Alle inzendingen over emoties

het begon met een lach die onbekommerd van de springplank duikelde, op het plat van het water, en nog eens en nog eens en nog eens, tot de lach, zoveel harder en grijzer, binnen bleef. ik doe niet meer mee, schreef de lach, de tanden hebben het koud gekregen. het kwam nog tot een eind toen het water, plat en hard, al onder het maanlicht…

Niets spreekt de dood in mij het lijkt alsof een stilleven me bewondert om de ’onangst’ die me vergezelt in dit bestaan **** afkeer zetelt de schaker die momentloos zijn zet overdenkt en schoudert zij aan zij met de overwinning die hij voor ogen heeft telkens is zijn zet de voorloper die de hemel splijt en de aarde onbeschermd het…

In de schaduw van de Zimmertoren liet ik weer eens mijn gedachten gaan een overvol terras maar niemand kon dit horen laat staan dat iemand het kon verstaan De schoonheid van het rimpelloze water bruusk verstoord door een vissende reiger de sfeer gebroken door het gesnater van de eenden aan de steiger En toch zit ik stilletjes te genieten…

ik heb gister een roos ontvangen knalt er hier uit zo fel rood een veertig centimeter lange de knop een ganzenei zo groot van een chinese die liep te zonnen met bijpassend roze lint omwonden ik vroeg daar er letters op stonden of ze die met dansen had gewonnen ze lachte nee ik deed met koken mee wel lekker maar in de prijzen oh nee iedereen…

in het uur dat verloren lijkt te lopen tussen het einde van de nacht en het aanvangen van de dag ontwaakt in breekbaar licht de morgen het stille van de dageraad tooit zich met gouden randen en kleedt de dag weer aan met oranjerood satijn snaterend rimpelt het gladde water op de zondoordrenkte spiegel waar in eindeloze cirkels de nacht…

als machteloze gedachten luider roepen dan mijn lippen bewegen en mijn oor even niet aan het gevoel van de wind wil raken is de stilte nog het meest genegen mij te doen verwijlen in de overgave aan verloren tijd, opzoek naar onkreukbaar waken het is dan niet zo dat ik me verberg om weerstand te vermijden soms geraakt de ziel…

Drijvend in mijn bootje van papier heb ik geen gedachten... Morgen is nog zo ver weg…

Vingers die niets verliezen en aanraken wat ze geloven. In de schaduw en stilte die slaapt en dromen maakt vol met vingers die elkaar strelen en vinden omdat ze geen gedachten zoeken.…

Van minder een stoel getimmerd, men gaat zitten onder een verbazingwekkend roerloze zon terwijl de dorpskinderen de vrede bezingen op hun blinkende brommers, terwijl de hemel ondiep is als water onder een roeiboot, terwijl men woorden laat drijven en zinken hoort men zich roepen, bloed valt uit de bomen men herkent zich, staat op om te…

Even zoeken naar wat licht, naar woorden voor een klein gedicht, naar vreugde en een blij gezicht. Kijk, een vogel op een tak, het vinden van een onderdak, een glimlach die de sleur plots brak. Alles is weer even goed, en dat komt zomaar door die groet, wie zei: wie goed doet, goed ontmoet?…

sterren houden de nacht gevangen in een zilveren schijnen van maan en droom het zwarte wijkt voor het licht zichtbaar trillend dansend rond de spiegelende ginsteringen op het water stilte houdt de nacht in haar greep wanneer een uil zacht roept in stereo een antwoord echoot het duister uiteen, hoorbaar stil als het zachte klotsen van het…

Zomaar komt de zomer aan, onverwacht maar lang verhoopt; er zijn ijsjes in de straten, moeders met hun baby's ook. De verliefde kijken zonnig en vertellen honderd-uit, want de warmte doet hun harten nu ineens weer sneller slaan. Bloemen kleuren zelfs de ramen en de stemming zit erin; lach nu maar en durf te kijken met de ogen van een…

Men ziet mijn leven vaak in spiegelbeeld Hetzelfde maar toch anders Ik heb het vaak met jou gedeeld Maar dat was een vergissing Ik heb jou spel te lang gespeeld Dit wordt nu mijn beslissing Ik ben te lang weg geweest van mijn eigen ik Bang om niet te zijn wat jij in me zag Misschien ben ik wel niet goed snik En wacht ik op die ene…

Als alles tegen lijkt te zitten Als je denkt hoe komt dit nog goed Als je klimt en omlaag zakt Opstaat en weer tegen de grond gaat Als het lijkt of je beter op kunt geven Als de moed ver onder je schoenen zakt Dan is het moment aangebroken Om door te zetten Want alleen de doorzetter weet het tij te keren Gaat door tot alles weer mee zit…

ken je grenzen leer van fouten speel niet met het onbekende draag geen leugens spot niet met ziekten leef je niet uit op een negatieve manier ga de zon achterna en vergeef jezelf dan kom je verder dan je denkt…

Dans het ritme van groei Vier nieuw bloesem Raak het nieuw Lach zon Adem blauwe luchten Vraag de wind koel zuiver zuchten Droog verdriet Leef het nieuw.…

Steeds denk ik terug Aan jouw geleden leven Je schreeuwde naar mij Dat ik je nimmer moest vergeven Mij verwijtend Dat ik je niet kon laten gaan Ondanks de afwezigheid Van een toekomstig gelukkig bestaan Vrienden boos Maakten mij vele verwijten Dat ik voor illusies Voor jouw en mijn lijden koos Schat, ik weet dat diep in je hart Je…

De poort van de stad gesloten wapens op scherp kleuren vervagen in zwart en wit angst voor overgave regeert negeert de schoonheid van kwetsbaarheid zoals een vlinder die ontpopt maar het bloed, het bloed verliest zijn vuur nooit spreid je vleugels en vlieg, vlieg dwars door het verweer…

Nee, roepen zal ik je niet je zult nu toch niet komen mijn handen koud aan de rand van wat ooit ook jouw leven was wilden je alles geven wat ik nog te bieden had, maar je wilde slechts jezelf en die ander, waarvan je zei, dat ze niet bestond.…

Alles is verbondenheid: de dokter en zijn patiënten, de oorlog en de vrede, de hemelse muziek en de stilte, de haat en de liefde. Niets kan bestaan alleen op zichzelf; alles is verbondenheid. Laat dan het licht de nacht doorstralen, laat de kinderen en de grijsaards samen dansen op deze aarde; laat begin en einde, aarde en hemel elkaar…

Te groot zijn de indrukken van beelden als ik stilsta bij mijn bewogenheid groot is de schok te treurig zijn de wilgen waaraan ik hang mijn hoop op mededogen en begrip treurig is de onmacht te diep zijn sporen die de droom nalaat die naast de werkelijkheid bestaat diep is de afgrond te waar is een beloofd land voorgelogen door profeten…

Ik zou graag willen weten om nooit meer te vergeten Hoe het komt dat ik hier nu zit vol angst over het bezit van keuzes die ik nog mag maken waarmee ik mensen zal raken Is vrijheid wel een zegen Moet ik hier nou wel naar streven?…

Kleurrijk wapper jij in de wind baan voor baan lijkt te lachen het kleine kind danst onwetend op de vrede van vandaag en vraagt mam, waarom is die vlag afgezakt de moeder kijkt opzij naar haar enig kind en denkt aan haar vader, de man die nooit, maar dan ook nooit over de oorlog wilde praten, wat zou hij gezegd hebben tegen zijn kleinkind…

Kan niet meer vechten, Wil niet meer elke dag weer dat masker opzetten. Mijn hart huilt hartverscheurend Mijn lichaam is dood Waarom? Waarom? Ik ben er helemaal klaar mee Zoveel gegeven, maar er niks voor terug gekregen... Waarom werd het “nee” niet gehoord? Het woord “moeten” haat ik, “moeten” is dwang! Ben zo bang, ben het zat. Ik stop…

nooit was je er zo duidelijk als nu je niet meer bent nu de anders drukke telefoon zwijgt als het graf de thuiszorg niet meer belt de dokter evenmin je zeep niet meer opraakt of je speciale kaas geen baterijtjes voor je hoortoestel geen zakdoeken of ondergoed geen weekend meer bij jou of jij bij mij in huis ik mis je in de dingen die…

zilveren regen streelt kussenzacht mijn wangen vliegen wolkjes lief als oproep in hart gevoel stil gevouwen verleden…

Een vriendelijke, vrolijke melodie klimt door het open raam naar binnen en streelt mijn ziel die droevig is omdat zovele mensen lijden en niemand troosten kan. De noten van de muziek dwarrelen als rozenblaadjes van rozen die nu natuurlijk nog niet bloeien maar geuren doen vermoeden. Tussendoor een woord, een blik, even stilte en alles lijkt…

wanneer de klok op jong nog staat vier mannen aan een tafel harten omgedraaid gunstig of ongunstig over de tafel rijpen verhalen over vrouwen, uiteraard daarover klinkende glazen dubbele stemmen dubbel nu de klok wat ouder slaat één man nipt zijn borrel lege stoelen vertellen harten nog en hij spoelt stemmen weg…

Waar ooit arbeiders streden zij aan zij voor rechten van de hardwerkende mens wordt nu alles wat zij ooit bereikten met de voeten getreden Elk behaalde resultaat elke overwinning elke sociale voorziening alles wordt neergesabeld zelfs de eerste mei wordt niet meer gevierd de maatschappij kotst de arbeider uit hun werkplek wordt verkwanseld…

Waar angst en vrees Als wurgend koord Haar bijna de keel afsnijdt Kleurt heldhaftigheid En moed het bloed Dat door haar aderen stroomt Ze richt zich op En kijkt fier Het naderende onheil In den ogen Sterker ben ik Zegt ze met de toon Van liefde en dapperheid In haar stem De toorn is woest Maar zal bedaren Omdat de liefde Immer…