Alle inzendingen over psychologie

Opstaan bij het goede ochtendlicht op een dag met zo vele mogelijke gezichten; kijkt het verlangen met iets van plicht of er iets in verandering kan worden aangericht dat het wonder van morgen kan verrichten. Het wonder van de verwondering over de verbijzondering te mogen leven met de genade uit die ene hand; dat zich richt naar de zonestand…

Plaatsbepaling van belang en zegen voor wie niet altijd in de regen wil staan. Voor diegene die ook eens wil genieten als er een zon van die persoon aan de hemel mag staan. Die zon die plaats biedt onder de erkenning van de wolken; die ondanks al die anderen iets van een positieve verandering bij een ieder kan vertolken. Die voorbij gaat…

Woordloos en blind zullen We elkaar weten te vinden, Ook als De taal niet meer bestaat, De zon opgehouden is Met schijnen, Het licht zich Niet meer kennen laat…

Aspecten van de menselijkheid verbonden met de werkelijkheid van een functioneren in vele diversiteiten. Het lachen om de vrolijkheid; een huilen soms in bittere strijd; niet altijd evenwichtig in zijn kwaliteiten. Mensen worden veelal gewaardeerd, wanneer zij van hun leven hebben geleerd om te nemen en te geven met de hun gekende persoonlijke…

zijn het regendruppels die de wangen kussen zelfs na al die tijd tekent donkerte zichtbaar ook al ken ik jou (zo lang) ken je mij nog altijd niet het zijn schuurt met het opgaan in de mist geruisloos dat dan weer wel al verdrinkt het hart iedere nacht opnieuw onder vers ingestopte lakens…

zeewater, onverwacht uitéén gevallen in talloos spiegelende scherven rood en purper roepen ze de ondergaande zon een noodkreet lijkt het dit uur vertrekt nu, bijgelicht door wat er onder grijze wolken door verschijnt roze sfeer drijft lichtend verder, kleurloos rolt de maan vanachter grauw het schouwspel schijnt volmaakt door schoonheid…

Volg oude sporen terug naar wat voorbij zou moeten zijn maar niet losgelaten wil de kracht van zwaar het ver van verleden het dichtbij verlies geef en neem liefde in dit aards bestaan om de kramp te lossen hou ons op de grond zodat wij niet uit ons hoofd gaan op weg naar verdriet de kracht van zwaar het lief van liefde het dichtbij…

De ochtend is gevallen en ik ben één van de eersten die er getuige van is, daar ik zo meteen mijn bed induik na een lange nacht van schrijversgeploeter. Net als de vleermuizen, nachtuilen en mollen schuw ik het daglicht, waar de bedrijvigheid prat gaat op zijn oppervlakkigheid en snelheidsoverwinningen, wat mij allemaal gestolen kan worden…

Durf voor je menig uit te komen. Wees assertief; want een blad voor je mond wordt vaak afgedaan als te lief of te naïef. Een duidelijke mens wordt nimmer gehinderd door de spijt om een nakomend verwijt, omdat een spanning niet tijdig werd afgedaan en zich voortsleept tot in de toekomstige tijd. Durf te laten zien dat je ook boos kunt zijn…

ik leg ze in mijn hand één voor één ook al rollen ze zo snel ze kunnen hun levensduur beperkt evenals de houdbaarheid hun kleuren fragiel de lucht klaart op zo ook mijn hart zie hoe de zon schijnt aan het einde van…

Het leven lijkt een dunne glazen vaas door een spiegelwaas af en toe leeg soms gevuld met bloemen vaak met alledaagsheden maar altijd breekbaar nu de dagen korter worden dromen zij van zomernachten vol met nachtvlinders die een voor een de glazen vaas verlaten beslagen handspiegels schoonfladderen zodat ze de schoonheid weer…

Met betrekking tot wie wij denken te zijn. Wij voorgeven onze eigen plaats in de samenleving te moeten markeren; zoals die ons markeert door de mode, het uiterlijk of een aanleg intellectueel te excelleren. Valt bij die plaatsbepaling alleen van onze fouten te leren. Die ons niet meetrekken met het succes, dat wij denken te oogsten door onze…

De klanken van verwarde ranken Meer atomen minder bomen Macht en haat kent geen maat Als het om de olie gaat, de pers is Niet meer objectief, overrompeld Zwijgen wij, het maakt ons kwaad En agressief, de dief komt om te Stelen, ver weg de weg naar vrede Gaan wij weer van elkander, de weg Naar 't goedwillend mensenhart daar Waar de…

Ik heb veel getracht naar vermogen. Ook al overspande de brug niet altijd de hele rivier. En hoewel de prestaties er niet om logen; ik kreeg toch nimmer dat gelukbrengende klavertje vier. Ik heb mijzelf overtroffen; want het verwachtingspatroon was niet altijd hoog. Maar door doorzettings- vermogen en overtuiging hield ik mijn hoofd altijd…

Terwijl het vlees Dat bij dit lichaam Hoort roerloos Tussen wat houten planken Achterblijft, Kringelt wie hij was Door de naden van de kist En ontsnapt naar de Ruimte die hij met Zijn innerlijk vuur In herfstkleuren steekt…

ook al sta ik recht voor je zien doe je mij niet het regent vanuit m’n ooghoek horen doe jij mij niet honderduit babbel je over verre reizen te plannen in de toekomst die nooit de mijne zullen worden schaakmat door de speling van het lot in het hier en nu ontworstel ik me uit ‘t gesprek en geef de regen alle ruimte…

vandaag trekt de wind aan hij blaast deuren heen en weer het bovenlicht klapt onrust door de gang buiten loopt een regenjas gevuld met de terloopsheid van een regenachtig uur aan het stuur van en passant vecht een tas om stil te blijven hangen is een werkwoord dat zijn lading dekt vanuit de natte bomen trekt een koppel spreeuwen luidkeels…

ik hoor tranen stromen op jouw grafzerk met een brok in mijn keel lees ik woorden gebeiteld in marmer jij bent super veel te groot voor het eten van genadebrood…

haar zwart gelakte lijf werpt rood gestift verleidelijkheid naar hen die in ’t voorbijgaan stilstaan, in haar blik de glimlach die ze biedt laat duizend geile standjes zien ze wordt gebruikt en bovendien voorziet haar grote nood het spel van samen zijn hoog op hun benen wenen zwarte ogen achter een gordijn…

haar handen hebben lettergrepen ze verbergen een gezicht, ongewassen en wolken die oogleden sluiten, de dagen van de doden, hongerig in de oogopslag van het kind wie kan haar eenzaamheid verdragen dragen als een gevallen vogel, achterblijven en dan weer doorgaan in het gerimpel van warme wind we staan op een heuvel, golven naar de…

Hoe vaak heb ik niet Terug verlangd naar het huis Waar ik geboren ben, Waar ik ben opgegroeid En waar ik man ben geworden - Elk hoekje trekt me nog, Elke naad, elk klein Scheurtje is me nog eigen - Nu ben ik er weg, Woon er al jaren niet meer, Maar vandaag kom ik nog één keer terug Terwijl anderen er al heel lang Hun thuis…

Het gevaar dreigt uit alle hoeken en de hoeken zijn bevolkt met de meest snelle wolfsspinnen, die mij dolgraag om zeep helpen. De aangepaste massa pleegt nog liever moorden, dan dat het de moorddadige gewoonten loslaat. Overigens maken ze geen schijn van kans, omdat ze van hun Goddelijke Oorsprong zijn losgeraakt. Deze blaaskaken zien…

Geef ons een wijs hart om na te denken Voordat het kwaad in volheid wordt gewettigd Ontspoord bedorven bloed dat door bloemen Kruipt tot wanhoop gedreven laat wankelen Allen die met licht leven onderscheiden Krokodillentranen van de dood de geest Van het beest en de in boeien geslagen Dwalende devoten in kooien gekluisterd Het is de…

ik laat je vallen nu terstond vang ik je niet meer als ooit te voren toen ik mezelf in allerlei bochten wrong om je kost wat kost te redden van hetgeen dat onvermijdelijk was…

Ik ga de hele santenkraam door elkaar gooien, algemene verwarring stichten en rijk en arm samen klutsen tot een smaakvolle pannekoekenmix. Poedersuiker en bloemenhoning voor iedereen in handbereik, net als de appelschijfjes, partjes ananas en Beemsterkaas met sambal manis. De magen van armen en rijken zijn immers gelijk. We verlangen allemaal…

Adem het licht Adem de lucht Adem de wolken Achter elke zucht Adem de stralen Die alle donker In de uithoeken Van je hart voorgoed Doen verdwijnen…

Onbemind door de wereld met wat vrome woorden vast gespijkerd maar Onmachtig om hem vast te houden Gouden kalveren bonte koe boe boe 't is genoeg geweest G...........nog aan toe.…

wolken drijven vechtend, om hun kleur vanuit de grijsheid op te tillen hier op deze aarde bloeit nog wel een bloem de bomen schatten waarde in en rusten in de grond de volksmond noemt de herfst het hart voelt koude winters in de splinters van wat oude tijd en spijt verwoordt wat ooit tot nooit gezegend is…

In de huidige zee van veranderingen dreig ik kopje-onder te gaan, althans, mijn wrakhout is niet bepaald een suite in The Ritz en de hongerige haaien glijden al dreigend langs mijn spartelende voeten. Ik probeer uit de psychologische kluwen te komen, maar de misverstanden en noodlottigheden stapelen zich ongenadig en wreed op. Mijn liefste,…

chaos rolt mijn ogen uit 't woont nu in deze kamer deze kleine kamer deze kamer die dun is aan de binnenkant, breekbaar nu het weer herfst wordt en waar ik op de avonduren wacht om het licht van de maan neer te halen lang duurt het niet want op de terugweg struikel ik alweer over enkele gedichten die mij komen vertellen dat het…