Alle inzendingen over liefde

het glas was gebroken van iedere vorm die ik had gegoten gepolijst en geslepen nu bruutweg gekloofd de volmaakte facetten vergeten het teer filigraan in bewerking en setting mocht niet langer bestaan mijn glas brak in unieke kleuren het licht maar is door barbaren ten onder gegaan…

de wind speelt met de blonde krullen van het meisje in de fietsenstalling haar ogen diepgroen als zij mij een knipoog geeft of onhandig tegen het zonlicht in kijkt, ze glimlacht wel naar me ik wil vragen of ik haar haren aanraken mag, haar gouden lokken draaien met haar gedachten mee ze is een denker ze loopt langs me zegt 'hoi…

een ondergesneeuwde berg geeft jou geen warmte kille glitters verspreiden rond hem alleen door putten dijken en dalen gaat de slee spoor mijn geheim in waar ongeschreven brieven door de sneeuwbanken naar jou toe stromen zal jij in de labyrint van jouw gedachten een woordenboek zoeken om mijn brieven te vertalen? kan jij dan begrijpen…

Leegte vult mijn hoofd, des te leger, des te voller, hetgeen mijn gevoelens verdoofd. Ze loopt langs mijn zijde, elegant, maar direct ten strijde. Bij wie zou zij horen? Die leegte, die mijn rust doet verstoren. Mijn gedachte aan haar, zij die langs me loopt. Vult mijn leegte beetje bij beetje, de plaatjes die mijn hersenen ophoopt. Hoe…

Een ladder staat er in mijn ziel en die leidt juist naar mijn hart Voor wie in diepe treurnis viel is deze ladder een nieuwe start Een ladder uit de put van pijn is mijn hand die gereikt wordt Als ‘t ene straaltje zonneschijn dat de smart een beetje bekort Een ladder voor de pijnvallei van smart uit hersenschimmen Die ladder is die hand…

Als ik dat kon zou ik je geven was alles genezen Als ik dat kon voelde je even nog meer dan liefde voor Jou…

Het zou heerlijk zijn nu al je stem te horen roepen: ik kom.…

zij zong in donkerrood het stromend bloed van warm verlangen de hoogste tonen bleven ijl dichtbij de blauwe hemel hangen keerden roze terug weer opgeladen in hun hoge vlucht wij zijn decor gebleven maar deelden in haar liefde voor het leven…

Ik weet niet of er zinnen bestaan die de geur van je huid kunnen vangen, de bewegelijke spirit in je ogen, een bron die wordt verwend als de prille knoppen botten, het fluisterstille gebaar van mijn vingertoppen in je rulle haar, de koelte in de schaduw van je oogleden, die altijd te beminnen. Als ik daar een klank voor vond…

Ik voel me zo rijk als jij zomaar ineens lacht naar mij je oma.…

het klinken verbrak de gespannen stilte in kristal zong verbondenheid sprankelende tonen de lach van de ziel weerkaatste in ogen transparant beklonk liefde het eerste gezicht…

Ik drink na zoveel ellende op amoureus gebied weer veel teveel wijn, bier en sterke dranken, ken maar nauwelijks een juiste methode om het leed te dempen. Denk dat ik qua liefde en erotiek voor het brute ongeluk geboren ben. Ik heb slechts sporadisch hele hoge pieken en die onthoofden mij zo genadeloos, dat ik er sprakeloos van blijf.…

de zachtheid in haar stem raakt hem aandachtig luisterend naar de tongval woordenstroom die hem beroert blijkt het slot van zijn hart roestiger dan dat het was nu het sneller klopt omhelst door de klanken versmelten zij…

Mijn tekeningen en haiku zijn voor mieke en ieder ander. Het is niet het beeld maar de verbeelde ander die ik wil strelen. Mijn hartekreet wil jou tot in je hart raken met mijn tederheid. Het zou heerlijk zijn nu al je stem te horen roepen: ik kom.…

Waar ga jij naar toe? Ik loop over het water op zoek naar jou. Wie ben jij ? Sluit je ogen , voel me. Wat kan je mij geven? Iets wat ik haar niet gaf, ik geef je mezelf.…

waar stilte haar vleugels uitslaat daalt rust en ontspanning langzaam neer gaan oog en gebaar in een woordloos gesprek waarbij beelden slechts herinnering blijven…

wanneer schemering begint bij het geluid van vallend sneeuw zijn onze armen als molenwieken die smeltwater laten stromen ondergedompeld en ontboezemend wakkerend in tijdloze liefde tussen donker en licht de oude tijd voorbij zal ik je zoeken al zou het anders kunnen ik zou niet weten hoe ontembaar vuur ten tijde van onze schrijfdans kent…

ze schatert en orakelt terug uit delphi’s put in schuine woorden die op borrelen uit aardes onderbuik die de scherpte van de huig hebben gevoeld met gespleten tong de kromme waarheid heeft gevloerd jouw vragen waren echt zij schatert en orakelt het klatergoud moet weg…

Weggelopen voor de zonden der wanhoop, zoek ik mijn grillen elders. Nimmer zal ik jou omhelzen en ik maal er niet om. Waren er van jou maar twee.…

Haar handen met een ziltige glans, dansend over de rugzijde als een sensuele dans. Immer ongeoorloofd en onzeker, als de regen op mijn dakzijde, als warm water in een gekoelde beker. Nog even en ze straalt het uit, het volledige, het totale, de liefde en het begeren tot de laatste stuit. Het raken van de getuite lippen, de lijnen, de stippen…

In jaargetij zo mooi waarin de Bij, klein in omvang, zoekend, van opwinding al blij. Hij jengelt met de vleugels door de blauwe lucht, op bloemenjacht, bijna het einde van zijn vlucht. Utopisch en mytisch is de bloem die hij vind, van nature prachtig, één die iedereen bemint. Altijd troostende schoonheid die haar siert, naast magie die de Bij…

Totaal onverwachts kwam je in mijn leven. Ik het vertrouwen een beetje kwijt, overrompelde jij me met je stem, je prachtige donkere ogen, die mij zoveel gevoel doen geven. Je leert me om anders te kijken naar mijzelf. Je laat me weer geloven. Langzaam begin ik weer te leven, mijn allerliefste schat. Jouw laat ik toe, om voor mij te zorgen…

ze schittert mooier sinds houden het nu nog geheim wij samen nieuw gevoel is ontloken groeit er binnenin volledige erkenning verstrengeld onze liefde genieten we op grote hoogte van de wolken het wachten is opdat zij prachtige rondingen zal gaan vertonen…

Genezer ben jij van alle stervelingen simpel door te zijn. Van mij en ieder die was, die is, die zal zijn, ben jij de redder. Woorden en beelden van jou vertellen ieder van eeuwig geluk. Over het bospad kan ieder tot jou komen en zo tot zichzelf. Voor een persoonlijk praatje en kopje koffie met jou.…

je warme adem smelt de winter in mijn hart ontdooit het harde ijs van lang bevroren pegels je lach strijkt langs mijn huid met lentekracht nog dreigen grijze buien met regen sneeuw en kou maar in je ogen spiegelt al het voorjaarsgroen en blauw…

Ik droeg jou in mijn armen terwijl de krekels luid zongen. Omgeven door de geurende witte acacia dansten wij onze laatste merengue.…

ZOMERJURKJE ze zucht zich in haar zomerjurkje ik doe net alsof ik slaap een straaltje zon vangt ze in haar oog en ik doe net alsof ik gaap te snel en duizelig draai ik me weer om mijn God ik hou zoveel van haar maar wist niet….. dat ik dat kon ik laat een traan want ik mis je weer je bent zo’n mooie vrouw de onzekerheid doet zeer toen…

Weet ge nog van de zwembroekstoffenonderbroek. En weet ge nog hoe sneeuw de warmte verdreef en hoe ge uw hand dan tegen het raam plakte. Het is onmogelijk tegelijkertijd exacte plaats en snelheid te bepalen, aldus Eisenberg. En voor lijmvlekken bestaat er aceton. Maar weet ge nog de snelheid van mijn trillende deeltjes (zoiets noemen ze…

Ik zou je graag dit geven, dit wat ik niet kan, Door schemerluchten omgeven Als de zuurgraad van mijn behang, Door de tochtigheid van dwazen En de vochtigheid van glazen, Meestal na die drang Ik zou graag met je delen, dat wat ik niet kan De waarheid in vele facetten Als de zoete muren van mijn gevang, Samen verblijven in een gouden kooi…

wij werelden als vreemden voor elkaar zonder heelal de melkweg bloedt langzaam dood in het rode dwergendal geen vluchtigheden in het balanceren op de rand van het zwarte gat wij imploderen slechts elan vitale dat ooit de oerknal aan ons gaf…