Alle inzendingen over geweld

In mijn tuin een sijsje zat, Dat zo'n aardig nestje had. 't Vleugelde in zijn groengeel pakje Vrolijk in de bomen rond, Van het takje op de grond, Van de grond weer op het takje. In het nestje zat zijn schat, Die drie jonge sijsjes had. Lustig ving met zoet gezing 't Kleine fijne kwinkelding Al in d'ochtend aan te kwelen…

Door het raam zie ik een vrouw haar kind slaan de man komt thuis en slaat zijn vrouw ik sta en kijk Ze zijn nu bij de buren een veldslag huisraad vliegt door ruiten ik sta en kijk Het huis vat vlam en ook het huis ernaast er liggen doden in de tuin ik sta en kijk Kinderkreten sterven weg de overkant is een ruïne uit een puinhoop…

“Wij allen zijn als bloemen van één tuin”, Tot welke god je bidt kan mij niets schelen, Geen eigenschap of kleur mag ons verdelen, Al ben je gay, straight, wit, geel, zwart of bruin. Zo’n tuin, welk aardig mens wil dat nou niet? Maar zorg dan wel dat je het onkruid wiedt.…

Wat kun je zeggen na die schietpartij Wat woekerde er in dit daderhoofd? Wie heeft het van gezond verstand beroofd? Wie bracht het onderricht in barbarij? Wie liegt dat men zo naar de hemel gaat Is een der bronnen van dit aardse kwaad © Inge Boulonois…

achter de deur regeert de tirannie angst plakt als een makke huisvlieg aan het behang in een pan suddert het verschraalde leven een kapot glas een stem alles is genoeg…

Vanavond ga ik weer een uurtje matten Een opgefokte juut is snel gevonden Ik voel me dan zo vrij en ongebonden Vanzelf verschijnt een knuppel in m’n jatten Dat ding wordt automatisch steeds gemener: Het liefste knuppelt hij een hulpverlener…

ze scheurden mijn ziel en mijn lichaam uit elkaar we transformeerden in twee doornige entiteiten verwerden tot overwoekerde verhandelde eilanden waar striemende pijnen smeulen we moeten klein beginnen zachtjes landen in jouw serene onbedorvenheid?…

de zon zoekt zijn steile weg naar boven cassave brood op het open houtvuur een vleug van fijne prikkelende brandlucht op de akker struikjes met handvormig blad haar smalle vingers strijken langs het blad ze zijn tot elkaar veroordeeld: gif en voedsel ineen geen boom beweegt in de donkerte van het woud als…

Een mus is niets, een bolletje van veren. Een mussenbeetje lef, een scharrelaar. Een fluitje aan de voorkant en een paar futiele vlerkjes om te manoeuvreren. Een vlegel om op kruimels te trakteren en zeker geen recordverbeteraar Een hagellading lood is even zwaar. Maar wie zou ooit zo'n beestje liquideren? Hij heeft zijn toekomst…

met een huis vol kinderen blijft zij bidden voor het betere dat hij als man en vader haar en hen niet geven kan het hoofd omhoog ondanks alles zingt zij haar dapper lied steeds het betere hopend dat eens haar wereld keren zal toch lijkt het telkens weer dat ze nergens schuilen kan dat geen plek te vinden is waar zij en haar kroost veilig…

ik heb de mensen gezien hun lach en kracht in geestdriftig betogen een lucht vol kleur in samen plezierig de vrijheid weer dopen pas toen gingen zij langzamer lopen geschrokken door schoten angst verlamde geluid hoorde ontzetting in ademen niemand kwam meer vooruit de stilte nam toe van niet meer bewegen zag schoenen rood in de…

ik schrijf je al weet ik niet waar ik beginnen moet je plukt aan mijn warmte die met de dag verzwakt je neemt met tergende regelmaat een hap uit de zon je weet hoe je het licht van de maan verduistert je werpt je schaduw ver voor me uit zodat ik voel dat je er bent je verstikt de koele bries waardoor ik naar…

Als een wilde roos worstel ik in gekwelde bewegingen. Bewogen door hebberige handen die mijn Habsburgse borst kneden, word ik het leven moe. Ik hoest, ik hoest. De bezoekingen van kleine mensen storen mijn uitkleden niet. Ik spuug op hen. Diep kerven de koraalkettingen in mijn lijfeigenennek. Ik ben niet Cleopatra, niet de minnares van Caesar…

Van mijn hart heb ik nooit een moordkuil gemaakt. Wat mij raakt krijgt respons en soms gonst er verleden door mijn meevoerende aderen voel ik de moeders en voorvaderen in hun gevechten voor beter zich gevend voor de toekomst van het verdere leven. Mijn tijd begon met een opgang en nu is er de dalende lijn omdat ons aller zijn wordt bedreigd…

Slachtoffer van terreur Allemaal geboren in deze samenleving iedereen op zijn eigen manier het startpunt is hetzelfde het eindpunt interesseert sommigen geen zier Hoe vaak is het moeilijk kinderen te kunnen krijgen dat het inderdaad gaat lukken het levenspad, je geeft het een kans de eerste levensjaren geven heel wat indrukken Daarna…

Jezelf willen verdedigen, terwijl niemand je aanvalt. Dat is agressie. Defensie is niet vredelievend. Giftige tongen en laffe wapens, zijn de wortels van het kwaad. Oorlogen beginnen niet ver van huis. Geweld leeft in doodgewone mensen. Bij vredelievende mensen zoals wij. Bij liefhebbers van de liefde. Bij haters van de haat. Afgunst…

Ja ook de Indianen hielden slaven Als kolonist was je bepaald niet veilig Het vee en dierbaren waren je heilig Tijdens de reis werd menig kind begraven Binnen de palissade lag je haven Het was hard werken om een fort te bouwen Je stak vol hoop de handen uit de mouwen Waarbij God en de Bijbel leiding gaven Al tijden lag de duivel op de loer…

Aan verdrietig zaad ontsproten zijn deze woordelijke loten en ontvouwden droeve bloemen om gevoelens te benoemen. Letters als messen in een scherpe tekst kunnen ten diepste gewetens kwetsen, door ideologen tot waanzin behekst als voorgangers die gewetenloos zwetsen. Bloemen verbloemen het verdriet en de pijn. Een jonge bloem gesneden…

onstelpbaar huilde je je wangen nat de longen uit je lijf oeverloos schreeuwde je je naar het einde van de pijn de korte mouwen van je T-shirt legden je bont en blauwe armen bloot ik gaf je een strohalm voor het bloeden een zakdoekje van papier daar was de arts die onderzoekend naar jou keek…

Als vrijwel dagelijks het nieuws altijd wordt bepaald door vormen van terreur de tijd uur-na-uur weg tikt met geadresseerde bombrief bij de deur Hoe kan tijd nu werk'lijk niet janken terwijl onze wereld onmens'lijk zichzelf immer en altijd zal blijven herhalen Oorlog, geen structurele vrede Grote vraagtekens van de natuur Onvoldoende…

Actie leidt altijd tot reactie. Eindelijk vieren vrienden feest. Vijanden geven zich opgelucht gewonnen. Niet langer slopen ze elkaar. Nee! Samen slopen ze de hokjesgeest.…

op de steile weg omhoog is alles te vinden wat vastgelegd moet worden: bloemen tussen grijze rotsen van graniet hoge kliffen diepe kloven in de sporen van de tijd jouw berichten van liefde en rouw uit Brussel verlaten stad waar alles te vinden is wat jij zwijgend schrijft waar je alles ziet in de breking van het licht op de steile…

Houd je maar eens in als het goede van de ander oversteekt en je lach op secure wijze diens weke delen als een buit beschouwt en je wacht op een moment om toe te slaan de ander leeg te laten en je ogen te sluiten voor sporen van geluk die niemand meer mag vinden…

Wij liggen in het gras Op het Wolvenveld boven Vršac Men zegt Dat hier alle wolven Zijn doodgeslagen Tot op de laatste Levend bleef Alleen hun naam Een soort dierlijke tederheid dringt Vanonder opgeschrikt gras En beroert onze ledematen Lippen en bloed Wij beminnen elkaar zonder woorden Mijn jonge wolvin en ik Naar Vasko Popa…

Lachend liepen ze voorbij, spraken over 't verlies schaterend om hetgeen verdween zo triest en zo intens gemeen. Ze lachten, lagen dubbel terwijl hij daar lag op straat maakten zich vrolijk omdat vrienden bleven trappen, bleven slaan. Toen hij zich niet meer bewoog geen vin meer verroerde, ze zich bukten om te zien of hij toneel speelde misschien…

de wereld is vergeven van droeve plekken met doden die we zijn vergeten al zeggen we van niet met vernauwde blik snellen we over struikelstenen van heimlijk begraven executies snellen we langs plekken des onheils onwetend soms van ontelbare doodvonnisen kijk naar boven vergewis je van de hemel de doden roffelen als beukende pauken…

Het is flink zoeken als er weinig reden is om toch blij te zijn…

Zo pas nog stond je vredig voor de kramen Lichtjes versierden de avond en vaag klonk gezang, zoemend op de achtergrond De gevederde vleugeltjes van een kerstengel bewogen zachtjes in de wind Maar, jouw hand bleef hangen in de lucht Felle lichten verstierden de vrede die avond nog voor de kerst In Berlijn Donderend geraas…

Ze zijn 'kind van de rekening' er wordt niet naar hen omgekeken De straat... hun woonoord hun domein bij weer bij wind, hun onderdak Dagen rijgen zich aaneen tot weken zonder uitzicht ........'n gapend wak dat het daglicht niet verdragen kan geen troost biedt of bood ..........in een omarmen De straat... enig maat van…

samy ons kind hij is een engel zingt niet voor haar zijn kleine dochter geen verdrietliedjes of liedjes voor de slaap en de troost noch liedjes van amour spreid je vleugels kind strooi zachte aarde in wankele harten omarm ze met tederheid sla je vleugels uit naar je kindje in Irak breng haar thuis samy ze wachten op haar zolang…