Alle inzendingen over emoties

Ik wil weer leven mezelf ruimte geven Eindelijk rust creëren gevoelens evalueren Ik wil goed denken even flink bijtanken Voelen wat ik nu wil af die gekleurde bril Ik wil gelukkig zijn geen stress geen pijn Geen onnodige tranen niet hopen in wanen Ik wil nu ontspannen alle onrust verbannen Energie niet meer verspillen aan hoe anderen…

Ik sta nu buiten Even lekker op het terras De wind gaat door mijn haar Ik denk aan vroeger, hoe het ooit was In zo'n korte tijd Kan er veel gebeuren Behalve ik, ik lijk vast te staan En ik laat mij niet door mijn emoties meesleuren Maar na al die jaren van stilte en zwijgen Wil ik schreeuwen zo hard als ik kan Geen woord komt uit mijn…

Ze had beelden fragmenten in haar hoofd foto’s in haar hand wonden die diep sneden pijnlijk op haar netvlies gebrand Afbeeldingen – zo vaak bekeken, bestreden gepuzzeld door reflecties aan de wand levend als spiegelbeelden gespijkerd aan onzekerheden de mooiste gelukkigste van het land? Aandachtig keek ze naar dat…

Mijn gedachten ploeteren maar voort in de modderpoel van wat eens mijn verstand was emoties hebben de controle overgenomen en fladderen vrolijk rond in het mulle zand dat zachtjes kraakt onder mijn gevoelens Waar komen zand en modder elkaar weer tegen?…

Een nevelig gebied bedwelmt mijn hoop, laat me verdwalen. Ik loop rondjes om mijn evenaar, draai wat doelloos om mijn as. Een horde spinsels dromt tezamen, vermenigvuldigt zich alras. 'K voel mijn bloed dat zich een weg baant. Maar de weg loopt krom, loopt dood. Ga ik deze kruising nemen? Of zie ik mezelf dan bloot? Ik loop verder langs de…

Daar zaten ze, gezellig zo op het oog een heel gelukkige familie aan een persoon merkte men niets ze praatte mee, ze lachte haar ogen verborgen achter haar bril miserabel voelde ze zich maar ze wilde beleefd en aardig blijven wat had ze het koud ondanks de warmte ze bedacht ach als er ooit niet de liefde tussen hem en haarzelf was…

Gedragen worden door het leven, door de wind en de wolken, de dagen en nachten, de vreugde en pijn; Gedragen worden door vrienden en vreemden, door liefde en zijn; Gedragen worden door water, door vuur en door licht; voor nu en later,…

De wind waait, draait en zoeft langs mijn hoofd, vult gaten laat muizenissen verdwijnen.…

Hij raakt haar huid tergend langzaam snijdt woorden met gekartelde tong langzaam loopt zij uit de adem van vandaag waar gras ooit groen was groeiden madeliefjes alleen maar om bloemenringen te vlechten haar uitval zet een kleurrijke pet op ogen doen inzicht dicht lokken dansen nooit meer…

Eenzaam is het waar ik woorden zoek en momenten de werkelijkheid vullen. Herinneringen vervagen of verlaten de schaduw van de gedachten waarmee ze hoopvol ontwaken. Ze zijn als de gezichten die alles beschrijven en me vragen wat ik lees. Hun slapeloze blikken zijn de boodschappen die ik verzamel als ik hun stemmen kan vinden en hun echo's…

Wie ben je als je alleen bent? Ben je dan nog steeds die stoere macho of die zelfverzekerde meid? Hoe ben je als niemand kijkt? Een moment kwetsbaar, een moment uit de tijd? Zou ik het mogen zien, misschien? Of maakt dat je onzeker? Is het niet wat het lijkt? Misschien zijn we van binnen eigenlijk allemaal wel hetzelfde Maar willen we dat wel…

Als niets meer te verklaren is Als pijn te groot is om te rationaliseren Als er dingen gebeuren die volkomen zinloos lijken Als je denkt het leven is geen doorkomen aan Dan is het tijd voor overgave Overgave aan het Universum Geloven dat er voor je gezorgd wordt Geloven dat je die onzichtbare steun krijgt Die er voor ieder van ons is Die steun…

Het waren mijn tranen die ik dronk na het proosten met mijn ziel Alleen jij mijn beste ik zal onvoorwaardelijk drinken Alleen jij mijn beste ik drinkt tot de laatste snik....…

Er stonden margrieten in het hoge gras rechtop 't viel op zo slank zo wit zo geel ze waren niet met veel je kon ze tellen op één hand zo fris en frêle twee jonge hengsten aan de overkant roerloos bijna keken toe je zocht mijn rechter hand ik zei geen schoner land…

Er sluimeren wanen in kussens grif strooien nachten met uren en als het gezicht verschijnt in lang geleden verloren licht vangt morgenrood vocht als bloed sijpelend langs grieven snijdt zij lijnen en tekent ouderdom in geslepen taal alleen de punt ligt dwars en stremt beelden als strepen op de snelweg zij ziet de vluchtstrook schudt…

geen etiquette in de gaten van stilte huilt het kind van morgen in gerafelde eenzaamheid de stukken uit de middag maar vanmiddag vielen snippers eierschaal omlaag gras kleurde tot kunst geboorte werd begrafenis de zon doofde in de asbak de thee met chloor smaakte naar bestoven tantes ik voelde me gevangen achter tralies…

Er is een diepe boosheid in me, rationeel denkend zou ik het los moeten laten maar naast boosheid vooral op mezelf is er ook verdriet, echt verdriet hoewel mijn verstand het uitschreeuwt niet toelaten zegt mijn hart wat anders hoe kon ik zo naïef zijn om maar zelfs te geloven dat je mijn vriendin was ik hoorde toch jouw roddelpraat…

Ik was een kiezel ooit een gladgeschaafde jongen glazig liggend tussen waterkorrels of min of meer gezellig in de stroming ik mondde uit ketste zonder vonken geen begin vandaag geen einde morgen steeds het slijpen het ronde zijn versmelten met de tijd tot ik kiezel uiteindelijk in niets verdwijn. © Rudi J.P. Lejaeghere…

Scheld mij niet uit omdat je denkt dat je stoer bent. Scheld mij niet uit omdat je denkt dat je lollig bent. Scheld mij niet uit omdat je denkt dat je boven mij staat. Want dat kan je vergeten. Scheld mij niet uit omdat ik er anders uit zie dan jij. En dan nog: wees er dan maar blij om Als je vindt dat er aan mij iets mankeert. Scheld mij…

Zoete linden snijden mij de adem af, vertellen verhalen van lang geleden toen kind-zijn nog vanzelfsprekend was en er verder geen vragen gesteld werden. Waar is de tijd van honing-zoete bloei die door de straten geurde? En er verder geen vragen gesteld werden…

op de rand van de stilte de laatste momenten ziel zingt in spraak van diep bedroefd de laatste zwarte kaarsen branden ze verorbert het laatste kostelijke vocht ze drinkt en soupeert het op vertrouwd in laatste uren van oorsprong het volle gewicht in het laatste glas tot het valt in scherven zo volmaakt was het nooit…

Niets krijgt me nu nog stuk 'k ga dansend door het leven en lach de zorge-lijken uit geen oordeel laat nog beven Ik dans de wereld door gedragen op de stralen van zonlicht in mijn hart voorbij de ziekten en de zorgen, na pijn en lijden, dood en smart glanst weer opnieuw de dag haar zoemend pad langs glanzend licht en bloemengeur naar morgen…

Donkere kleine ogen kijken me aan, en een glimlach bovendien, woorden zijn niet nodig, we kunnen elkaar zo wel verstaan. en hoe hulpeloos ik me voel, die glimlach zegt zoveel meer dan duizend woorden, met de liefde die ik deel. Donkere kleine ogen met daarboven krullend haar, raken mij zeer diep van binnen al zit ik hier en niet daar…

In de wereld waarin wij leven met vaak slechts oog voor 't eigen streven Dit moment van herbeleven: Na een tijd van zwijgzaamheid raakt in een gebaar van tederheid jouw hand, zo zacht en stil, plots na al die jaren opnieuw mijn schouder aan. Zoals een regen stopt de winter afscheid neemt en de ochtend weer naar buiten breekt zo komt…

Misverstanden allerhande, zon en schaduw wereldwijd; rozen uitgebloeid of geurend tot de nieuwe morgen komt. Kinderogen stralend-helder heel verwonderd als de vogels die hun wijsjes fluiten gaan en die niet zoals zovelen op hun strepen staan.…

de nacht spreidt haar oneindige vleugels uit traag smoort ze het leven van alledag de duisternis blaast het licht uit onze ogen wie durft de dag te verlaten? de slapelozen van de nacht gevangen in het geluid van de ademhaling belegerd door melancholische tobberijen en altijd de angst om de kust te verlaten…

Wachter in afwachting van vragen vragen over straks een straks in het verschiet of niet het voelt nu dat alles wat je bent afhangt van het moment wanneer de uitkomst het antwoord zal zijn van nooit meer in afwachting mogen zijn omdat het nu de tijd van straks gestopt heeft.…

Lees mij, sprak ik vragend En hij daalde af in mijn ogen, dwaalde tastend over mijn huid met zijn vurige tong proefde hij het zoet dronk het van mijn lippen en ademde het vuur van mijn hartstocht maar de gesluierde taal die verscholen op verborgen plekken in mijn hart en in mijn hoofd bereid was om het licht te zien verstond…

Hoe het ene woord spreekt met het andere zich verzet tegen de zwaarte van het schrijfpapier hoe de zin spreekt tot het punt of net erover in het niet gezegde zo willen mijn gedachten vloeien van mijn pen op het blad en terug in mijn ogen waar ik ze als mijn eigen jong liefkoos en verorber soms terug uitbraak. © Rudi J.P. Lejaeghere…

De nacht is een warme boodschap van momenten en schaduwen die voorbij gaan en mijn dromen laten ontwaken om kleuren te stelen waar ze de werkelijkheid achterlaten zoals ik haar teken en vergeten wil. De tijd geef ik momenten die beginnen met dezelfde boodschap en wensen die ik verzamel omdat ze de stilte niet verjagen.…