Er was aarde om ons heen.

We dwaalden eenzaam met z’n tweeën
alhoewel we reeds vertrokken waren
toch raakten we elkaars harten aan,
met doel onze geur in een moment van de
toekomst te polijsten, ontdaan van willekeur.

Het korstig grind ontlokte zinnen uit elke tred,
uit iedere kiezel ontsteeg een fragment van een
geprojecteerd beeld op het geparelde doek
van de nacht, een vloeibare film van balsem
ontlokte onuitsprekelijke kleuren uit ons verlangen.

ik zocht heilloos naar de vensters van de lichtzinnigheid,
naar iets tastbaars in de magische dans van mens en dier,
sterk en houdbaar maar machteloos omdat het niet anders kon.

Het moest zo zijn, wij zijn de reizigers die
de glans deden verbleken in een oceaan
van de voorspelbaarheid, in het wakend oog
welt een traan als een liefdevolle bezinning,
in de wederkerigheid ligt de kiem tot inzicht,
een dialoog die wij tot heilsgebied hebben verklaard
er was alleen de huid van aarde om ons heen.

... Ui de bundel: Er is geen verlies van tijd. ...

Zie ook: http://www.pamapoems.nl

Schrijver: Pama, 3 november 2013

pebmartenskpnmail.nl

wakend oog huid van aarde

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 3 stemmen 120