Alle inzendingen over lucht

Zwijgende herinneringen aan weleer, van blauwe luchten en stil geluk, vervagen snel en vallen stuk. Op je graf leg ik een roos neer.…

Zo zoet als de zee Op een mooie zomerdag Zo groen als de lucht Als ik dat zeggen mag Zo helder als een traan Die glijdt over mijn wang Zo is het geluk En daarvoor ben ik bang…

je aanbidt sneeuwwit en flintert het, waar de vorst het kroont koningwintert het, je bouwt lucht voor zijn kastelen, draagt bomen als juwelen en grift ze zonder penselen…

ik buig diep berg mijn hart op het is een zucht geworpen in zee de lucht kan niet vangen het spoor van mijn voeten getrokken in aarde je waait met mij mee…

langs water spelen twee meerkoeten struisvogel kontjes in de lucht -~- jongens bungelen benen, kijken naar meisjes praten wiskunde…

Wat niet omschrijft Maar wat gevoelens uiten Waar lucht zich Scheidt van vocht Het donker zwart Verdrinkt mijn bloedend hart En zwijgt in alle talen…

als een vleugje wind fluistert zij me toe waarom ze voorgoed en zo pijnlijk verdween ik staar naar een verre vogel in de lucht voel het gemis van wie onbereikbaar is…

Zijn silhouet tegen de bewolkte lucht. “Kom”, zei ik.”Er staat nog een borrel.” “Klootzak”, riep hij. En liet los.…

Dan kijk ik weer naar de lucht en slaak maar weer een diepe zucht Ik ben het middelpunt van zo wijd mijn blik mij gunt Het is leeg en stil, een ingehouden gil...…

dichter met buikloop verpakt zijn holle kreten in gebakken lucht pruttelt nog wat na griepend tegen zijn vrouw dat het papier op is die denkt maar één ding: Schijterd!…

zweeft ijl in de lucht scheert boven water volgt alle winden tot waar wolken smelten in zee onzichtbaar voor het land…

Vloeibaarder gevoel meestert zich reeds verdringt droge lucht die adem beneemt adem water in woestijn weer uit heel langzaam lost het op…

Ik doop mijn pen Niet in het gif Maar stoot mijn lans En schrijf met bloed Mijn letters branden in de lucht Ik kalk Zwarte geschiedenis Getekend: Urs…

Zwanger...zwanger is de lucht van sneeuw Mooie witte vlokken dwarrelen omlaag Zij kleuren de straten en weides, wonderschoon! Een Kerstprent is geboren…

Kamerbreed tapijt van zand en pierebadjes Daarachter prijkt een horizon van zee en lucht De honden zwaaien vrolijk met hun staart Ik zwaai terug…

de wind schudde kaarten in verse parels van lucht in zwaartekracht van verlichting door mijn geest om de echtheid van mijn leven te erkennen en herkennen voor nu, morgen, voorgoed…

een meisje pakweg 7 jaar juist als ik denk dat ze gaat zwaaien steekt ze een middelvinger in de lucht 'ontgoocheling' in vogelvlucht Lejo van Kuijeren…

Wie zegt dat ie ligt wellicht hangt de zee wel aan de lucht en van kust tot kust hangen de wolken mee verenigd als het mist!…

Van hoog uit de lucht op zijn ISS-vlucht hield Frank online een chat met Bono.…

tijdperk van steen en ijzer langzaamaan wijzer een lach en een zucht hoog in de lucht laag bij de grond hoekig en rond vormgeven aan leven…

verkleurde bladeren dwarrelen door de lucht strooien hun melancholie voor mijn voeten neer die landen om te zweven ze hebben dat geluk lopen naar het einde het is nog ver genoeg…

nu de winter komt kan ik me weer verheugen op die strak-blauwe lucht waartegen de geheel kale boomkronen in hun volle pracht aan ons hun schoonheid tonen.…

hoog boven in de lucht, waar duizenden sterren stralen, daar straalt een ster speciaal voor jou dat ben IK. je grote zus ik hou van jou…

Bloei ik op het pad van mijn bestaan En in de loop van lucht, van mogen, kunnen, bouwen verdriet mij niets 'k mag nu gewoon bestaan.…

Waar groen blauw kleurt geeft ruimte de lucht, Mijn natuur neemt de vlucht Ik kom thuis bij mezelf en vind er rust…

Nu is je verdriet een ster, hoog in de lucht.…

Hij doet zijn stinkende best, betekent dat dan, dat ie niet in de douche gestaan heeft, derhalve een nare lucht bij zich heeft, of dat ie in zijn beste pak zich goed profileert?…

donker brand het woord op zijn stilletroon waar ik wakend zit en dromend woon om u te vatten in een breed gerucht opgeschreven in de woeste lucht…

Waar het land de lucht kust rust ik op een weide matras van gele bloemen en worden mijn dromen verspreidt door de wind, als witte pluis bollen…

nu dooft het licht voor altijd uit in de late lente van een verzwakte bruid die zeker naar het verleden ziet waarin men het laatste leven aan de lage luchten liet…