Netgedichten

netgedicht (nr. 17.582):

meander

het verdriet ligt verscholen in de avond
aan de oever van een slingerende beek
uitgesleten bochten, vechtend drieblad
vochtige oktoberdag, klamme vermissing

ik kan jou met duizenden zinnen raken
weerspiegelen en kabbelen, steile oever
er gaan bladeren voorbij, ze passeren en
draaien, dansen opgekruld van ouderdom

voorbij gaat mijn droom, mijn zachte libel
zo fragiel aan dit turbulente schilderij, jij
zou kunnen springen, dan ving ik je op met
vallend blad in deze bocht, dat beklemt mij