Alle inzendingen over [perspectief

Er zullen straks weer kerncentrales prijken Van Geel ziet daarin zeker perspectief Is op tv en radio actief En zegt dat ze ons land zullen verrijken Ook nu zal men hier voor of tegen pleiten En dan ons volk daarmee in tweeën splijten…

vanuit ieder perspectief kijken ze dwars door je heen houden zij je in de gaten eindeloos turend observeren zij iedere stap elke beweging die je maakt ongekend verlangen wakkert de nieuwsgierigheid aan om dit mysterie te ontrafelen…

nooit heb jij dat koppie laten hangen in jouw perspectief was er altijd het verlangen om te bereiken wat jij wilde ondanks toeval pech en tegenwerking bleef jij geloven in jezelf en vertrouwen houden in het lied van de mensen om je heen toch zijn er tranen geweest van onmacht en verdriet om het gevoel dat iedereen jou…

De grondwet van de aarde is langs de kanten van wegen en paden nu al uit planten en bloemen te raden: waarom hier dit gras? Omdat iemand zo pas of ooit, zeg maar ooit een eeuw geleden langs is gereden en zijn bakje as had leeg gestrooid. Waarom daar die planten? Daar heeft een tante op een deken gezeten en bessen…

Geen gereduceerd verlangen, al het perspectief bedwongen... De hitte waardoor ik ben bevangen, blijft mij verwarmen noodgedwongen.. Ik heb het allemaal gemeend, misschien wel meer dan je denkt.. Mijn hart is nog steeds niet versteend, hoewel het ooit door liefde is gekrenkt.. De schaamte voorbij, om dit alles toe te geven...…

Het gemeentekantoor, schepping van Gunnar Daan, verwelkomt mij gesloten. De draaideur staat vijandig vast, hand naar deurbel gestoord door schuivend geluid. Sesam opent zich, slokt me op. In de grote muil sta ik steels, onwennig, naar werkenden te kijken, druk lijkend, mechanisch handelend, met vingers trommelend op tafel, telefoon voor…

Jij maakt mijn landschap helder in hoe de hand het landschap langzaam langs de zuiderramen sponst en zeemt waaraan abeel en konifeer geheel zijn helderheid ontleent. Geen zicht kan helderder een in zicht zijn voor als het sneeuwen wil, weldra en alle wonden in de witste witten dichtgedekt, de dood een onbestaande. --------------------…

zij had altijd al avonturen in haar ogen wist de misstap voordat hij werd begaan lachte om de consequenties zonder daarbij stil te staan zette vaart achter het leven wilde alles geven om het ultieme te bereiken in verder zijn dan haar gelijken toch werd zij gestopt verdween haar perspectief in een flauwe bocht ook zij…

Ik droomde, dat ik langzaam leefde .... langzamer dan de oudste steen. Het was verschrikkelijk: om mij heen schoot alles op, schokte of beefde, wat stil lijkt. 'k Zag de drang waarmee de bomen zich uit de aarde wrongen terwijl ze hees en hortend zongen; terwijl de jaargetijden vlogen verkleurende als regenbogen ..... Ik zag de tremor…

Zij had haar liefde keurig aangeharkt hartstocht op de paden onmin in de schaduw jaloezie binnen de perken Maar het miste perspectief geen verdiepte dieptes met verzwolgen gevolgen De rozen bloeiden zo vroeg dit jaar zij keek met handen maar een doorn drong stekelig in haar vinger witte rozen rood Zij keek naar het pluisje het…

nog zwaai je in een warm en rond bewegen maar de zekerheden lijken wel vergeten als los zand glippen zij door je vingers heen houvast biedt er op dit moment niet een toch straalt je lach en glimmen ogen de stem zingt moeiteloos in het chaos gedogen de ernst is afgevlakt die greep ons vroeger bij de keel en het nog kwetsbare…

Een hondje rent over de kade. Het moet een Portugees hondje zijn, Dat daar over de kade rent, Heen en terug en onzichtbaar, terwijl het kwispelt Met zijn kleine bruine staart. Onzichtbaar rent het hondje, Onzichtbaar schiet het onder kranen door. Dan springt het mee met een vorkheftruck, Dan trippelt het langs containers die wachten In het…

Men opent een raam en zegt Ziehier de wereld. Men bootst het wonen na in tal van talen. En het dorp wordt een stad en de stad de wereld, als ging de hele wereld in een straat. Soms staat men voor een horizon als voor een hek, maar de straat wordt een dorp en de stad de wereld die ruikt naar sjasliek, shish kebab en moussaká, naar al dat elders…

obligaat aan het andere de ontheffing geschiedt in een een koppotigheid en aan de maatstaf meet het de onsterfelijkheid af het omgekeerde pralen met ooievaarsbenen grijpend in de hazelaar de knieholtes lengend richting het vertakken het vraagt wat belichting van boven af genomen vanuit de onderloop wordt een foto getrokken het perspectief…

Aarde in een grijze jas, bomen in het rijp, met witte adem geschoren, seizoenen die in de tijd gemetseld zijn met de specie van de leegte, de takken van de wind zijn dood, in een laatste kreun verloren, ontbloot aangepast het zicht, as van verjaarde bladeren steunt nieuw perspectief onaangetast in opkomend licht, vergaan door te…

mij bevangt een lichte walging bij positief het wenkend perspectief ontdaan van werkelijkheidsgevoel gaat men daaraan tenonder verliest het temperament tot groots en ook meeslepend leven treedt nillens willens toe tot pak met vest het korte permanent gaat elke kerst naar oma in Epe op de Veluwe die inmiddels ook bij god…

heb geschreven om op eigen vlucht te gaan, markering van een opstandige tooi, geankerde eigenheid, wat eerst lelijk leek, werd ook weer lief en mooi, er is maar één leven om te slijten, waarin de holten zijn dichtgeplakt met veel omhaal anders raak ik de draad en de essentie kwijt waarin ik de levenszin vertaal naar een nieuw perspectief…

Vluchtend beland je in het verhaal van een ander weven zich draden over elkaar vormend een grillig patroon zoekend een nieuw bestaan uit onverwerkt verleden in het heden van wie wegtrok met de noorderzon ontladen door een hert ontvouwend je a-vier ontwapent zich de hartstocht in de ander voor wie je zonder schild kunt zijn opent zich perspectief…

Hij praat in de leegte tegen muren Hij kijkt in de leegte zonder toekomst Hij loopt in de leegte zonder vriendschap Hij zoekt in de leegte zonder rijkdom hij schrijft in de leegte zonder antwoord hij hoopt in de leegte zonder oorlog Dan stuurt men hem de leegte in uitgewezene op zoek naar veiligheid en leven in een thuisland waar…

Vanuit een onmogelijk perspectief herleeft de inhoud van een liefdesbrief.…

Ballen hebben nooit de dokter zelf Beschermheer achter zich gelaten Op zoek naar jouw verarming In de Metropool voor verbittering Of dat toch probeert wat er ook gebeurt In elkaar en brengen, waar hij geen perspectief heeft Het wordt een oorlog, nu voor de hand De strakke hand, hij, de enige baas Dan wordt daar niemand beter van Zwakke plekken…

ik twijfel aan de rede het nut van verstand bestaat wel het verleden als sporen in los zand ik twijfel aan de ziel aan de passie van het hart de weekheid van mijn achilleshiel onbestemd als smart ik heb me aan gedachten bezat ooit kom ik weer bij zinnen in de haven van een schervenloze stad ik moet bij het begin beginnen…

Traag verstrengeld dansend trotseren ze de najaarsstormen verliezen dwarrelende bladeren takken vallen knappend af hun verlies doet geen pijn blijkt toch niet onmisbaar groeit meestal weer aan als hoopvol perspectief bij ons doet verlies vaak pijn blijkt missen meest onmisbaar ach waren wij soms bomen stevig verstrengeld in het nu…

Elke dag minstens één koude-oorlog. De hele aardbevolking even bevroren. IJspoppen met rode ogen. Ontdooid. En daar lopen wij weer, in een landschap vredig als zeegras in de landwind, wind als een zegen uit het nihil. Windmolens als gebedsmolens: de wind komt op tijd als ademstoten van inspiratie uit rondwervelende windstreken. Begeleid…

In een vloeibare wereld van reflecties gaat de waard kopje onder draagt de toog geen glazen aan de wand een schilderij waarop de gulden snede elke scherpte verloren heeft botte lijnen in verwaterde compositie ze vullen gezonken stegen met trambanen zonder haltes een blinde reiziger tast naar de vluchtheuvel - het perspectief - nergens…

De wereld is niet godvergeten Geen toevallig doelloos zijn Niet wanhopig opgegeten Ik vind vreugde in mijn pijn Omdat ik weet dat in mijn leven Licht en duister samen gaan Daarom durf ik blij te beven Kan ik ook de diepte aan Daarom blijf ik dapper doorgaan Vecht mijn eigen kleine strijd Voel mij op en ook weer afgaan En sluit vriendschap…

Door de ogen van mijn liefde schitterde ik mijn weerspiegeling glansde op haar iris wegens het stralen van haar oogpunt. In afwachting van het smelten van het ijs kwam mijn vragende blik stapvoets naderbij voor een gevolg dat hartstocht wordt gegund. Charmant keek zij hoopvol onbeantwoord terwijl zij haar verleidelijke geur verspreidde…

Als ik mijn rug naar de toekomst keer, heb ik geen oog voor het zwarte gat dat ik vrees. Wandel ik langs succes en falen, langs vrienden, vreemden, vrouwen. Leeft mijn vader nog, geloof ik in verzoening en verlossing. Geloof ik in een toekomst.…

Voor A. Morriën het is verdomd al weer haast herfst en mijn vermoeid lichaam dat geen honing kent lichaam zwak boven mate en gespleten het is een oud huis als in Greenwich Village de bomen staan haastig in te pakken hun bladeren gaan in de koffers van de grond de wind is een gezwinde sleutel en over het deksel legt zij een kleed…

Tussen blind en alziend woont een stam waarvan de leden enkel omlaag kunnen kijken. Hun horizon, twee meters in 't rond, verschuift bij iedere pas. In de rotsbodem hebben voorouders pijlen gekrast naar de beek, de heldere, koele. Als de indianen zich oprichten duizelt het hun de wereld wordt duister: In liefde ontbrand voor een paar voeten…