Alle inzendingen over leed

Ieder mens kan zingen en dat geldt ook voor jou eerst verlegen, dan bedreven zeker weten, niet vergeten dat muziek van je houdt!!…

Sorry, je scoort nog geen zesje Er was een tijd dat ik alles voor je deed Maar jij wilde niet zien dat ik eronder leed Pech voor jou, die tijd is voorbij Voortaan alleen maar feest voor mij!…

gehuld in een stilzwijgen betrad hij haar kamer, twee hoog wetend dat, wat zij ging krijgen was bedoeld voor die hij bedroog slechts gehuld in eigenwaarde staat zij weer naast het lege bed waarin hij zich openbaarde en zij niet goed heeft opgelet slechts gehuld in een boetekleed zwerft hij nu door het lege huis dat lijkt gevuld met ieders leed…

drijven in het midden Gelaten met het lot getart in eenzaamheid verlaten zelfs door god onzichtbaar leed verzwaard trekt in het bodemloze putten echo`s wensen woest golvend brullend uit den boze kreten treffen doven kaarsen blikken als blinden dicht druip ik er mijn tijd voorbij en jij mag er jouw wegen vinden…

Je staat te weinig stil bij al dat menselijk leed, maar wordt steeds herinnert zodat je het maar niet vergeet. Drie minuten stonden we stil bij een aanslag zo onverwacht, en de terroristen hebben weer een stuk van de wereld verkracht.…

zo ik mij afwend en niet verlaag mijn tranen wellen ongevraagd zilte verraders van intens verdriet wilde voorkomen dat jij mij zo ziet want koud berekend van geen weet verwijt jij aanschouwelijk leed verstik ik mij niet meer werend stil vluchtend in mij zelf kerend als de strijd gestreden en ik berust verlaat jij mij verminkt bedrogen…

Ik ken ze niet, de wegen in het labyrinth van mijn verlangen, hoe soms mijn diepste wensen aan iets kleins gaan hangen en hoe het diepe leed me niet meer raakt... Wie ben ik dan? Ben ik de zoeker die zichzelf verzaakt? Ben ik dat kleine kind dat dwalen moet? Ben ik die jonge vrouw die waakt? Ben ik verloren in dit koud heelal?…

Al weet je niet of het zal helpen om iets te doen aan zoveel leed, vertrouw je dromen en durf kijken naar wat een nieuwe morgen heet. Het tere groen aan al die bomen, het spreekt van kracht en stoere moed, het laat je zien dat ook het kleine, het niet getelde er toe doet.…

Sterker nog Dan ik ooit was Ben ik nochtans geworden Geen nederlaag Wordt meer geleden ’k Neem zelfs De hoogste horden Geen leed wordt mij Meer aangedaan Geen mens Doet mij nog pijn De plagen van voorheen Zullen voor een ander zijn Die ander zal dan eens ervaren Wat mij zo vaak is aangedaan Mijn kracht van nu Niet te verklaren Maar…

Laat uw Geest ons hart beroeren, laat er licht en vreugde zijn, vriendschap, vrede, mededogen en ook balsem voor de pijn die we allen toch ook dragen: pijn van onmacht, druk en kwaad, wrevel, boosheid, leed en rouwen.…

Mijn vader en dan urenlang, dagenlang niets en dan mijn moeder, sjokkend, zijn leed torsend, af en toe iets ervan morsend (maar met zulke zachte ogen, zij) en dan mijn broers, boos, zo boos dat zij dampten, dikke wolken sloegen van hen af, en dan weer niet maanden, jarenlang en dan weer mijn vader - 'waar zijn jullie?…

Etalage pop haar wereldbeelden beziet, met lede ogen. Tastbaar op de huid. één hartslag voor ons beiden, geluid uitgediept. Vertaald in woorden, een ware levenscodicil, schelpdier van liefde. Tweeling uit één schoot, verkent de geboortegrond, tussen leven en de dood.…

Geen blinkend hart meer, geen zuigende kracht uit je donkere leden. je lichaam een moedeloos volume, verloren voor onze aandacht, we moesten hier iets mee kunnen, hier hard op verzinnen. niets verzonnen we. de almacht verging ons.…

Die was aangesteld om verantwoord Onderdak te bieden aan hen die Feitelijk je leden zijn, Gewone mensen met een doorsnee beurs, Ging zich al snel als macho-jongen Gedragen, als projectontwikkelaar Met poenerige fratsen, daartoe in staat gesteld Door een overheid die faalt, die jou het grote Geld ter beschikking stelde waarmee jij Je…

Wie ben je nog als lijf en leden niet meer vol ten dienste staan? Wie ben je nog als denken stopt en niets op niets meer lijkt te slaan? Houdt je leven werkelijk op als je lichaam ’t niet meer trekt en het denken met een deken van bedroefdheid wordt bedekt?…

Het water, in 't metaal bevroren, Splijt wel het zwaarst kanon vaneen, Waar 't vloeien kon, is niets geleên: Zo breekt hem, die zijn leed wou smoren, Het hart door opgekropt geween.…

blinkend groot Verhaal, de schijn waaraan Ieder zich op wil trekken Die iets in de melk te Brokk'len heeft, of iets Wat daar op lijkt - Maar het kleinste geluk Is het houvast, kind'ren Die onverwacht komen naar 't Huis waar ze hun jeugd Beleefden, het hechte van Het ouderlijk nest beleven In plaats van stoer op Eigen kracht hun leed…

Met kerst, met kerst, met kerst wordt de vredeswens ververst Hoognodig nu, dat vaste ritueel, 2014 leed veel te veel. De vrede die werd wreed verpest door Poetin, ISIS en de rest van beulen, schoften, idioten die ‘t voor anderen verkloten. Kakelvers staat 2015 nu te dringen Zie hem springen, hoor hem zingen!…

uit het halfduister doemde zijn silhouet op: mijn geketende vader dichterbij kon hij niet komen de doos van Pandora boordevol met onmogelijke verlangens bleef hermetisch gesloten het leed zou te groot zijn we stapten over de valkuilen van onze zwijgende harten in een beschermende stilte vloeiden we samen ik kwam hem zoveel later…

ik krul je haar in mijn open mond, verpersoonlijk mijn lichaam in die van jou raak je lieve leden met het blijspel van mijn lust deze dag geopend met de sleutel die jij onderlaaks tot je neemt, je bewegingen laten mij de nacht versperren die ik net verlaten heb liefste, deze dag is nog rijp aan verlangens, stort je adem in een lange…

Al het geweld in deze dagen Zoveel ellende en leed om te dragen Parijs in diepe rouw Paniek in de stad, een huilende vrouw Als in een schietspel neergeschoten, gewond of dood Het kleurt rood Bombardementen is een antwoord Dat ons niet bekoort Boven Raqqa gevechtsvliegtuigen Een hele stad in duigen Parijs, Molenbeek, zo dichtbij Je…

onzichtbaar als een sluipschutter worden de mensen benaderd om dan aangeraakt te worden gelijk kleintjes tikkertje spelen met een onverhoedse handdruk een zoen of een kus op de wang als het niet met een niesbui is de samenleving raakt ontredderd door gezaaide verbijstering en angst waar het monster niemand ontziend onder de leden van…

Ook al is het leed van de wereld om hem heen als een mokerslag op een muur van steen. Voortlevend zoekt die inspiratie. Put die moed zonder de schijn van sensatie. Buigzaam is vaak de weg van de lange termijn. Een weerbarstige rietstengel voortgestuwd door de slagregens van de schaduwpijn.…

je springt zonder landen val is vlucht brekend uit banden ongewis de diepte voorbij nooit meer morgen niet weer keert het tij haat vloekt krijsend zijn beschuldiging schreeuwend ijlt bestorven lucht van rottend leed het onbestorven leven langs voorbij en valt en valt je lijf bedoekt met lagen pijn rood in doodgebloed verdriet…

Zijn of niet zijn wel of niet wàt is de hamvraag aller vragen is het kommer pijn of kwel knaagt de honger in uw magen is de schaamte voor het leed als boetekleed te dragen niet zijn is als schone schijn wellicht nog wel te dragen en is het weer geen weer dit keer stroop op de mouw niet klagen maar is het…

vrijen in het park En mijn zorgen achter laten Neem me met je mee Naar een talkshow zonder gasten Waar het virus niet bestaat Net als dashboards en fantasten Neem me met je mee Waar de oude mensen dansen En de jonge en de vreemden En de mensen kunnen sjansen Neem me met je mee Naar een wereld in gedachte Waar alles anders is Om het leed…

Wat staan we toch dicht bij de huisdieren en wat verlichten ze ongewild ons leed... Leert mijn ervaring. Lieve Bambi, blijf alsjeblief nog een poos in mijn leven.…

Ik bekijk het met lede ogen en ik zwijg.....stil.…

hoger en hoger aan de hemel klimmend vanuit zacht pastel steeds warmer en steeds feller zachtjes prikkend op mijn vel rood oranje achter mijn leden knipperend het zonnelicht filter ik het verleden en doe eventjes mijn ogen dicht genietend van dit zonnig moment koester ik de geschiedenis van mijn bestaan wetend dat aan alles een einde komt…

wolkenloze dagen en geen depressie om mij te behagen de glimlach van de ploert was hemelsbreed de zonnegoden bleken hard en wreed zij heersten zonder zich maar af te vragen of een dichtersziel dit kon verdragen want licht en warmte vellen de poëet maar nu is dan de hersft weer in het land het jaargetij voor elke echte dichter gevlogen is het leed…