Alle inzendingen over wandelen

Al eons lang wandel ik Over paden, door mensen niet betreden Mijmer wat voor mij uit Sla mijn boek open en bepaal Aan u, lezer, die dit betreft: Uw dagen zijn geteld Maar ik ben, voor de juiste prijs, Om te kopen… De tijdsspanne van een mensenleven Heb ik ingekort om de opbrengst Te vergroten… Mijn schimmen, hier om mij heen Zijn bloeddorstig…

groetend stap ik de ochtend in en tover vele vraagtekens op gezichten die 't huilen nader staat dan een ontwapende glimlach steevast wandel ik verder alwaar hondenuitlaters een vrolijker humeur bezitten groeten zij spontaan terug vol groeiend enthousiasme kuier ik naar de uitgestrektheid waar zand tussen m'n tenen kriebelt golven het…

laat mij genieten van de ijskristallen op de wuivende takken van de bekoorlijke gestalte de wandel van mijn lief in het feeërieke landschap het wijsje van de wind melodietje in het vroege uur wanneer de velden nog dromen plots wakkergeschud door het kraa-kraa-kraa van zwarte vleugeljassen in slingerende takkenbomen warmhartig…

lentefrisgroen barst uit zijn voegen onverwacht zacht licht en schaduw vieren feest in mijn zicht pasgeboren, tastbare vreugde de zon kust uitbundig elk blaadje elke bloesem, die van de appel zo teer op foto, de drang is te groot kinderen vliegen me om de hals ik wandel door sprankelend land komt speels een hond uit de haag mijn hart tegemoet…

Wandelen door een tuin waar vogels geuren als bloemen en bloemen zweven als vogels... Vertoeven in dat magisch oord waar vreugde zingt en eeuwigheid danst...…

ik struikel over de letters in mijn hoofd als ik je naam lees in je blauwe ogen je jaagt een leger hazen door mijn bloed en rilkoorts rolt over mijn huid ademen is je onweer inzuigen en je stempelt mijn huid vol vervaldata en streepjescodes in te ruilen voor zachte zoenen ondertussen wandel ik door de warmte van je naam en knabbel op de letters…

hoewel we niet weten wie we zijn Dus inderdaad gaat het daar niet om Je moet er even over denken en doe dat dan ook maar dan weet je wat je mooi vindt of je weet het bij God nog steeds niet Kan overigens iedereen zijn zonder nadenken die ene, op dat moment En daarnaast monumenten en musea en landschappen en rivieren en wandelingen…

laat mij in je kruipen ik sla je huid opzij en duik eronder nee, ik doe je geen pijn je merkt er niets van niet in het begin althans ik ga dwalen door je lichaam verken eerst je onderbuik waar ik vlinders zal ontwaken in je lendenen het vuur dat hoog opvlamt en zacht dooft maar ik zorg dat het niet uit gaat in je hoofd wandel ik…

ik wandel door de herfst alsof hij van mij is een pad bezaaid met verloren zielen van de zomer een lage zon tekent lichtkegels in het bos ze wijzen een weg naar verder naar de vrouw die ik zou kunnen zijn een wintervrouw misschien die sneeuwkristallen knipt ijsparels rijgt in koele meren zwemt als alles anders had geweest…

doorreis en trekken bomenrijen voorbij langs viaducten over dalen je hoogte valt koud op het dak daarmee wijken alle talen zwijgend of niet, onverstaanbaar het gaat immers om het gebaar om het moment zonder misbaar toen we samen aten en dronken ik zie een hand grijpen naar glas genoegzaam gevuld met aarde dan is het tijd voor een wandeling…

Verlieten hun woningen om te gaan wandelen in Peru en Maleisië. Bezit was niet langer belangrijk. Beleving was het nieuwe bezit. Veel meemaken. Overal bij zijn. Alles gezien hebben. Plotseling bemoeilijkt het coronavirus dat perspectief. Sportwedstrijden, popconcerten, theatervoorstellingen worden afgelast.…

De wind waaide de wandeling in een onverwachte richting toen ik je zag. Vanaf je strandlaken keek je me aan met de ogen van een man, de wimpers van een vrouw, en het hart van een kind. Er school meer vrouw in jou dan je gekrulde wimpers prijs gaven. Mijn hart smolt voor een ogenblik dat oneindig is.…

Met de glans op jouw lippen verzegel jij onze film hierdoor wandel ik verlicht voor de laatste keer mee. Tijdens de passage galmt de herinnering over de golven de frequentie deint uit jouw keel en verbreedt mijn inzicht met lichtpunten aan de horizon die vloeiend verschijnen reikt mij jouw mimiek om te stralen in het avondlicht.…

vandaag ben ik alleen, een dag met andere dagen gemeen ik zeg niet dat er dan een leegte is aan gedachten en verwachten is er geen gemis het zijn de pijlers, zij houden mij, met muziek erbij, op de been, en tracht ik boven mijzelf uit te stijgen in stilte, wandelend naast het water met aangrenzend groen laat mijn blik zich vullen al…

Het is tegen twaalven ik laat de hond uit het is donker op straat zelfs straatlichten zijn gedoofd ik wandel naar de Elandsgracht ik krijg een gevoel van oorlog van spertijd, van avondklok ik loop door naar het enige licht de Supermarkt van Albert Heijn ik kijk door het winkelraam grootse immense bedrijvigheid ik hoor een auto, het is…

Elke voetstap, elke handeling, elke keuze elke wandeling. Het pad dat jij gaat. Het bestaan draagt alles. De wanorde en het verdriet, alsook de tijden met zonlicht. De verwelkoming en het afscheid, de distantie en de nabijheid. Kleur geven aan het bestaan verzinken in grijsheid.…

ik zag je lopen in de duinen wandelen op strand ogen diepten vergezichten je vingers lagen in mijn hand we raapten schelpen langs de vloedlijn golven zongen een verlopen lied je hoefde me niets meer te zeggen keek intens verliefd we zijn naar huis gelopen vlinders wolkten met ons mee we hebben van elkaar genoten…

Ik wandelde over wegen paden over velden met in bloei staande hei nu begon het mij te dagen wat de goeroe bedoelde toen hij zei: laat los die karrenvrachten aan gedachten laat je er niet langer door plagen en wees werkelijk vrij Al wandelend denk ik hier over na en denk: ik denk dus ik besta en over het gegeven van mijn bestaan denk ik vervolgens…

er is een boom aan het land ontworteld hij ligt voor een huis en een dorre tuin zijn takken raken de deuren en ramen waar jij vele winters vaak achter zat je bleef er uren zitten tuurde voor je uit schilderde met je camera en luisterde naar de regen en het geselde van de wind die de oude treurwilg tot vallen bracht maar nu wandel ik en…

Als ik weer omringd door vijftig tinten groen wandel in de geur van wit en geel denk ik: dit moet ik echt vaker doen lekker vrijuit springen tussen meidoorn en seringen fluiten met het fluitenkruid eten bij de boterbloemen en ander zogenaamd onkruid het liefst natuurlijk languit het voorjaar duurt maar kort ’t is zo zomer binnenkort…

Met woorden kan ik niet benaderen welke schoonheid jouw bloem mij bezorgde hoe je met me bloesemde in de nacht vreugde telkens als een pianotoets in melodie van wandelen in het op en neer gaan tussen dunne wanden het heeft ook geen zingeving om mijn bewondering hier te laten ademen met jouw bloesem mijn donkere ziel is als de nacht…

Wandeling aan zee Ik kijk achterom naar jouw kleine voetstappen in het natte zand vertedering treft mijn hart in een verstild ogenblik.…

Ruimte, rust, mezelf voelen ademen, de steken onder mijn ribben en het gif in mijn lijf, in mijn hoofd Daar niet aan denken elke dag een vriendin die zich bekommert om haar eigen interesses Geen nieuwsgierigheid betutteling en troost, alleen een omarming en een beetje verwend worden Wakker zijn, niet dromen in mijn slaap, wandelen…

Een nacht ging ik wandelen naar de vijver God was niet in het water En de wilgen verhulden dat niet Afasisch.…

laten we wijn met herfst drinken schenk me een droom in tot de rand van trage wandeling en samen klinken van onlosmakelijk je hand laten we wijn met weemoed genieten een klein slokje op z'n tijd dat we september strooilicht zien en ons hart zich vult en reikt laten we wijn met terugblik proosten uit het rek van toen en samen van glimlach…

Samen wandelend naar nergens Knijp ik jouw heupen die gloeien Schrapende zolen en de nagalm van mijn bloed dat zwakker fluistert nu.…

krampachtig nekt een strekken tot een panisch staken wat leidt tot lichaamshaken en een licht ontregeld bekken het lichaam wijst verkeerde kant trilt als een zenuwachtige boor en hoekt van achteren naar voor zo bewijst de juist ontstane stand nu scheuren, groeven gaan ontstaan botten en spieren uit wandelen gaan en de ribben springen uit…

Gaat u mee wandelen met mij? Tuurlijk ben ik heel erg blij! Mag ik u eventjes wat vragen? Nee joh, je hoeft me niet te dragen! Welterusten, slaap lekker. Nee hoor, ik heb helemaal geen wekker! U moet op de zaal blijven, de dokter komt er zo aan! Nee joh, ik kan zolang niet blijven staan! 't Is wat, als je ouder wordt!…

ik neem uit het medicijnenkastje een aspirine en een dosis filosofie die de stoelgang bevordert en helpt bij de afvoer van afvalstoffen zoals een wandeling op het strand het schuldgevoel doelmatig afweert neem ik vrede met het keukenwerk en dis gedienstig het avondmaal op want ik heb zo waar de schijn tegen kan niet even schuilen voor…

Woorden wandelen er op kousenvoeten, struikelen over de eenzaamheid, vallen als tere druppels in de kleine holtes van mijn stil en ongebonden zijn. In de stilte kan ik leven, ik kan daar zijn zonder beven. Niemand die me daar kan kwetsen of mijn lijden in leugens kan schetsen.…