Netgedichten

netgedicht (nr. 23.467):

Diepzee

Ik waande me een diepzeeduiker,
bevond me op een schoon koraal
bevolkt door zilveren vissen, gezet
in duizend kleuren, zetting van
zovele rassen, die harmonisch
samenscholen tussen anemonen
in de deining van hun leven
te spreken in een gelijke taal.

Dieper duikend zocht ik
naar het parelmoer van dit
heimelijk bestaan, gedolven
in de golven van de oceaan,
ontwaarde een betoverend licht,
welke mij - in extase - dronken
voerde en sloegen de oesters dicht,
en mij de adem en het zicht op
de gepolijste parels ontnam,
door de schaarse zuurstof
ik ontwaken moest, een
tegenstand me liet stranden
in een of ander bed, in de
illusie van een droom, om
die maar te laten bezinken.