Alle inzendingen over emoties

De zee heb 'k niet gehuurd, enkel maar het beeld van oneindigheid en groot verlangen; wat daarna ervan bleef hangen is stilte en heimwee. De zee, de grote zee.…

opdoemend uit naamloos water roep ik jou als een kind dat niet kan spreken langzaam vervaag ik een golfslag vindt mijn hand tilt mij over bergen in vormeloos wit begint de aarde opnieuw opnieuw valt de regen verwaait het zonlicht hoor ik jouw hart drink ik de beker opnieuw proef ik jouw liefde waarmee jij geen raad weet…

De zon gaat onder, de dag is weer voorbij was vandaag bijzonder voor u, voor hen, voor jou of mij Een stille hint, een lief gebaar of gewoon lekker samen bij elkaar. De zon gaat onder, de schemering valt snel in Maar morgen is er weer een dag een nieuw begin!…

blikken als fluweel draag je waaruit je tovert en lacht heupen draaien en dansen in lijnen van begeerte je adem laat sporen na in heuvels van warmte je mond spreekt spraakwater in zilver jouw gedachten draaien als een geluksgevoelen als een ware dans om mijn gedaante…

teveel verdriet hangend in de lucht altijd gemengd met resten tederheid als onvervuld verlangen naar meer dan matheid als onverwerkte blokkades afgeremd door onzekerheid in een ver verleden lonkt nog immer ongecompliceerdheid als fluisterdun ideaal…

Weet je dan echt niets meer van het leven dat wij deelden geen glimp van herinnering de weg die jij elke nacht opnieuw zoekt tussen dromen zegt jou dat dan helemaal niets misschien wil jij het niet meer weten klamp jij je vast aan de dagen die jou zekerheid geven in bestaan en durf jij niet meer bij jouw gevoel te komen ver weggeborgen…

Onder de sluier van de nacht heb ik mijn maskers afgezet Lig ik kwetsbaar in mijn bed Confrontatie met mijn diepste wezen Onder de sluier van de nacht kan ik mijn tranen laten stromen Is mijn angst niet in te tomen Ben ik eindelijk wie ik ben.…

In een rustig gezapig leven waar niets vervelends dan gebeurd is het altijd om het even en de dag altijd gekleurd In zo’n heerlijke omgeving is het rustig en sereen ieder doet ervoor een lief ding en elk mens toch wil erheen Op zo’n plek waar je wensen zou gebeurt hier niets opwindends dan waar je wel vertoeven wou en enkel dromen kan…

Zal ik als ik tachtig ben mijn eigen kinderen nog herkennen en zal ik dan op mijn manier mijn kleinkids nog verwennen ? zal ik als ik vijfentachtig word en mijn oudste zoon al met pensioen zal ik dan de dingen van nu dan later nog eens overdoen ? of zal ik als ik oud geworden ben me weer gedragen als een kind en naar mijn eigen moeder…

Zoveel flarden door mijn hoofd: als wolken vol van wintervogels dalend, stijgend, dan weer kerend, roepend, krijsend. Wolk van zorgen die mij van mijn slaap berooft. Zoveel golft er door mijn lijf: onrust als een woeste branding die te pletter slaat op steen razend, ongenaakbaar en ontembaar. Golven maken dat ik wakker blijf. Vlucht…

Onder de sluier van de nacht heb ik mijn maskers afgezet Lig ik kwetsbaar in mijn bed Confrontatie met mijn diepste wezen Onder de sluier van de nacht kan ik mijn tranen laten stromen Is mijn angst niet in te tomen Ben ik eindelijk wie ik ben.…

Wie is er nu het bangst Voor zijn eigen angst Gekronkelde gedachten Die realiteit verkrachten Wie voelt zich gekeeld Zwart in eigen spiegelbeeld Gebroken verwarde ziel Verwaarloosd zwak fragiel Wie gaat door diepe dalen Blinde angst om te falen Weggezakt in het duister Enkel nog triest gefluister Wie leeft in ware wanen Vlucht in…

Steel niet mijn illusies van achterhaalbare waarheid in de geboorte van jaren die mijn spiegelbeeld verscherpen Laat mij nog wat dromen in dit vergroende veld waar wind boomkruinen streelt en bloemen de aarde benevelen Maar wanneer de vogels zwijgen neem ik jouw vleugels over maak mij dan ademloos in de stilte van één tocht…

Er is maar één manier Praat met me Ik verdrink In de woorden Die voor jou bestemd zijn Laat me praten Ik kan niet meer ademen In de storm Van ongeordende zinnen En de regen van letters Open je mond En verlos me Van de zee Van rondtollende gedachten Die op mijn schouders rust Mijn hart verdrinkt En ik wil alleen maar praten Dat…

in een onvoltooid vers met onafgemaakte zinnen zo veelzeggend zijn dat iemand er kippenvel van krijgt iets losmaken dat nooit heeft vastgezeten het gevoel vertolken van je naasten als een vorm van helderziendheid een vleugje zout in een schrijnende wond gooien en als een lafaard op de loop gaan voor je daden of anders gezegd de mens…

Woordenstromen klinken als een waterval die verpletterend m'n brein inkomen zinnen, snel zonder doel oppervlakkig geen gevoel onbeteugeld overvleugeld geen luisterend oor het gaat maar door ondoordringbaar we komen niet tot elkaar inlevingsvermogen is het woord dat ik zo mis ach, ik laat het maar zoals het is…

Een leerling weer eens teruggefloten Uit agressie zijn leraar doodgeschoten Nieuws voor televisie, radio en krant Afschuw in het hele land Een grote leegte blijft achter op school, in raadszaal, zijn huis Voor zijn vrouw, zijn dochters, niet meer hetzelfde thuis…

Muze Neem me morgen mee Als ooit tevoren Laat me dan verloren zijn In wat ik nu zo mis Mijn vleugels, laat ze groeien Mijn woorden overvloeien Mijn hart onstuimig En verward Waar dat nu rustig is Maar kom nog niet vandaag Kom niet al deze nacht Ik denk wel aan je, warm me aan je Hoe ik je verwacht Met pijn naar 't felle leven…

Ik kwam het kleine huisje binnen waar het naar mottenballen rook een geur van veel te oude koffie zo sterk en bijna aan de kook Op het dressoir een oude pendule die jaren niet meer had geslagen wie er op die foto ernaast stond dat durfde ik niet te vragen Een oude krant voor de geraniums als bescherming tegen de felle zon wat oude tijdschriften…

het doet mij denken aan vroeger hoe je niet terloops eerst naar mijn handen keek…

Vanavond had ik lef Ik durfde je nummer te vragen Die heb je me gegeven Maar durf ik nu ook de gok te wagen? Ik pak mijn telefoon De woorden vormen rare zinnen Alles schots en scheef Hoe moet ik toch dit smsje beginnen? Ik heb wat woorden veranderd Zo, nu is het een mooi geheel Ik heb nu duidelijk omschreven Wat ik van jou wil Met…

Wreed werd ze weggerukt van de aard Daarna verbrand Werd dan ook niet opgebaard Verbijsterd lees ik dit artikel in de krant Ontroerd leg ik ze aan de kant Flarden van beelden dienen zich aan Het einde van een jong bestaan...…

Het zonnetje schijnt zijn warme stralen De lucht onbewolkt helder blauw Met de autoradio vrij hard Koers ik pijlsnel richting jou Ik zing, al is het zo vals als de nacht Timmer de maat mee op het stuur Niks dat mij nog kan beletten Als het goed is ben ik bij je binnen het uur Ik geniet van de weg richting jou Zonnebrilletje op, sigaretje…

Vogels vliegen droomverloren van hier naar daar, van noord naar zuid; wie zijn als zij - nog niet geboren onwetend van dit broos bestaan, maar toch geduldig wachtend op de morgen al kennen zij nog niet de zorgen, zij zullen toch dit lied verstaan.…

Een windvlaag door mijn haar, Het is koud.. Het is kil.. En ik lig daar. Tussen de scherven van mijn leven.. En heel even.. Zie ik hoe gelukkig ik ben geweest..…

tenen krommen in aangeprate schoenen zoeken een uitweg door versleten zolen scheve tongen wrijven dunne huid aan stukken ingesnoerd door veters iets te hooggespannen ogen verloren glans ongeringd rafelen ze de bijna uitgereten flarden bij elkaar en ongepast barst het vel in blaren uit…

Lege leegte vol met dromen zwarte diepte zonder licht ik sta op probeer te leven val weer terug als dood gewicht duizend dingen wil ik zeggen duizend zinnen vol van haat maar de kou bevriest mijn woorden doodt de kracht niet te verwoorden Ik wil roepen In het donker Naar het duister Diep en zwart Maar de leegte Laat me…

Even geen discussie,of grootspraak Geen geouwehoer of ongein Maar gewoon even in jouw aanwezigheid Mijn kleine, verdrietige zelf zijn Dicht kruip ik tegen je aan In mijn ogen valt te lezen Dat ik me nu het liefst verstoppen wil En jij mijn schuilplaats zal wezen Mijn hoofd verborgen op jouw schouder Mijn masker een moment opzij gelegd…

Zoms kijk ik naar de blauwe lucht, voel warme zonneschijn. Ik denk dan met een diepe zucht: Ooit zal ik gelukkig zijn…

De kamer ademt een stil leven in deze koude ochtend uren Een waterige zon breekt de stralen doorzichtig over de muren Het transparant van ons samen lijkt te zijn verdwenen in zwijgen De liefde heeft zich als ijs bevroren en laat zich steeds verder uiteen rijgen De kamer ademt een ijzige kilheid Langzaam sluit de deur naar heden Het is…