Persoonlijk monument
Een verre groet die samenvalt
met een vergeten herinnering.
In sfeer van overzicht en huiselijk geluk
Het viel in een systeem;
de hokjes en de regelmaat
De sussende vertrouwdheid
opdat
hysterische chaos kon vervagen,
gesmoord in wollig samenzijn.
De overledenen
die deze wereld pas verlieten
wiens beeltenis verankerd staat op celluloid
Als voet afdruk
in een betonnen vloer
voordat de laatste sprong
over de rand werd genomen.
Die hier waren gekomen en geweest
Nog steeds
deel van gedachten in een geest.
Daar staat het meisje dat ik was
(de pony scheef, het jurkje
rechtgetrokken met mams kritisch blik)
Een ander en dezelfde
Hetzelfde en wat anders
Een verlegen lach wat over is
Het ernstige aanschouwen
Weemoed in tranen
als ik ze zie
verloren zielen
mij zo dierbaar
Nooit meer te spreken en te bevragen
noch te kussen of aan te raken
Wel nog te zien,
uit het moment geboren;
die ene blik met bijpassend gebaar.
met poging tot, benadering tot
roestvrijstalen vereeuwiging.
Vervreemd zie ik mijn bloedverwanten en die ik zelf was
gescheiden, wat een foto niet kan dichten.
Inzender: Ingrid Zalme, 8 februari 2013
Geplaatst in de categorie: fotografie