Materialisme
Auto's cirkelden over de rotonde.
Ik keek neer op het tafareel.
De zon gaf tegenlicht,
waardoor ik mijn ogen samenkneep.
Waren het de mensen in die voortuigen
waarvan ik probeerde te filteren,
wat zij dachten nu zij bijna thuis,
of in de supermarkt waren?
Zou er iemand op hen wachten thuis?
Als een kwispelende hond, blij
in hun armen springen, zonder
dat zij de deur konden sluiten.
Daar, waar leven dan eindelijk weer
op zijn plaats leek te zijn.
Met een bank, televisie en eettafel.
Gelukkig met oneindig materialisme.
Geplaatst in de categorie: individu