Alle inzendingen over wereld

Ongeacht wat men zegt of wat men mij voorlegt zelf nog misschien vertaalt of zo nodig dikwijls herhaalt, het houdt mijn niet tegen de rugzak zal zwaar wegen het lijkt voor mij misschien een zegen ik drijf door mijn eigen zin, het is mijn leven niet horen wat men vertelt of hoe vaak men mij waarschuwend belt mijn eigen idee, krijgt voorrang…

Tot tweeduizendnegentien had ze nog voor geen meter te klagen: hoe vredig verliepen d'r dagen! Een hemel op aarde was dat. Voor haar was dat lang zo gebleven. Ze voelde geen oorlogsverdriet en angst voor terreur had ze niet, maar plots kwam de ramp ven d'r leven. Ineens bleek d'r wereld een bende. Ze kwam in een crisis terecht. Geen plek…

’s Nachts fluit ik mijn liedje Ik kijk door het raam en volg de wind De wind die mijn liedje wegdraagt Mijn liedje over al het verdriet ’s Nachts fluit ik mijn liedje Ik sta bij het meer en kniel Ik kijk naar de rimpels in het water Naar de zorgen die worden weggespoeld. ’s Nachts fluit ik mijn liedje Ik luister naar de melodie En soms…

Hier in mijn hartboezem ruil ik jouw diepste adem voor de zee, die rode gloed van mijn naakte onderlichaam mijn lijf siddert doorzichtig door de gaten van het ochtendgordijn deze dag, al vroeg onder regen gedompeld is jouw lijf als een rots, bebost maar onbegrepen, laat ik je gaan ik was slechts tegenwind en geef je mijn nachtvracht voor…

En hij die de maan schilderde tussen wolken, dun vervangen uit stilte van dromen, bijna zonder lippen zoenen zoekend naast nachtgordijnen en lotgenoten vanuit een zolder over de slapende stad konden we slechts rijmen in onze bijzondere gedachten door openhartig iets te zeggen over een stil bodemloos smachten onze lichamen ritmisch bewogen…

voor meer tijd aan de wal worden lege uren nuttig besteed zodra je de kustlijn nadert staar je niet blind in verzonken reliëfs heb lief en zie op rust van verademing op de canapé ongestoord binnen wend je de ogen op het ogenblik van windluwte kijk je naar buiten, naar ginds waar een diepere serene sfeer is nabij het water, dat ik zo…

De avond verzwijgt het dansen verlangend naar troost en zotte echo van jouw lach daar in het land van de brief waaruit je iedere avond voorleest schilder je maanlicht en nachtgeboomte onder het plafond van het hemelbalkon hark je de onrust als slappe gladiolen tot over de rand van een afgrond, zo schoon en je betaalt soms tol aan geestverwanten…

Hoe dikwijls dans jij rond kwetsbare schoonheid van innemende natuur in stromend taalgebied vraag je mijn woorden ter overweging slechts aangetast door vermoeden en tijd door wind bewogen tussen weifelende planeten het zonlicht reeds vergeten naar het droomverlies van waarheid.…

onmiskenbare adem uit stille naam gefluister achter een sluier van wolken bewegen niet alleen maar klanken nee, een boventoonzang begroet binnen de gekuste dageraad laat regen tranen wegwassen de wind houdt je uitademend wakker ramen verdampen rond nachten ten aanzien van woordgefluister wat zich ook al voordoet van hoog naar laag…

Gandhi gaf zijn leren sandalen aan een soldaat om op te lopen zijn bril aan een Indisch officier door voor hergebruik als vizier Je zou denken niet te betalen toch worden ze met zijn bord kom en zakklok nu in New York weerloos van waarde geveild Er viel ooit een visioen mee open al is nog niet op DNA gepeild Zie: www.nos.nl/nosjournaal…

Emoties Versterken de herinnering Verbanden aangebracht In het brein van scheiding Naar intuïtie Of het aangeleerde gedrag Tijd om bij te sturen In het systeem van het gezag Analyse van informatie Verbinding verliezen Scenario's bedacht In emoties die wij verkiezen... © MaWaStyle…

Een loomheid als een donzen deken omarmt me zacht en duwt me in de grond het wolkendek loert roerloos op een prooi kraaien en mussen gaan van schrik achteruitvliegen soms gonst een zwerm gedachteloze kevers de namiddagdruk voorbij 'k lik dorstig aan een boom, geen mens verlaat zijn blok het asfalt is een taaie brij lantarens rimpelen en…

ze zijn er klaar voor the home of the free the land of hope and glory waar dromen wonen in de harten van zij die nog vooruit durven na jaren van opgelegd juk vermanende vingertjes in de lucht die stofje per stofje ongezond de wereldburger zieker maakt mensen op elkaar doet schieten vanwege te grootschalig voorbeeld nu, eindelijk het woord…

Zonder grenzen is de stad waar ik vertoeven wil Het zicht is dun en ijl Mijn ogen staren stil Klanken strelen zacht mijn oor Storm ontaard in frisse bries Geen oorlog geen geweld Dit is de stad die ik verkies Ziltig smaakt de waterbron Rivier door dam, gespleten Vruchtbaar, oevers overspoeld O, Stad hoe zult gij heten! Onschuld,vrede…

Men zaait en oogst de psalmen als een waterval, zalmen springen eendrachtig naar een voltooid verleden, de ruimte herbergt de eenoog , eenling in z'n soort, spiegelt zich niet met achterdocht, erodeert niet in getal, houdt het oog gericht op de ingelegde treden waarin zool en ziel, in oordeel wordt beleden , de ware uitkomst zich…

We zijn weer eentje verder en het hoopje is vergroot misschien niet wijzer maar een beetje ouder en de wereld troost je draait nog altijd voort…

Wat wordt er op de wereld toch geleden. Ellende blijft voor velen niet bespaard. Wat is het aardse leven dan nog waard? Bestaat er niet zoiets als wereldvrede? Ik tracht een positief gedicht te schrijven en peins me daarom uitentreuren, maar de toestand op de aarde maakt het zwaar. 't Is moeilijk om een optimist te blijven... Al is er vorig…

dans de poetische cyclus de muur gedichten hun gezichten verdwenen hun stem blijft door spelen de kosmische strijd een vuurtoren in deze tijd leiden sleutelstad rode letters van Eugenio Montale de straten en verhalen hoge bomen vangen veel wind het tegengif van de dood begint mythische jagers positief blijven ademhalen vuurspuwers van…

vurige vingers glijden van de rand van de wereld gloeiend is de zon er bij lichtend op in onmacht en verdwijnt als een dief…

vurige vingers lekken aan de rand van de wereld de nacht doet een stap terug…

De wereld tolt om me heen. Ik ren me rot en hou mezelf amper op de been. De wind in al zijn kracht sterkt aan Ik krijg een angstig gevoel dat alles eraan kan gaan. Ik blijf bij mijn positieven en denk aan mijn grootste liefde. Dan ren ik nog harder dan ik kan en zie dat dit de enige mogelijkheid is om te overleven. Al is het maar voor…

Je hebt het leven Je bent een druppel een druppel in een grote rivier je gaat mee in de stroom soms gaat het leven wat langzamer dan weer wat sneller dan gebeurt er iets wat je leven totaal verandert zoals een steen in de rivier die de route van jouw druppel een onverwachte wending geeft maar uiteindelijk komt iedereen terecht op dezelfde…

Geen denken aan tijdens vlagen van moedig zijn naar de ontsluimerende toekomst bedeesd stil te staan bij het ontastbare.. dat bijna overal en nergens voor mij voor het grijpen ligt, waar ook? niet tijdens de minzame momenten die ik won aan het voorbij glijden van de schampere wolken, waar ook heen ook niet toen ik explodeerde in duizendmaal…

Ik sta in een spagaat, blik ik achter mij, of naar voren, het maakt niet uit hoe ik kijk een jaar in vol tumult voorbij, de rijken blijven rijk, de rest slechts uitverkoren, om zich te laten horen. Of ontkomen we aan de averij,door in een dwingend gebaar, de klokken in muiterij de stilte te verstoren, of gaat de tijd in vlijt verloren,…

Door grootse vreugdevuren te ontsteken willen de meesten het duizendtal doorbreken opdat het goed in de memorie wordt geëtst, maar voor hotel `De Oude Schouw' niets van dat al; daar heerst eerder de ingetogenheid van kerst. Jij bent Maria in een zwarte jas. Het kind staat sterretjes te branden en neemt slissend door tekort aan tanden de…

ooit scheen overdag altijd heldere zon 's nachts natuurlijke maan toen al in schijngestalten bij gefonkel der sterren tot de wolkendekker met druppels en condens er slordig tussen kwam zodat we nu weer verwachten vraag me niet waarom hij ons in de boot nam deze onbekende verwekker in een en dezelfde adem van wind ijs storm orkaan sneeuw…

Hoe zou het zijn Als bomen konden lopen En overal konden gaan? Hoe zou het zijn wanneer De wolken konden vallen En de zon een dag zou overslaan ? Hoe zou dat zijn? Hoe zou het zijn als in de herfst Mensen hun armen verliezen En dat ze in de lente weer gaan groeien? Hoe zou het zijn als Onkruid niet bestond En er altijd bloemen zouden…

Ik waande me een diepzeeduiker, bevond me op een schoon koraal bevolkt door zilveren vissen, gezet in duizend kleuren, zetting van zovele rassen, die harmonisch samenscholen tussen anemonen in de deining van hun leven te spreken in een gelijke taal. Dieper duikend zocht ik naar het parelmoer van dit heimelijk bestaan, gedolven in…

Ongelofelijk stil Onvoorspelbaar rust heilig in vorm beweeglijk in vrede…

wereld waar gaan we heen naar een kansloos bestaan dat schuilend om het hoekje staart terwijl jij wereld zo mooi kon zijn…