Alle inzendingen over verliefde gedachten

In gedachten ben je bij me Samen heel intiem In gedachten heel gelukkig Samen veel plezier In gedachten één geheel Samen voor altijd In gedachten ons kind in jouw armen Samen een gezin In gedachten doen tranen me beseffen: Samen is slechts nog een droom...…

ik steek de sleutel in het slot en mijn gedachten gaan mee binnen……

Ik laat m'n ogen dwalen over je lichaam als je naast me ligt Ik streel je met m'n handen zie de glimlach op je gezicht Ik geniet als je me aanraakt je vingers verzachten mijn pijn Ik wou dat je nooit meer weg ging en voor altijd bij me zou zijn Ik weet dat dat een droom is die nooit echt uitkomen zal Ik kan het toch niet helpen dat ik…

In de schaduw van de Zimmertoren liet ik weer eens mijn gedachten gaan een overvol terras maar niemand kon dit horen laat staan dat iemand het kon verstaan De schoonheid van het rimpelloze water bruusk verstoord door een vissende reiger de sfeer gebroken door het gesnater van de eenden aan de steiger En toch zit ik stilletjes te genieten…

Want, week 't gewijde jaar van leed en arrebeid: 'k herbruike zonne en zaad, 'k herbreke daad en tijd, 'k herleve, schromend schoon, mijn leve' in u, Gedachte.…

Help me Het drijfzand is zo zwaar Mijn voeten zijn traag Mijn gedachten zo snel In het logge zand Ga ik ten onder in los zand Duizend armen reiken Ze zijn van mijn gedachten Op zoek naar houvast…

Gedachten die in lange lengten, bange momenten, zich net niet laten vangen. Gedachten die verlangen, verlengen, nergens enten als op eerdere lofzangen. Zal ze hebben, wel langer, verlangens, bange momenten, maar ben ze gewoonweg niet langer.…

Ze streeft naar gedeelde gedachten, harde en zachte, het is niet bijzonder, daar naar te smachten. Maar, ik kwam haar tegen.. En met die ree bruine ogen, keek ze verlegen, hoe haar dromen vervlogen..…

De wijzers tikken eind’loos door, in onzichtbare gedachten Slechts hierdoor in hun weg gestoord: de momenten, dat we lachten Zal de tijd voldoende kans bieden, voor de missie, reeds aanvaard? In hoeverre zal de wil geschiedde, Achterlatend het geweten, met onmog’lijkheid bezwaard?…

Of ben ik mij kwijt geraakt aan de landtong waar ik me in stilte bekwaamde en wolken telde van achter naar voor Een helse vuistenregen maakte me murw en legde hete stenen in mijn gelaat toch regent het zijdeglans en ken ik geen haat Mijn kleding draagt geen namen meer zoals het geschrift mij eens beval om de letter van de tijd te gaan…

Ik herken de klank van de klokken die voor mij luiden niet meer maar wel de nagalm van de bruinrode dood die de folklore is van herfst herken ik weer De nissen gevuld met geuren die het laatste graf van het leven weer zwart doet kleuren spelen mee met de dans die voltrokken wordt door een kind van de wind Oktober herleeft het bonte…

ik lig op de bank voor de televisie en verveel de kanalen af, van 1 naar 2 en van 2 naar 3, ze flitsen aan mij voorbij. voor me ligt een zak chips en een stuk brie en ik geniet van de rust in mij. maar wat is rust als ik aan jou moet denken zo ver weg en toch dichtbij, geen eten of drinken of een huis vol warmte nee: dood en armoe gaan…

De adem van de wind verstrooit snel mijn gedachten, maar ik blijf ze koesteren hoor, totdat ze mij toelachen.…

Muren die hemelhoog marcheren Onbereikbaar voor mijn ladder Toch maak ik sprongen Maar val steeds dieper terug Wanneer zal ik het leren Spouwankers dringen door de voegen Ik lees de jaren in het roest De gebakken stenen door de tijd verteerd Begreep ik maar hoe het moest Het kozijn evenaart mijn houding Gebogen en weerbarstig Woordeloos…

Wat over blijft zijn gedachten.. Soms waar, vaak krom en toch recht.. Herinneringen aan gedachten over smachten… Verlangend naar een iets.. Wetend dat dat bestaat… Gaat het leven door, met of zonder niets? Of is het toch zoals 't gaat?.. Wat er boven komen komt en overblijft? Eerder is al lang geleden.. Goddeloos verstijfd..…

de nacht als lunapark spookhuis spiegelzaal hoofd te klein voor zoveel gedachten uitvergroot door twijfel over teveel over alles over niets…

hoe komt het toch dat ik mij nog steeds verbaas over de wereld en mensen ben ik dan een dwaas? ik dacht dat verbazing eigen is aan het kind zijn daarom twijfel ik aan mijn volwassen brein maar mijn medemens bezorgt mij elke dag een raadsel waarnaar ik altijd gissen mag het waarom dingen gebeuren die mijn verbazing wekken doet mij…

Ik ben je kwijt Ik voel het als ik naar je kijk Als ik je hand vast pak Als ik je zoen Je bent zo diep in gedachten Dat ik af en toe wil weten wat je denkt Je bent zo ver… waar ben je? Ik vraag het me af Je kijkt me zo diep aan Het lijkt dat je wil dat ik die gedachten zoek Ik vraag het me af Waar ben je? Zeg alsjeblieft……

Ik dacht aan jouw hart dat als verloren de nacht ontstemde terwijl wij passievol de vluchtende vogels hadden geteld jouw stem, de toets van de piano die ik niet mocht aanraken, slechts het terug stuiterende licht ontfermde zich over mijn ziel en nu, nu de tijd de kerst al kleedt in gedaantes van herinneringen die ik niet kan vergeten,…

'k Wil evenaren, maar geraak verstikt in d' eenvoud van gedachten die niet willen klaren. Trillend als een espenblad bij elke stuwing van het hart de tijdbom van het leven, elk moment bewust eenzelver opnieuw beleven. Gedachten als een orkaan wervelend, flitsend, bliksemend door het hoofd van elke tederheid beroofd.…

Delen van gedachten, Niet altijd compleet, Maar altijd samen. Erkenning van jezelf. Omdat je niet de enige bent. Het pad naar acceptatie.. dat ook wanneer je wel de enige bent. zegt, welkom hier...... waar mensen gedachten delen.…

soms glijden mijn gedachten ver terug in de tijd..…

Mijn gedachten heb ik op nul gezet Maar toch voel ik nutteloze vragen dringen Ik voel met nutteloos, toon geen verzet Blijf voor de buitenwereld dansen en zingen Maar wat zie je als je binnen mij kijkt Iemand met veel gevoel die niet weet wat ze wil Waarbij alles niet vanzelf lijkt Vragend en vechtend blijft ze stil Een vraag knagend diep…

In slapeloze, Eindeloze nachten, Draaien mijn gedachten Steeds om jou. Ik zou zo graag, Al is het maar heel even, Mij overgeven Aan vergetelheid. Het is mij niet gegund In deze stille strijd. Al vordert ook de tijd Mijn leven draait voorbij. En als de slaap Toch heim'lijk is gekomen Verschijn je in mijn dromen...…

wonderlijk hoe gedachten suiker spinnen het zoete de mond beroert van het meisje in de wolken aan haar voeten wijkt het water de zee, de zee ebt langzaam weg en neemt in haar kielzog mee de glimlach van een jonge man en hoe zij wachtte…

Een wereld vol dromen een wereld vol gedachten Het zit allemaal in mijn hoofd altijd anders dan de avond heeft beloofd komt een wereld vol dromen en gedachten die dan in de ochtend komen. Hij is een beetje verward die wereld in mij, maar mooi of cru, verstard hij hoort helemaal bij mij.…

nog treur ik in mijn hoek en peuter aan de voegen die kruimelig tegen me praten zojuist de bel gehoord maar niemand komt me halen zou de juf me vergeten zijn of ben ik onzichtbaar en is het maar een gedachte dat ik besta…

De tijdelijkheid van het gerijpte gras, bloot te staan aan ondeelbare gedachten, levend wit wat eerder groen blozend was, de plaggen zijn nog vers en onvolmaakt, als de doden zijn geborgen, voor ons zelf te zorgen in een niet volmaakte dag.…

Gedachten compleet ongrijpbaar je schrijft ze op: structuur is duur stilte steeds meer onbetaalbaar de spinsels blijven malen vormen nieuwe hoofdstukken als ze elkaar weer inhalen door in het niets te turen denk je dus dat je bestaat maar wat je daarna achterlaat zijn vooral verloren uren wil je dit boek gaandeweg sluiten moet je weten…

[kan ik ook niet schrijven] wat botweg, voor jou een platitude in een wereld die transparant staat voor je eigen ik, een ik zonder vorm met wel een tijdlijn waaraan je bestaan zich bedient aan de rafels van jouw eigen gestopte sokken in iedere lichtval verzwijg je weer een dictee jij tekent de leegte in een door jouw gefantaseerde wereld…