Alle inzendingen over jaargetijden

Wiegend rood in de vooravond Sluitend paars in koud groen De dans van de tortel een lied van gefladder een sikkel van ivoor in mauve geweven Wie had dit ooit beter kunnen doen?…

Welkom de geur van nieuw leven met weemoed verweven In klein gekant alleen, zonder verwant Herschapen en zo gewild weer kind, weer vreemd, zo mild Ieder jaar weer, verwondering zo teer zo pril, zo stil Er is geen verweer…

Ik droom de vele zonnebloemen die om de zomer staan te springen. De honingbijen van mijn verlangens dwalen in de tuin van mijn hart en zingen.…

Waar blijft de lente toch Die laat op zich wachten Dus zijn we geduldig En tellen tot tien Ik pak intussen de Takkenversnipperaar Vervang ik zo dood hout Door levend misschien?…

compact en doorschijnend paars kruipen omhoog uit bloembakken handmatig schuurt iemand houtwerk ik hoor een stofzuiger en lees Zomerhitte gisteren waren hier vrienden een hand met zeven vingers de open palm ontving en liet weer gaan lang geslapen vandaag totdat er iemand riep: Lekker he? dat was mijn signaal om op te staan en de zon…

Traag walmend als dikke lava stroomt verkeer over het blakende asfalt richting zee Stoffig gras buigt deemoedig de halmen Aan de wegrand ruisen duttende populieren Het witte zand schittert verblindend in het fel blikkerend zonnelicht Boven het water daagt het grauw, rommeldonder, regenkletter overstemt het vrolijk kindergekwetter Troebele…

Als een hele mooie vogel zie ik je liever vrij, vliegend door de lente maar denk dan ook aan mij. Jij hoort niet in een hokje kwijnend van verdriet, over alle leed en zorgen, want dat verdien je niet. Wordt het zomer dan weer warmer dan zing je het hoogste lied, bij het opkomen van de zon, maar ook wel als het giet. In de herfst met…

kwetterende vogels spelende kinderen ontluikend groen brengen de lente tot leven de sneeuw is verdwenen; heeft zich aan de warmte overgegeven, de natuur staat paraat voor een nieuw seizoen. ik kom binnen en zie dat de telefoon meldt dat mijn moeder zojuist heeft gebeld… zou ze aangifte hebben willen doen van Zinvol Natuurgeweld?…

Ik voel de warme kleuren op mijn ogen drukken zo licht en helder als de zon kan schijnen verbind ik het gevoel aan als iets herboren en spreek mijn zegen uit nu de lente daar is.…

De prille groensluier van de lente Verdiept zich tot rijker loof Een enkele dag doet zijn jas al uit En behaaglijk lopen de terrasjes vol Zorgeloze mensen, allemaal vrij Om te doen waar ze zin in hebben: niets En op de achtergrond zoemt de zomer…

aangestampt tot wat eens duin in de wind was de winter heeft haar best gedaan ik lig er als wachter voor de zee nog zoveel in het verschiet de vruchten liggen te rijpen ik vlucht met de lente en kiem in de hand van een goudfazant…

(Haags gedich) de herfs en wintâh zèn voâhbè de lammere al in de wè en zellefs me vrâh kèk lief naah mèn me god ut is dus lentuh eindenkùikes in de slaut en alle leive fok zich daud weâh wolke polle in de luch betraande auge met een zuch besef ik ut is lentuh kale strùike laupe ùit en de gezichte staan zau blè doâh dit vevloekte…

Een regen van paarse kleuren weerspiegelt in mijn ogen ik fluister zacht de woorden waar niemand om heeft gevraagd. De zon kleurt rood wanneer hij de dag gedag zegt zijn pet staat recht overeind als het tijd is om te slapen. Door de geuren proef ik sterker en die geur bevalt me meer dan ooit het is het fris gemaaide gras waar wij nu op…

de mens die wacht een winter lang staar wat naar buiten of naar het behang de kachel staat aan de gordijnen zijn zwaar wat duurt het lang voor voorjaar de mens die speelt een ganzenspel of plakt de zegeltjes van de shell de deur blijft dicht 't is stil op straat niets kleurt de dag ook geen gelaat…

Even buiten de stad ontdek ik het is feest overal hangt jeugdig groen en kleuren kwistig kleuren alles bont wat lange tijd slechts kleurloos is geweest het lijkt een vlucht mijn afscheid van de stad de hemel in van 't aardse paradijs waar aarde ruikt en 't jonge blad zich vouwt in 't licht ik aarzel niet maar spring er in…

leven is als Lisse naast hillegom vlakbij sassenheim altijd stippend op de kaart ’s winters is alles kaal de mannen dragen manchester pakken ze tellen bollen de vrouwen hebben dikke buiken ze krijgen kinderen zij zwoegen hun getijden rond in het voorjaar bloeien ze op als hun tulpen tenminste bloeien en hun bollen zich vermenigvuldigen…

de thermometer breekt verzet de zinnen voorbarig rijden mensen in een cabrio in de verte hoor ik op de radio: alles gaat opnieuw beginnen! ik voel de lentelucht in mijn te warme jas en wou dat ik niet zo weemoedig was…

Er is niets dan de wind. De tuinen zijn doorzichtig, men ziet hun achterkanten leven. Geen mist, geen regen, alleen de wind, een dunne strakke wind aanhoudend over door jong gras omhooggetilde, omvergegroeide dorre bladeren. De bomen zijn nog zonder glinstering, oud, zonder knop. Herinneringen weggestreken, een voorhoofd onder pas gewassen…

Het stilistisch vormgegeven vervolg op volleerde verveling lijkt logisch wanneer ik ontwaak in wintertijd Het liefst lig ik roerloos te wachten tot de mist optrekt en de geur van stuifmeel zich door mijn grot verspreidt We wachten zonder de behoefte eens na te bespreken Het schrift is voor denkers het rijk van de leken Slapend droom ik iedere…

Ik zie gevlochten takjes groeien tot mand gevuld met verenpluis de architecten zijn twee kauwen die bezield een wiegje bouwen in d’oude Linde voor mijn huis Het tweetal is gezwind verloren en treedt zich in het lieve lusten tot de plicht die aan hun beidjes gesteld wordt als er broze eitjes in ’t warme liefdesnestje rusten…

Ontgrendelde luiken en open ramen sluisdeuren die maanden lang de druk van ijswit en vlokkenvloed de moed ontnamen Ik pluk je langzaam uit de warme veren terwijl in het wegvluchtende winterlicht de nacht struikelt over blote zomerkleren Hemelwarmte wenkt ons in het ontpopte land steeds frivoler wuift het geel van voorjaar ik ontkoppel…

Als een kortstondig schouwspel in veld, langs berm en poldersloot ontwaken de narcissen En geven haar wondere schoonheid bloot met parmantige kopjes op ranke steel In oogverblindend zonnegeel Dansend op de wind Koesterend in de tere lentezon Als een zondagskind…

zoals ik als kind ooit ruggelings in het prikkelende gras 'n jonge lente welkom floot gelijk een vogel zwierend langs witte wolken en stralende zon door het hemelruim vloog zo fluit ik steeds weer vol verlangen bij het prille geel en groen het tere voorjaar tegemoet .…

De vogels zingen hun eerste melodie hoog gezeten in een kale boom omringd door ontwakende natuur. Bekleed met voorjaarszon die een einde maakt aan de winterdroom en steeds warmer wordt met het uur. Blad ontspringt uit de knop, wind buigt de takken in de top van het nieuw ontstane leven. De hemel zal het water geven zodat de vogels hun nest…

Sneeuw dwarrelt naar beneden, Zonder zich zorgen te maken waar hij neerkomt, Sneeuwmannen staan statig en stoer hun bezem stijf in de hand, Kijk door het raam, Mijn gezicht zachtjes tegen het venster drukkend, dromend van de warme, kleurijke, geurige en zonnige, lente, ik voel de koude, op mijn wang, terwijl ik Naar de lente verlang…

Ik zag eens stralen zonneschijn in tederheid een bloemknop raken waardoor er broze blaadjes braken uit een donzen bedding van satijn daarin lag stil een kind te slapen duimend dromend vertederend zoet haar glimlach zweemde blij gemoed na het zuchten van ontwakend gapen toen zij zacht begon te zingen voelde ik een barend leven in natuurlijk…

Ver van de vernieuwende ooievaar zweven reikhalzende zwanen in een lente-oord vol zadendragers. Zoals zeebeesten zich nestelen aan het strand vinden hoogpotigen hun plek in weidsheid van land. Lichtzinnig scheppen wij ruimte bedden ons in onder een hemel en planten nieuwe troostzaden. Roffelende specht krijsende kraai brutale…

Omarming door warmte, door oprechtheid omgeven... Verhit door charme, zomer doet leven....!…

de koeien zijn weer los dartelend als veulens grasduinen ze in de wei en loeien luidkeels in rijm... een lust voor oog en oor je zou er bijna een versje aan wijden…

De grauwe najaarsdag verging in regen en werd, gedreven naar de avond, mat. In 't struikgewas langs het bespoelde pad vielen de droppen bij het nauw bewegen der lucht met zacht geruis van blad op blad. Dan plotseling breekt uit de wolkenvegen een verre lichtval naar omlaag en tegen een gouden kim staat tintelend de stad. Verbijsterd zie ik…