Alle inzendingen over individu

Nu iedereen met me meekijkt kan ik eindelijk beginnen te groeien naar de markt. Ze weten allemaal waar ik mee bezig ben en vinden het niks: de tijd dat de postbode de arme burger achternazat, de tijd dat de goede postbode symbool stond voor de dood, hebben we toegestaan te transformeren tot de nadagen van een hippe planeet. Ik hoef mijzelf…

Ieder mens heeft zijn kwaliteiten. Benut die naar het talent dat aan deze gegeven is. Dus als het leven vol loopt met verwijten is het tijd voor die proeve van die exceptionele verheugenis. Het verheugen om die bekwame zielen. Die iets kunnen toevoegen als de omgeving erom vraagt. Is het geluk dat een ieder uniek maakt. Is die glimlach die…

Er komt iemand bij mij, die 'k nimmer zag, en uit-der-mate vriendlijk, die mij zegt: ‘Gij weet, ik berg iemand in mijne woon. Neen: er verbergt zich iemand in mijn woon. Ik zie hem niet, maar ben in hem begaan. Ik ken hem, en hij is mijn liefst bezit...’ - Ik durf niet zeggen dat die vreemdling liegt. Ik durf niet zeggen dat zijn gast…

Dat we ooit konden weten hoe het echt was, vroeger toen we nog kinderen waren en achter op de fiets bij onze vader zaten, benen uitgespreid in veiligheid van rafelige tassen, geen spaak die ons wat deed. Dat we ooit in onze herinnering opnieuw geboren werden, met onze handen stevig aan zijn ruige stof de geur van koppelriem en leger snuivend…

Vanavond leg ik de maskers af. Laat me oversteken naar de nacht voordat ik tot stilstand kom op deze lege onkenbare plek, voor ik me bedenk en me verlies in de snippers van de tijd. Vanavond is de maan kaal en stil en ik balanceer op de rand van het ravijn. Ik kan geen waterput slaan. Ik adem woord voor woord en ik proef de angst in de grijze…

Aan jezelf genoeg hebben stelt vele vragen. Waarom kan de ziel niet meer aandacht voor andere wezens uitdragen. De zelfgenoegzame lijkt slechts in de innerlijke wereld geïnteresseerd. Het leven lijkt van buiten soms meer naar binnen toe gekeerd. Van hoogmoedigheid tot autisme lijken buitenstaanders te beweren. Doch het leven kan een mens…

de droom staat naast het lichaam versoepelt de vlek op de muur die er daarnet nog zat, de rest is een gat van steen, achtergebleven in een ontwaakte huid, nader dan de rok, verder weg dan ooit, met een opgekropt kussen, ontwortelde lakens als moment in vergetelheid…

voorbij de zeeën van tijd is hij de winter binnengelopen zijn spitse voeten op de ijsvloer dunner dan gedacht het ijs snijdt zingt kraakt en breekt door de heldere avond tijd om de stilte te oogsten op de akker van zijn bevroren ziel…

Muren die lijden onder duizenden speldenprikken van irreële gedachten. Ik, de metselaar, zwoegend voegend, niets herstellend. Het verdampen van mijn krachten. Ik voel de onmacht. Schelle mineur noten verschijnen. Een nieuw partituur ontvouwt zich. De voegen barsten. Hoge noten verzwakken mortel. Triolen van bassen, krachtig…

Wandelend door een boomgaarden wereld vroeg ik een vogel een vederen woord een zingend woord een zonlicht woord smeekte ik een vogel een woord mij ten dienste een vliegwoord een vangbal een boemerang Maar toen ik droomde dat mijn wens zich vervulde verschool ik mij om het te breken om te zien wat er in zou zijn: een nest jonge vogels of schaduw…

we smeten je papierwinkel de afvalcontainer in je hele hebben en houwen (aanmaningen, afschriften, herinneringen) vloog als een cluster dartelende vlinders een onbestemde toekomst tegemoet opgetogen bijna dat het zware soms zo licht kan zijn net als die dakpan toen die ik van boven zag komen, in vertraging haast vriendelijk naar me zigzaggend…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

ik zoek de toets die mijn woorden licht beroert zonder haast de woorden vanzelf licht en stil laat staan het zware hart in het harde hoofd lichtjaren verwijderd van mijn verlangen…

ze mag niet op de foto van zichzelf ze is niet bang voor lampen die je ziel doorboren, bliksemflitsen in de wolken maar soms liggen de beelden te dichtbij als schelpen op je bord, ze wil verzonken gedichten waarin niemand kan verdrinken ------------------------------- uit: 'Beroepsgeheim', 2009.…

Later komt het ooit zover Geniet ik meer vertrouwen Komt het allemaal toch weer goed Zal ik bruggen bouwen Neem ik mij oprecht eens voor Om nu iets af te maken Zal ik er voor iedereen zijn Niet langer meer verzaken Mensen redden in hoge nood In vlammen en gevaar Met doodsverachting treed ik dan op Ik sta voor iedereen klaar Een brandend…

Er woont een zachte zuster in mijn huid een vrijbuiter die in mijn lichaam bijt en soms haar handen op mijn zijde legt, ‘s nachts stelten loopt, of danst of rust. Dan dringt zij ook haar dromen aan mij op en ik leg mij huiverend naast haar: een dode, een schamel geraamte, knikkend en stamelend.…

Wie ik niet ben weet ik zeker. U of anderen ben ik niet. Ik ben ook echt niet geniaal, hoewel ik hier niet zeker ben. Een zoon van mijn vader ben ik. Zelf twijfelde hij daaraan. Wie ik wel ben weet ik bijna zeker. Een huidzak met daarin wat botten, ingewanden, zenuwen en wat bloed. Grijze cellen in een ouwe hersenpan. Een geest, die ik…

Met een kaaskop, gelige haren, een centenbak en bonkig postuur. Reist hij door heel nederland om zijn kennis te delen over de Japanse cultuur.…

Stoer, agressief, vechtersbaas, groot en sterk! Ik keek tegen hem op, wat een vlerk! Tien jaar later kwam ik hem weer tegen, nu is hij heel vriendelijk, zacht en belegen.…

het roerloze zwarte water de eindeloze bomenrijen de plukken schapenwol aan het prikkeldraad verstilde kades verdwenen schepen een blad dat geruisloos op donker water valt geen vaste hand in schrijven over smart zoveel dieper dan de zilte tranen van verdriet…

Tijdens een wandeling kom je haar tegen "de mens" de een kijkt somber de ander blij en verzonken in eigen wereld meestal gehaast of starend op een scherm zoekend naar het leven dat voorbij raast…

Nog eenmaal de waarheid maar dan onder de mensen zonder sacrale bestemming van egocentrisch paternalisme het verre geschitter van een ster misschien al lang in tijd verdwenen dromend over een opperwezen een niet bestaand dilemma de natuur van taal, en zijn communicatie eindelijk door het individu aanvaard als eigen kracht van innerlijk…

Een vrucht die valt... - Waar ‘k wijle in ‘t onontwijde zwijgen, buigt statiglijk de nacht zijn boog om mijn gestalt. De tijd is dood, omhoog, omlaag. Geen sterren rijgen haar paarlen aan ‘t stramien der roereloze twijgen. En geen gerucht, dan deze vrucht, die valt. Een vrucht. - En waar ik sta, ten zatte levens-zome, vol als de nacht, maar…

ze zegt dat ze door muren heen kan breken zelfs als alles verloren is dat ze de dwarse stilte kan openen zelfs als alles gezegd is dat ze dromen blootlegt zelfs als ze in beton gegoten zijn ze zegt dat ze niet moe is als haar vuisten handen worden en de slaap haar inhaalt…

Als taal open gaat, dan pas zie je-, je bent te lang rechtdoor gegaan met wind en zonlicht in de rug zag niet eens, de lange schaduw voor je. De weg terug, je moest er niet aandenken juist ontsnapt aan tegenwind en ook nog, lage zonnestanden je fietst dan als een kind, die nog moet leren. Als je thuis komt wacht je kopje thee ook twee koekjes…

Iedere levensgang kent zijn beperking. De stappen die wij mogen zetten zijn nimmer ideaal. Waar een hart klopt voor het leven; is wat wij willen zien nimmer optimaal. We spreken de taal zoals we die geleerd hebben. Onze woorden krijgen expressie stemhebbend en non-verbaal. Wie wij zijn wordt spoedig duidelijk als wij spreken; in combinatie…

de stenen van de straat liggen er deze nacht onbeduidend bij waarom loopt nu juist deze kat hier en niet die van de buurvrouw lantaarns schijnen vannacht fletser dan de schaduw van hun palen enkele parkeervakken bieden nog ruimte aan thuiskomen als het zou regenen zagen we een glinstering in spiegellak maar deze nacht lijkt besluiteloos…

We zijn bij elkaar gedobbeld en zijn donkere handen zijn mij onbekend, die kleine botjes als takjes onderhuids ruiken naar tabak en dure poeder hoeveel kinderen hoeveel vrouwen wonen er in die handpalm ook je dood. Zijn lange nagels, die jagen mij vrees aan voor straks als we maar eerst die hals uit, die nauwsluitende Sehnsucht. Wat doen ogen…

Wat ik wist van mijn jeugd projecteerde ik niet op mijn leeftijd maar op het landschap dat weelderig groeide in het onvoorziene droomgetij ik luisterde daar aandachtig naar geluiden van jonge gezinnen gezelligheid op weg naar kerstmis met een zorgvuldig uitgezochte boom en boodschappen eigenlijk te zwaar om in zonderlinge eenzaamheid…

wandelen en zwerven in bossen en parken gewoontes gaan sterven gezond voor dit varken mijn zinnen verzetten in de pure natuur jij zult niet beletten mijn eigen dressuur het gif moet verdwijnen uit botten en vlees de zon moet weer schijnen voor Jan Zonder Vrees ik zoek bloemen en kruiden vermengd met wat water het goud van deze tuinen…