kommer- en ook kwel dus geef op die baaldag- en doe 't snel want hier, word ik humeurig van.…

maart stel ons toch niet langer teleur met storm, stofhagel en regenvlagen beloof ons negen mooie zonnedagen dan houden mensen op met hun gezeur de natuur is zo desolaat, zonder kleur vermoeid van de sombere winterdagen maart stel ons toch niet langer teleur met storm, stofhagel en regenvlagen ons hart verlangt een beetje lentefleur van…

(...die echt bijna niemand kan beantwoorden...,...) ...want waarom zingen wij 'Vrede op aarde' terwijl de wereld immens brandt misverstanden alom veel meer dan aanwezig zijn het ene geloof onmenselijk het andere onthoofdt? Waarom ken ik juist als mens mijn verantwoordelijkheid mijn verantwoording echt onvoldoende terwijl wij…

De kou bijt nog, maar toch de vogels zingen al de morgen open, en bij het langzaam lopen heb ik de krokusjes gezien.…

het voorjaar wil nog maar niet komen hoe anders is dat in mijn dromen daar zitten vogels op een ei en draven koeien door de wei alsof ze juist de winter zijn ontkomen…

Twinkelende dauwdruppels in een opkomende morgenzon. Onbedorven. Een veelbelovende drukke ochtend, voor het allemaal begon Fris verworven. Een wisselvallige middag, hollen en stilstaan als het kan. Alles moet eruit. De schemer valt langzaam in, schaduwen verdwijnen, evenals de zon. De avondklok luidt De nacht neemt alles over, geluiden…

Een grijze regen-deken hangt over het land, maar volgens mij, hangt ie over het continent een grijze massa, zeer bepalend zegt mijn hand over hoe je nu in je gesteldheid bent! Een regen- deken, zo lek als een mand het blijft maar lekken, aan elke kant humeurig kijken we door 't raam naar buiten wat een ongezellige regenboel, hoor geen vogel…

Vandaag ben ik onvervuld, de lichte meisjes van het vroege uur en de zwarte wijnen van Cahors, ze dragen noch ze schragen. Met eeltloze handen zwoeg ik verder aan de kuil, mijn misantrope opus. Waar het schrijnt als zomerjeuk, hoor ik het lome ruisen van de populier. Laat me mijn ziel schurken, genadig tegen jouw robuuste rug en vertel…

Het klein hoefblad hield ik vroeger scherp in de gaten. Wanneer, waar, of het al. Ook de kale witte klaver en later de rode met de roestplekken. Wij schrokken nergens voor terug met onze manden en spaden. Weide stond in plaggen voor het keukenraam te sterven, te snakken naar water. Nu kweekt mijn zoon zijn geurend riet op het balkon.…

de winter blijft nog even dralen donkere dagen maken het triest en geen spoor van zonnestralen als de regen langs de ramen giet vogels zitten dichter bij het huis de merel trippelt op de binnenkoer hoort hij ook plots een dof geruis van de kater die stil zit op de loer het roodborstje is terug gekomen schuilt zich achter de buxusbollen…

Zin leeft in waanzin. Liefdeloosheid toont ons, wat ongeboren liefde is. Nog is het winter. Een merel zingt in het duister. Nog is het nacht. Ik waak en ik luister. Een verborgen lente wacht.…

Het park stroomt leeg nu weg van de oranje lantaarns schemer en maanlicht vergeefs de invallende duisternis te lijf gaan Voor het echt gaat duisteren laten eekhoorn en merel nog één keer staart en snavel zien, een afscheid als een toegift het groen van de parkwachter en de blauwige schijn van onze wankele begeerte is het laatste wat…