Alle inzendingen over fotografie

ik kus mijn lieve en vertrek al vroeg naar de polder, nog gehuld in de nevel loop ik in dit schijnbaar desolate landschap. ik zie mezelf in de onmetelijkheid van dit doek dat nog geen penseelstreken en kleur bevat. ik hoor mijn voetstappen in de grijze asfaltlaag dempen. ik ruik de muffigheid van dit verstild beeld. ik voel de rijpheid voor…

Op je foto zie ik je kindgelaat stralen Je ogen staren zorgeloos in een nog niet benoemde wereld in mysterie verzonken De stormwind van de wereld had nog geen zand in je ogen geblazen Misschien heb je dit eerder ervaren maar ben je het vergeten want gedachten hebben als wolken je innerlijke zon verdonkerd En wat ben je nu? een hunkeren…

in sepia zwart/wit of full colour het maakt eigenlijk helemaal niet zoveel uit het is maar wat je er in ziet en wat het met je doet het kan zomaar zijn dat een foto bij de één iets los maakt terwijl een ander er nonchalant in looppas aan voorbij kan gaan... zo blijkt telkens weer dat inspiratie werkelijk een wonderlijk gegeven…

Een verre groet die samenvalt met een vergeten herinnering. In sfeer van overzicht en huiselijk geluk Het viel in een systeem; de hokjes en de regelmaat De sussende vertrouwdheid opdat hysterische chaos kon vervagen, gesmoord in wollig samenzijn. De overledenen die deze wereld pas verlieten wiens beeltenis verankerd staat op…

zó verloopt het steeds vaker vooral op een lange winteravond als ik bij een aantal portretten op de kast een kaarsje ontbrand en later, wanneer de nacht weer valt nog een poosje naar elke foto staar voordat ik ze in het donker zet juist dan, op dat moment lijken hun gezichten nog even op te lichten alsof zij hoe jong of oud ze…

ook al raakt haar ziel mij van nabij waar ogen zich naar mij toe wenden geen moment is zij bij mij noch wil ze maar iets verzenden ze woont in haar blik aan de rand van het bestaan schouwt eerder naar binnen; hetgeen wij nimmer zullen verstaan ze is de dode schoonheid die nog telkens roept vertoevend in een…

Hoewel de duivel zijn dagen afsluit, hevig vuur De wind, aangewakkerd, de loef van liefde afsnijdt Boort de machine voort, als verblijd mensen geen gat zien in die muur zonder licht Die oneindige, behalve de spurt van liefde Zeer gehaast, versneld bedreven die glijdende schaal van het apparaat gewoon kinky gezien haar stoer zijn werkelijk…

een wereld vol leven in detail zie ik het kleine O zo groot het licht speelt met deze schoonheid van zo dichtbij ik bewonder en gefascineerd met oog voor dit detail leg ik het beeld vast het kleine zo groot zo dichtbij…

Met een horizon in oker boort de zon een gat omlaag tot diep in de einder 't Skelet van bomen tekent de hemel meer dan magnifiek Met een vlies bovenop 't water keldert temperatuur traag Diep onder de spiegel daar gaat het leven volop door weliswaar gestáág verder terwijl de ondergaande zon contouren voor het plaatje fotogeniek aanreikt…

daar was ik en zat ik of stond ik of sliep ik en at ik of keek ik of zwaaide ik en hield ik .. en lachte ik of huilde maar waar ?…

Haar blauw contrasteert bij een uitzicht aan water Haar blik ietwat verongelijkt Ogen van verwond'ring, -bazing Dorstlessend aan het Water. Bij tafel met kind Zij is mooi in maagdelijk wit 't Kind vraagt zich af, hoe alles kan Verborgen schoonheid in een goed-gerichte lens…

(Zitje met zeezicht) 't Gewelf groeit mooie kleuren Golven rollen onafgebroken Langzaam maar zeker Dooft de haard Een groot bad, gevuld met zilt Overgeheveld en gereinigd van Oceaan naar Vaste grond d' Immense rots breekt en scheidt Vanaf 't plateau in heus één adem Spetters op de lens Hemels' dauw Schuim grenst de zee van het land…

het avontuur kwam per vrachtwagen de laadbak als podium voor hen die vereeuwigd werden tegen betaling mocht je in het pak van een cowboy stappen en bij het kampvuur gaan zitten en heel even het gevoel hebben dat er meer was dan de straat de stad en de sleur van alle dag... ach ja de vijftiger jaren het grote grijs en tóch ook het zwart…

als jij je vreugde niet op kunt, verblijd langs sloot en pad de mooiste beelden plukt pluk ik geluk uit jouw stralen haal ik graag mijn glimlach uit jouw mond de woorden die klankvol een hoera bekoren duizendvoudig liggen bloemen glanzend in de zon ik tel ze slechts in stille noodzaak want hun rijkdom geurt uit nimmer zoekgeraakte…

3 Wij lagen verscholen op zolder in de ban van haar onwaarschijnlijkheid, een oerbeeld, buitgemaakt op een foto. De hele nacht dronken en rookten wij om denkbaar te blijven in onze verbeelding, waarin zij als onmogelijk verscheen, de moeder-godin, als koe bekeken, de borsten gespannen en ideëel. Later leerde ik zelf hoe hopeloos de zuiverheid…

Een klas met veel te hoge ramen. De aarde hangt er zomaar aan de wand. En tweeëndertig stijve meisjesrompen zijn rij aan rij, in melkwit licht, aan banken vastgeklonken. De toekomst in hun ogen moet voorbij. Men geeuwt er al verleden uit. Maar één van hen, de mooiste, jij, nog niet verlegen met haar leven, is met de aarde iets van plan.…

Aaneen getrokken lint van waarachtig blauw aangedaan in het hart rond besloten tijdsverschil waar de ochtend licht gekleurd in purper groen asgrauw en maagdelijk wit glansrol voor de fraudeur zo ongeveer met rode handen om het wit streelt de groenling het kleurenspectrum van het geboren ik.…

(kunstmarkt Fort Prins Frederik, Ooltgensplaat, 14 mei 2011) kunst markeerde dikke muren rond krullen licht gevonden in het aangezicht van velen, die de dag al warm bezongen sculpturen speelden met hun schaduw schilderingen kleurden vrij met het hart op blijdschaptongen sprak een oude naam de mensen aan zo is het gegaan waar…

vakantie weer voorbij herinneringen die blijven geheugenkaart met honderden foto’s souvenirs…

Toelichting: mijn zus (verpleegkundige) Gerda Krediet o.a. bekend van haar boek "Ouderenmishandeling'" is ook een zeer verdienstelijk fotografe en onder de handelsnaam "Amaryllis" timmert ze verdienstelijk aan de weg vanaf 1999. 'Ze' hangt momenteel met een overzichtstentoonstelling in het Gerechtsgebouw Rotterdam, Laan op Zuid, Rotterdam…

zoals de dochter van de dichter haar vaders kijken heeft georven maakt ze een foto 'het vergezicht van de rivier' in wazig tegenlicht over 't water en noemt het haar gedicht zó eenvoudig soms kunnen dingen gaan door tederweg te zien en te beschrijven als een fraaie vorm van het vastleggen van iets voor later…

Staaltje vliegkunst vogels slaan gezicht in elkaar even zag ik jou…

Zo zat je vaak. Je hand knijpt in de leuning tot het bot, alsof je zoekt naar het gevoel dat in je eigen arm ontstaat. Je grondvesten een stoel, die jou natuurlijk niet begrijpt. Ik til een glas tot halverwege, dat ik al was het leeg niet eens kon legen. Een paradox weegt in mijn lijf, zodat ik niets meer goed kan maken en niet praten…

Verscholen in het groen, een camera geklemd in je hand, je glimmende flits gericht op een vogel aan de waterkant. Uiterlijk zo rustig, maar van binnen slaat je hart een balts van verlangen om hem op gevoelige plaat te vangen Je wacht, met engelengeduld, op dat volmaakt moment dat hij jou in het aura van de zon zijn schuchtere blik…

Het herfstbos,rijk en vol leven tot de rand laat zich nog even in de zintuigen zaaien. Onder de bomen voelt het vochtig, paddenstoelen pulveren en spuiten sporen in de lucht, duizenden levensmoede bladeren krullen en dwarrelen neer in cadans met het gekrakra van de kraaien. In een vijver diep in het bos komt wat rotte eierengeur los, onverteerbaar…

Dat ik nog steeds Van je hou Ik heb alleen nog Een foto van jou En in gedachten Denk ik nog Aan de slapeloze nachten En toch.. Die foto zal ik Niet verscheuren Jou liefdevolle blik Nee, nu niet treuren Hartzeer Ja, dat is waar Steeds weer Denk ik aan haar.…

Zelfs aan de kleurenfoto’s die hij neemt van mensen is herhaaldelijk te zien dat hij hun minder mooie kant belicht. Zo mist hij keer op keer het mooiste. Maar kijk hoe hij vandaag de negatieven in de haard verbrandt. Op zijn gezicht ontwikkelt zich een zachte glans van licht! Terwijl ik kleur zie ik opeens zijn allermooiste kant…

vol overgave lig ik in het rulle zand langzaam varen donkere wolken voorbij waarachter een sterrenhemel schuil gaat voor de kust knipperen lichten groen en rood geduldig wachtend op wat er komen gaat…

in je camera staan onze tijden beschreven in geheugen met de foto's kijkend in gedachte vol verlanging naar het verleden…

ik zie jouw lach, aan het strand met handdoek in je hand, en op de achtergrond een koelbox en een parasol die me elke keer weer als een klok in mijn hoofd en mijn hart, stilzet. Telkens ont- vreem ik weer jouw lach jouw gedachten uit een lichaam die ik nooit goed heb begrepen. Soms besta jij teveel in mij.-…