Alle inzendingen over knop

het begin van de rivier liet zien alsof er nooit een einde zou komen aan deze eenvoud van vrede één kamer met daarin het midden van het leven, woorden op planken en de warme opbrengst van rode wijnranken met geen andere namen dan de oorsprong van minnaars die met volle stem omlijste spiegels veroveren één ruimte waarin ik eindjes knoop…

Met knoop in de maag open ik de deur naar de kamer met bekende ziekenhuisgeur Onder het frisse witte laken lig jij heel vredig in ‘t zonlicht op je zij Rustige adem, blosjes in je gezicht omdat zojuist iets je hevige pijn heeft verlicht Voorzichtig streel ik je broze grijze haren, en hoop dat je mijn bijzijn toch iets kunt ontwaren Ik kus…

klompen de kluiten schuren de vloeren tegels waar ik er in godsnaam weer mee blijf wederom waart het futiele in de sacrale momenten want buiten heeft onherbergzame voeten lente is als warme soep voor 't gebeente vandaag ligt altijd op affuit van morgen liever ligt het op zijn luimen tot het afruimen en met de afgelikte duimpjes omhoog knoop…

Achter een ivoren lach galmt zijn wereld staccato in wegstervende woorden Vraag en antwoord vlechten zijn gedachten ineen tot een gordiaanse knoop Hier, in dit leven knarst de tand des tijds het gruis in open wonden Ongemerkt slibt het zout in jonge ogen tot geen traan de pijn nog schreien kan Hij stelt het licht geen vragen meer…

een schilderij dankbaarheid is de weg omhoog dat is nu mijn keuze een thuishaven om te danken het leven te leven heel bewust eerst was mijn geweten gesust nu sta ik weer open voor iedereen ik weet, dat ik dit serieus meen eigenlijk was mijn coma een leerprocedure een onderbewuste leerschool doorlopen ik kan weer gedachten aan elkaar knopen…

maar ik kon de naam niet onderscheiden Even stond er Maude, Charlotte op zijn Frans uitgesproken, donkerbuine ogen in woede haast zwart konden zijn Wie verloor het gevecht om dekens en lakens verdween in het wit van een laken grote pagina met onleesbare letters In de korrelstructuur van een muur verschenen een paar ogen als rode knopen…

te letten Het eindrijm zit vaak heel niet mee: wat simpel twee aan twee Terwijl het toch veel mooier is ‘t omarmend neer te zetten Dan heb je nog het metrum, volgens welk sonnetten lopen: Het beste is toch om de pen in ~jambe-inkt~ te dopen Dan krijg je echt sonnet-muziek met fraaie dynamiek En het voorkomt gehakkel wegens lussen dan wel knopen…

Dus knop om, gevoel uit, laat geen traan toe denkend aan wat komen gaat. Het huis weer verwoest maar de schade valt mee. Botten gebroken, tanden kapot, maar mamma kan nog lopen dus we wachten gedwee tot hij in slaap valt in het midden van de nacht. Dit is het moment. Dit is de kans. Niemand blijft, treuzelt of wacht.…

valt er nog een knoop aan te naaien of een mouw aan te passen? Hoe staat de vlag? hoe was je dag? zitten we op het goede spoor? kan het er nog mee door? Hoe is het weer bij jullie? nog vuiltjes aan de lucht? houden we het droog?…

rondom herinneringen o goud gele gloed o vurige troost, o blijde hoop voor het verdrietig gemoed laten we in voor en tegenspoed elkaar de hand reiken noch afwijken naar links of rechts in het sneeuwlandschap vol met krakende voetstappen sterk en onverzettelijk als een eik in de morgenzon: en jij daar mooie bedauwde bloem in de knop…

Het rood van de bloemvorm nog door vijf groene bladeren in een knop omsloten. Omhoog richt zich zijn levensader; een stengel voorzien van vele doornen, die zich onbuigzaam naar het nieuwe leven richt. Onverschillig voor wat er om die schoonheid aan bloed zal moeten worden vergoten. Ergens op de wereld bevindt zich een roos.…

Heer, het is alsof U mij niet hoort en alsof niets aan mij naar U bekoort alsof wie ik ben U alleen verstoort Maar ik roep naar U, ontsluit de poort, wat ik heb en ben, is in de knop gesmoord waar bent U?…

Smoezelige vingers graaiden in zakken tussen stof en knopen en moeren. Ze vonden er gekreukte biljetten. Hun schreeuw: “Ik zet een halve oogst in.” Hun grimmige blikken wanneer de hanen elkaar verwonden met aangebonden dolken. Koperen veren dwarrelen neer maar het duel kent geen winnaar.…

jaarlijks moet hij onder het snoeimes wilde scheuten wat bijgeknipt hij houdt bloesem in de knop lover weert zon die dramt een pronkziek maar blakend kind een spits blad als een schroef laat de kiem tollen in wind zijn vlees is wit gebroken in bruin als een oud gebit schimmel heeft zijn ringen gewist uit de holle stam groeit een…

Ik ben de passie, en de zachtheid, de felheid en bedachtheid, de knop en ook de rozigheid.., heel eenzaam soms. Mijn wilde doornstekjes, de geheimste zachte plekjes.. ...bedek ik veilig met mij scherpe rozendoorn, mijn rozenhart. Ik ben de wilde rozendoornstruik ..heel diep van aard..…

Stel dat ik via de mobiele telefoon te kennen geef dat ik smoorverliefd op haar ben, terwijl het hete arrestatieteam op het punt staat om mij af te maken, draaien jullie dan de knop om in mijn voordeel? Gesteld dat liefde in alle staten is? Stel?…

verliefdheid die onbeantwoord blijft Of een muur waar je achter leeft, waar je veilig achter bent verscholen Die je moet afbreken omdat je zo het mooiste van het leven mist Het loslaten van onze kinderen Onze kinderen worden steeds groter Onze kinderen hebben ons steeds minder nodig Het los laten kan zo lastig wezen maar soms moeten we knopen…

Het blaadje rolt zich uit de knop, Het veld wordt groen, het zaad schiet op, De nachtvorst zal 't niet plagen; Wij krijgen warme dagen. Wij hebben lang genoeg gezucht, Als werden wij vergeten; Daar komt op eens de zachte lucht....…

Mijn jeugd zei vaak haar verzen over, Schreef ze op, maar deed haar schrift te niet; Teloor gaan deed zij knop en lover En bloesem uit de tuin van 't onbesnoeide lied. Tien jaren lang dacht ze aan geen kansen Op meegevoel, des dichters krans!...…

waanbeelden en bezuiniging taferelen cyaankali pillen uitdelen aan argeloze ouderen die niets meer te bieden hebben behalve hun organen ik wilde stil zijn na zoveel jaren van bespotting het blauwe kind dat zingt in de wind zegt: ik kan het niet, ik kan niet stil zijn ik vecht voor het leven: het leven is een mooie bloem een roos in de knop…

Ik noemde de natuur verbintenis Het heeft zo zijn eigen wetten En rode draden Het kent geen vertakkingen nog Welke rode draden hebben mensen Ik volg de draad achterna Als ik in de knoop uitkom Ontdek zijn oorspronkelijke oorsprong Deze aarde balanceert op een koortje Gelukkig heeft het zijn draai gevonden Tenminste alles om ons heen is…

Toen ze nog een lief tienermeisje was van zo rond vijftien a zestien jaar oud Leek ze het minst schone van de klas van die bloem was de knop van goud Op zekere dag ontmoette ze een man haar man dat wist ze eventjes nog niet Hij vond haar aantrekkelijk o, dat kan voor haar was er al wat veel geschied Getuige was ‘t spiegeltje aan de wand…

Haar vacht knettert De slome blik priemt Nu de vouwen van haar bloes anders vallen Dan volgt een slordig gevecht met knopen en haakjes Of een gesp die weigert. Mag ik gluren achter de gevel In jouw kamer vol rare vlakken van schaduw Voor je een weduwe wordt Die me in haar vet rag wikkelt?…

Ik knoop tijd aan elkaar. Hoe het komt? De grens, klemvast, was een ver geheim. Het was nacht, de maan was rood. De hoge heuvel sleepte stenen aan waar 't licht afdroop als afscheidstranen. Het gevaar verbond de wond. We liepen.…

diep snuivend door het bos lopen lentegeuren keuren lentekleuren geuren voorzichtig de knopen van je jas losmaken kijken hoe het gras groeit samen luisteren naar het kleine meisje dat gevoelig is voor ontluikend groen zomersproeten tellen op een verbrand gezicht zus bedelven onder de zonnebrand pa ingraven terwijl hij slaapt twintig…

je staat er voor open je denkt er niet aan je kunt het niet beramen je bent niet in tel of juist wel tel eens je knopen 's nachts in de kalverstraat een jongedame die danste lachte bewoog naar me woof door sidder bevangen gelost mijn puike relatie dagelijkse belangen ogen werden vochtig schijnbaar omhoog getild lustig hartstochtig…

pompoenen vruchten zacht aan steeltjes om te zoenen ziet haar mango's teer omzichtig wegen die de stagiaire op schaal los vasthoudt om te verstillen ze mogen niet bewegen daar zij anders de uitkomst niet vertrouwt hij denkt dit moet zakelijk juist in banen zegt ik drapeer je voor de kiek en je gezond lustig met pruim komkommer roosje-in-de-knop…

tabernakeltje van filigraan een open schatkist voor het eiland brak een toegang die door niemand werd bewaakt een baken voor wie aankwam in de nacht daar waar de wand een eigen lichtbron had daar werd de rots geraakt het eiland brak onvast als ijs dat breekt rondom het wak de zigzaglijn onzichtbaar voor de breuk maar zeker als de lijnen waar een knop…

en terwijl mijn hart verstijft open ik langzaam de knopen van mijn jas, mijn wurgende angst doet mij net niet sterven om datgene wat ik zal zien, niet meer compleet geen echte vrouw meer misschien. ik ruik mijn angstzweet ik proef bloed en bittere tranen verstild op mijn lippen die lijken te schreeuwen uit verdriet.…

thuis vanavond werken jullie niet te hard zit die dakkapel er al in waarom altijd die speen neem die kleine dan gewoon in bed dat komt vanzelf wel goed -ja, wij gaan regelmatig naar oma-' 'Wel een beetje egoïstisch je hoort nooit eens wat en zij zitten maar lekker in een zonovergoten land terwijl wij hard werken en de eindjes aan elkaar knopen…