Alle inzendingen over mystiek

Het is maar net waarin je wilt geloven. Het is maar net waarvoor je tijd maakt. Het is maar net waarin je interesse ligt. Het is maar net hoe je iemand benadert. Het is maar net wat je wijs maakt. Het is maar net hoe dwaas je bent. Het is maar net hoe wijs je bent. Het is maar net wie je goed kent. Het is maar net of je met het leven…

ben jij de schepper van de beelden die je aanreikt in woorden de god die uit het niets een werkelijkheid creëert of schenk jij ons met stem en ogen de ongeziene wereld van vandaag met highlights en een andere modulatie raak jij ons met nieuw elan alleen poëzie heeft dan de magie van het luisterrijk bekijken…

zijn trein denderde door al jaren lang zonder te stoppen natuurlijk reed hij weleens op vals spoor maar altijd zonder brokken aankomsten met kus en armzwaai bleven joviaal tot aan het laatste fluitsignaal een fraai emplacement om bij te komen met een rangeerterrein vol ooit gewenste dromen de lichten zijn gedoofd coupés verlaten…

Ik heb me opgesloten onder een glazen stolp alles kan ik zien, niets kan ik horen ineens hoor ik nergens meer bij men kan mij zien zo heel alleen toch ben ik niet eenzaam, ook niet verlaten volledig afgeschermd van het bewuste leven intimiderend klein is mijn wereld geworden ik mis geluiden, gesprekken, aanrakingen aan zuurstof geen gebrek…

woorden vielen in waaiers uiteen door vuurwerk van de zin strofen schoten als pijlen naar ongekende hoogte cirkelden daar in steeds snellere vaart tot een veelkleurig begrijpen als apotheose werd het gedicht met een oorverdovende knal door witte guirlandes uitgelicht…

In een zuivere wereld kan ik leven. Vrij in voelen, vrij van denken om overvloedig in liefde te geven. Onthechting voelt aan als vrijheid en verlichting ineen. Meer en groter als mijn persoonlijkheid in heelheid ben ik al-één. Helderzien van gewaarzijn in deze volmaakte zorgeloosheid. Niveau van de geest waarop het antwoord op iedere vraag bekend…

ik ben aan de haal gegaan in nachten vol maan zonder bezem of tapijt maar geleid door kosmische krachten maakte me leeg bevrijd van aardse ballast dreef ik op duizend gedachten in een groots perspectief openbaarde zich schoonheid loste tijd op in zijn zag de maan langzaam ontkleuren in het goud van de zon de morgenstond…

Je hoofd nu tegen mijn schouders gelegd niets hoeft verzwegen en niets meer gezegd. Verborgen akkoorden als uit een instrument zijn ons alle woorden bij voorbaat bekend. Wat wij nog verzinnen is ledig gepraat dat ook niets van binnen naar buiten verraadt. Hoor hoe de aarde ons geluidloos ontglijdt Wij luisteren naar de oneindigheid…

In de verte een wit gewaad, blote voeten op het strand. Vertederend en kwetsbaar zoals zij daar staat en kijkt naar de horizon. Haar blik onverdroten gericht op die einder. Haar ogen dwalen af over de woeste golven. Zij raakt gebiologeerd door het water en ziet al het leven daarin... Voor haar misschien een nieuw begin. Wie weet…

Ik leek soms te wachten op nieuwe krachten met volledig open venster ... naar jouw geest, jouw hart! Ik bleek, geheel alleen in de trein te zitten... richting Rotterdam en Amsterdam. En terug; já terug! Ik vroeg me toen af, waarom ik dit, nu zou gaan schrijven. En vooral: hóe ik mezelf leerde blijven, schrijvend. Ook dit. Na veel piekeren…

God 't is niet hij, 't is niet zij 't is gewoonweg God voor mij een beetje vader, een beetje kind een beetje moeder en heel veel vrind 't is hulp, 't is raad 't is troost, 't is daad mijn meester, mijn raadsman mijn praatpaal, mijn gehoor mijn lijden, mijn liefde en ga zo maar door zonder lichaam, gezicht zonder lengte, gewicht …

Het lichaam, mijn vlees zag ik, ervoer ik als enorme last... ál die hete zomerdagen dat ik zag te studeren en maar gewoon, bloot met slip over boek en pen gebogen zat. Het paste niet bij me: heel die naam, of het hoofd, de expressie de geest met aanhangsel mijn lastig lichaam. O ja, ik kon, in zekere term ervan genieten met menig manlief…

nooit was het hemelruim zo doorschijnend helder geluid zo stil nooit eerder was er zo gelukzalig niets dan het klapwieken van jouw vleugels en de mijne…

zo treft hij de vrouw , met slechts een pijl middenin de roos vanwaar zij opstijgt en paden beklimt van crunchie chocoladerotsen gevuld met granberries - amandelen en pistache zij werkt zich door uiterst pikante gerechten aphrodisiaca ten top over heuvels en bergen stijgt zij dwars door zachte wolken lobbig geklopte zoete witte…

Ik was al vroeg een vreemde eend in de bijt. Ik hoorde niks, hoorde ook nergens bij...nog steeds versta ik de klanken van de mensen niet... vervreemd als ik ben geraakt van de rest? Waarom God? Waarom ik, zo... Een lelijke eend die tóch zwaan wordt en daar moeite mee heeft: verlies brengt mij terug tot mijn beperking.. mens op aarde…

Veel woorden van troost zijn van zichzelf vaak troosteloos. Ze worden gegeven Als verzoening met het leven, Gedachteloos. Men vindt ook vaak troost, met een bakkie troost.…

(Een confrontatie met Anubis, de Egyptische God van het Dodenrijk) Statig als een uitgehouwen standbeeld staat hij daar, ongeschonden als een Omen in de tijd Zijn ogen ruig, maar overtuigd van oeroude wetten over goed en kwaad over pijn en strijd O, zo nietig sta ik daar, vermorzeld door zijn aanblik die oneindig priemt in m ‘n zwakke…

In zinloos weer geeft staren een richting hulpeloos weliswaar en met een kalme vervreemding langs de naamloze oevers echoot de laatste winter struikelt het zomerpaleis binnen poogt tevergeefs leegte te vullen een koningsspan overziet het geraamte van woest en leeg vult hemelsbreed de ontdooide tuin met stralende schoonheid…

Ik had het vak goed geleerd... Een voorbeeld staat me in het geheugen gegrift van een meesterlijke tovenaar. Er leeft een grote eerbiedige dankbaarheid in mij dat ik open stond voor zíjn krachten! Het wordt ééns tijd, dat ik de toverstaf overneem. En dat doe ik graag. Ik zal jou omtoveren van martelaar tot de goede, nieuwe messias. Ik tover…

swingende zichzelf verzen leerende troubadoer snoer de cynische critici de mond symbolische werelden nemen het woord dans brandend door verhalen en verbeelding smelt doof het licht niet eerder dan vogels zingen in het ochtend licht…

Hij laat de dromen van de wereld gebeuren omdat niemand ze ziet , behalve hij dan, een eenzame danser in een koepel door de ogen van zichzelf, hij droomt voordat hij het weten mag, dat het hart blijft kloppen, de acteur souffleert het wiel van alledag, hij slaapt er binnen, buiten slaat de tijd z’n slag wat hem niet deert in de etmalen…

in weerlicht slaat de hemel breuken in het graf opent zwavelzurige verdoemenis die onverlaten wacht ongekende kracht dondert over een verlaten aarde storm en hagel trekken woeste sporen in aangerichte schade stilte vol geladenheid de dodelijke spanning zijn wij nog niet kwijt…

Een verdwaalde blik in haar ogen. Haar handen voelen koud en haar lippen lijken bevroren. Leed zie ik, maar ook wilskracht. Iets dat haar staande houdt. Immer op zoek naar het onvervulbare, een droom. Een zoektocht vol vragen is haar leven waarop zij geen antwoord kan geven.…

Zoals gij, zijn wij blinden en onwetend, Al zien wij in uw duizendvoud' gelaat, O Liefde, die te vroeg komt, of te laat, En gaat van waar gij kwaamt, uzelf niet wetend. Gedachteloos, strooit gij een heerlijk zaad De winden over, eigen gaav' niet wetend, En tijd, en plaats, en doel, en wil, vergetend, Gaat gij een weg, en weet van goed…

Er leeft een onbewegelijke droom in de omringende natuur tijdens het beminnen ratio fluistert gevoel innerlijke stilte toe vogels moe door tegenwind dalen neer op het zandeiland ik beslis vandaag over een laatste brief die zal verhalen over jouw olifantenhuid jouw antwoord is een gedicht en dient terplekke als eelt op mijn ziel…

pas als zij kronkelend ingaat op wat haar verleidt het zinderende het zinnelijke wordt zij vlees haar volle ronde wulpse dijen lokken lonkend de warmte in haar buik roept verlangen álles bloeit en de vogels haar vogels bevleugelen driestemmig hoogtepunt…

Elkaar te lief te hebben in elk verschil verder dan de dood op de favoriete plek, uiting van de kracht klinkt in ieders wil gevoel komt voort uit een vreemde obsessie, leidt tot in de aarde geploegde concessie. Daar kiemt de logica die het lichaam voedt de liefkozing van het individu versterkt en deels verzacht het lijden door soberheid en…

Er was nog niet geploegd er was nog niet gezaaid, het brein van de aarde was nog niet geboren en ging de zon onwetend onder in de seizoenen van het eerste jaar. Het wordt weer zomer, z’n volle wagen is op pad met de korenschoven naar de molenstenen van de tijd, zijn krakende karrenwiel strijkt de plooien van de laatste morgenstond…

ik zie hem lopen langs de muren van de stad de man en zijn accordeon de ogen in zich zelf gekeerd Naar de diepte van zijn buik waar heimwee woont Het leven tekent ons denk ik terwijl mijn blik in hem gevangen blijft híj is het landschap van zijn innerlijke wereld waarin ook ík míjn diepte zie gevaarlijk en onvoorspelbaar dát is…

Soms wilde ik dat ik kon vliegen, als een waas, als een elf helemaal losgemaakt van mezelf. Soms wilde ik dat ik kon vliegen, als een held en iedereen stond van mij versteld. Soms wilde ik dat ik kon vliegen, over de wolken, over de huizen zonder ook maar mijn gedachten te hoeven napluizen.…